LL19: Bij electropopduo Charlotte Adigéry is het al drie uur ’s nachts

Het is pas één uur ’s middags, maar in de X-Ray begint een intro met duistere synths, stroboscopen en bezwerende teksten: Vlaams electropopduo Charlotte Adigéry, vernoemd naar haar frontvrouw, treedt aan. Het esthetische duo doet aan een extravagantere, vrolijkere versie van het Addams family-echtpaar denken en staat deze zomer op ongeveer alle festivals in de Benelux, al dan niet met collectief Wwwater. Hoe zat het ook alweer? Charlotte Adigéry + Bolis Pupul = Charlotte Adigéry. Met Wwwater doet Steve Slingenever (oud Soulwax-drummer) ook nog mee. Ze leerden elkaar kennen via Soulwax, op wiens label ze tevens hun debuut-EP Zandoli uitbrachten. En waarom de gebroeders Dewaele vertrouwen hadden in dit duo snap je meteen: het is electropop van de bovenste plank. 'Normaal zijn jullie toch altijd luider dan Belgen?' Hier schrikt het net wakkere, katerige publiek een beetje van, maar vooruit, challenge accepted. Pupuls synthesizer-eenmansband is overwegend poppy, maar durft soms een keiharde electrokant op te gaan. De teksten van de sympathieke Adigéry worden getekend door het overkomen van onzekerheden en het omhelzen van haar quirky kant en inperfecties.

Dat de twee elkaar de laatste tijd zoveel hebben gezien is niet ten koste van hun band gegaan: de chemie tussen de twee spat ervan af. Pupul mimet op de teksten en ze schamen zich niet voor een daggertje samen op z’n tijd. Het verschrikkelijk aanstekelijke ‘High Lights’ lijkt gewoon al een klein hitje te zijn geworden, er zijn warempel een paar mannelijke dertigers op de eerste rij ‘I just love synthetic wigs’ aan het meezingen. De sarcastische afsluiter, waarin Adigéry een plastic schoonheids-koningin na lijkt te doen in een neppe 'thank you'-speech, is een mooi voorbeeld voor de onserieuze benadering van serieuze onderwerpen: ‘thank you so much for this opportunitaaay, even if this is my swan song and I’ll be stopping soon, I feel so honored to be part of this.'

HET MOMENT: 
‘Het is dan nog vroeg, we gaan even doen alsof het drie uur ’s nachts is.’ En eigenlijk lukt dat vanaf de eerste flikker van de stroboscoop op het achtergrondscherm. Tijdens ‘Paténipat’, een Creools ezelsbruggetje om een dansritme te onthouden, komt een groepje glittermeisjes aangesneld, dat met ravestokken en al regelrecht uit de Armadillo gestrompeld lijkt: 'hier is dus het feestje.' De tentakels van de vierentwintiguurstent hebben de X-Ray bereikt. Puik werk, van deze twee gaan we nog veel horen. 

Meer #LL19 in ons dossier vol voorpret, interviews, recensies, en sfeervideo's!