In 1997 trok het viertal dus de stekker uit Unit Moebius, terwijl ze alsmaar succesvoller werden. Jan deelde nog een tijdje een kunstenaarsuitkering met zijn vrouw, om daar compleet depressief van te raken. ‘Ik ben stapelgek, dacht ik, ik kan helemaal niks. Allerlei psychologische tests gedaan, en na jarenlange strijd om maar positief te blijven kreeg ik te horen: ja, je bent inderdaad depressief, en dat komt waarschijnlijk door allerlei persoonlijkheidsproblematieken die zijn ontstaan door concentratieproblemen die je al heel lang hebt. Er rolde zo’n dik boek uit, ik had AD(H)D. Dat herkende ik wel: Ik was zo’n uit-het-raam-staar-kind op school, dat bezig was met details. Als iemand een woord zei, was ik met dat woord bezig, niet meer met de inhoud van zijn verhaal. Ik heb er vijf jaar in gezeten. Tegelijkertijd geloof ik niet dat ADD echt een syndroom is, ik geloof dat het een maatschappelijk probleem is. De maatschappij stelt bepaalde eisen aan mensen, en sluit zo ook heel veel mensen buiten. Je wordt als abnormaal gezien, je bent te langzaam of doet dit niet goed. Als je dit nou slikt, dan kun je gezellig meedoen. Zo worden de meeste karaktereigenschappen van mensen tegenwoordig gezien en gladgestreken. Verschrikkelijk.’
Vervolgens kreeg Jan een baantje als systeembeheerder – doet-ie nog altijd – en begon hij samen met Charlie Watkins het meer conceptuele Shitcluster, waarmee hij vooral in de kunsthoek terecht kwam. In 2007 belde Guy Tavares weer: festival TodaysArt zou dolgraag Unit Moebius boeken. ‘Nou, dat wilde ik wel, maar ik zag het niet zitten om samen te spelen. De rest gelukkig ook niet.’ Sindsdien bestaat Unit Moebius weer, soms met het woord Anonymous erachter geplakt. Af en toe brengt hij een release uit – hoewel hij er eigenlijk niet genoeg tijd voor weet te vinden om aan nieuwe muziek te werken.
Maar ja: nog altijd leeft Unit Moebius. Laatst kreeg–ie opeens een brief van Nina Kraviz, of ze een nummer mocht gebruiken in haar Fabric-mix. Speelde–ie met Helena Hauff in Parijs. ‘Gaaf was dat, ze draaide Severed Heads en Front 242, in een mix met goede acid. Dat sloot helemaal aan, en het is precies de soort muziek waar ik vroeger mee begon! Geweldig dat het mensen nu nog steeds beweegt, en dan in een iets andere context.’ Over context gesproken: is de lading van Unit Moebius veranderd voor hemzelf? ‘Jazeker, maar het is niet minder intens, hoor. Er komt in augustus een baby aan, met mijn nieuwe vriendin, die ik ken sinds oktober. Dat is voor mij de reden geweest: ik ga helemaal niets meer drinken, want zij kan het ook niet. Vroeger dacht ik: ik heb altijd een ijsbreker nodig om relaxter in de muziek te zitten. Maar nu ik helemaal nuchter ben, is het eigenlijk nog beter. Ik moet ervoor zorgen dat de muziek mij ook HELEMAAL triggert. Het moet nog beter, nog extremer, voor mijn gevoel nog compromislozer. Dat was ik een tijdje kwijt.’
Vorig jaar speelde hij weer eens met Guy samen op The Crave, het festival dat een verbinding probeert te leggen tussen de huidige Haagse scene en de west coast of Holland-sound waar het ooit allemaal mee begon. ‘Hoe dat ging? Een fiasco wil ik niet zeggen, want ik hou er ook wel van als het misgaat. Maar eh, er was geen soundcheck, de zon stond vol op mijn neus dus ik moest brillen op om nog iets te kunnen zien, we hadden niet geoefend, Guy z’n monitor stond veel te hard, de synthesizer deed het al gelijk niet. Het was gewoon een lekker zooitje. Af en toe kwam er een stukje uit waarvan we dachten: “Misschien is dit het?”’ En tóch werd er enthousiast op gereageerd. ‘Je zag iedereen een beetje op z’n hoofd krabben, het was een soort humoristisch theater. Mensen vonden het gaaf, misschien wel omdat het een onderbreking was van het perfectionisme. Dj-sets en live-sets moeten tegenwoordig allemaal perfect gestroomlijnd zijn. Er kunnen wel wat rare dingen gebeuren, maar het loopt goed door en is precies wat je ervan verwacht. Nou, dit was in ieder geval níét wat mensen verwachtten, dat was eigenlijk al heel wat. Het veranderde iets in de voorspelbaarheid.’
Vanavond speelt hij weer op The Crave, nu in de donkere kelder van Het Magazijn. Zin in? Zeker, hoewel hij best meer tijd had willen hebben om te oefenen. Ongetwijfeld gaat er wel wat mis. Gelukkig maar.