DTRH17: Fleet Foxes maakt het zichzelf graag moeilijk DTRH17: Fleet Foxes maakt het zichzelf graag moeilijk

Het publiek wordt meteen op de proef gesteld. Headliner Fleet Foxes begint met het trio waarmee ook de derde plaat Crack-Up wordt geopend. Robin Pecknold hamert door op de snaren van zijn akoestische gitaar, de drums draaien onrustig om het monotone spel heen. De gospelachtige samenzang is uit duizenden herkenbaar, maar voor melodie geldt een straatverbod. Crack-Up is een bloedserieus klinkende plaat die aandacht vergt. Soms met beloning. Uit dat repetitieve kan van alles opduiken tot en met een jazzy saxofoon. Tempowisselingen zijn niet verbazingwekkend als een nummer ‘I Am All That I Need / Arroyo Seco / Thumbprint Scar’ heet: Pecknold heeft uitgebreid lopen componeren en schuiven. Het ernstige materiaal is het ontoegankelijkste dat Fleet Foxes ooit heeft gemaakt. Het sluit niet aan op de energie van de aanvankelijk bomvolle Hotot-tent. Het Crack-Up werk is honderd kilo te zwaar.

DE STEMMING
Het serieuze heeft altijd aan de Amerikanen gekleefd. Fleet Foxes is een band die het zichzelf graag moeilijk maakt. De veeleisendheid is al in de begindagen zichtbaar. Als de band uit Seattle in 2008, enkele dagen voor het verschijnen van het debuut, in de Paradiso bovenzaal optreedt, wordt er tussen de nummers door uitgebreid gestemd. Eindeloos gestemd. Het duurt geregeld langer dan het nummer zelf. Maar als de band speelt, klinkt alles kraakhelder, de samenzang perfect. De Paradiso-show is geen uitzondering. De vaart van elke show is ondergeschikt aan de muzikale perfectie. Lichtheid is ook de jaren erop ver te zoeken. Het maakproces van de tweede plaat wordt door frontman Pecknold als uiterst moeizaam en uitputtend ervaren. Een bijna afgerond album wordt weggegooid. Na de tour van het eindresultaat Helplessness Blues, een album over zijn existentiële crisis, is Pecknold zijn drummer Father John Misty kwijt en zijn zin in alles. De oplossing: een tegenovergesteld leven leiden en een surfplank kopen. Hij verhuist naar New York, gaat studeren aan de Columbia University en verdiept zich in kunstgeschiedenis tot muziekwetenschap om uiteindelijk te concluderen dat hij een muzikant is en geen wetenschapper. Maar de studie en de surfplank hebben hem naar eigen zeggen goed gedaan. De opnames van Crack-Up noemt hij een vreugdevol en vrij proces. Op plaat en op het podium is het niet per se te merken.

HET CONCERT:
Fleet Foxes, Hotot, zaterdag 25 juni

HET PUBLIEK:
Van volop aanwezig naar gatenkaas.

WAS HET GOED:
De delen werkten beter dan de som.

HET NUMMER:
Veel van dat onveranderd sterke debuut. Onze tip: 'He Doesn't Know Why'.

(Tekst gaat door onder de foto)

Na de zware opening geeft Fleet Foxes ademruimte met het toegankelijke materiaal van het debuut. Opeens ‘White Winter Hymnal’: dat is een verschil tussen dag en nacht. Daar is het kampvuurgevoel, het lichte, daar zijn de rijke folkmelodieën die de band groot hebben gemaakt. Het is niet iets waar Pecknold zich nog toe geroepen voelt. In een interview vertelde hij dat hij het titelloze debuut geconcentreerd heeft teruggeluisterd. Zijn conclusie over de doorbraakplaat (die in de US alleen al meer dan een half miljoen exemplaren heeft verkocht en in de UK op 3 kwam): sommige delen zou hij zo laten, het meeste zeker niet. Vooral het upbeat gedeelte niet. Het was ook erg melodieus allemaal. Het Down The Rabbit Hole-publiek denkt daar duidelijk anders over, want als Fleet Foxes weer uitgebreid de Crack-Up diepte in duikt, begint de tent al aardig leeg te stromen.

OUBOLLIG HIP
Het zijn ook geen volksmenners, deze Foxes. Ze staan op een rij met geconcentreerde bekkies te spelen en Pecknold praat spaarzaam met het publiek. De band heeft een vol, breed geluid. Het is altijd een beetje wonderlijk gebleven dat Fleet Foxes ook aansloeg bij zo’n groot jong publiek. Ze zijn de eerste om te erkennen dat er wat oubolligs inzit, deze roeimuziek langs de oceans en mountains die Pecknold bezingt. Langs Crosby, Stills, Nash & Young en Simon & Garfunkel. Maar een meerstemmig folkpopliedje als ‘Mykonos’ is ook onweerstaanbaar: wie blijft staan in de hoofdtent, omarmt het nummer nog net zo hevig als vroeger.

2006: Robin Pecknold begint Fleet Foxes op de middelbare school met Skyler Skjelset.
2008: De band wordt via MySpace opgepikt door het label Sub Pop en brengt EP Sun Giant en debuutalbum Fleet Foxes uit. Josh Tillman (nu bekend als Father John Misty) wordt drummer van de band. De plaat wordt ontvangen als 'instant classic'.
2011: Het wat minder toegankelijke tweede album Helplessness Blues verschijnt.
2012: Josh Tillman (Father John Misty) stapt uit de band. Fleet Foxes speelt in Nederland in de HMH.
2013: Fleet Foxes neemt een pauze, Robin Pecknold schrijft zich in aan de Columbia University in New York.
2017: Derde album Crack-Upverschijnt, opgenomen in Electric Lady Studios.

Het oude en nieuwe Fleet Foxes laat zich live moeilijk mengen. Het Crack-Up-werk is interessant maar het rechtlijnige gehamer op de akoestische gitaar gaat ook een keer vervelen. En dan komt weer de 180 graden-sprong in de lentelucht zodat ook even meegezongen kan worden. Coherentie is dan heel ver weg. Los van dat is Fleet Foxes ook geen gedroomde headliner voor het Down The Rabbit Hole-festival waar eerder Damien Rice en Anohni grote moeite hadden om het volk stil te houden. Fleet Foxes krijgt hetzelfde gepraat terug. De seriousness blues laat in de aanvankelijk volle tent uiteindelijk grote gaten achter. Fleet Foxes en Down The Rabbit Hole zijn geen match. Er is geen Tinder voor nodig om daar achter te komen.

1. I Am All That I Need / Arroyo Seco / Thumbprint Scar
2. Cassius, -
3. - Naiads, Cassadies
4. Grown Ocean
5. White Winter Hymnal
6. Ragged Wood
7. Your Protector
8. Maercstapa
9. On Another Ocean
10. Fool's Errand
11. He Doesn't Know Why
12. Mykonos
13. Third of May / Ōdaigahara
14. The Shrine
15. Blue Ridge Mountains
16. Helplessness Blues

Kies je early Fleet Foxes-favoriet maar uit. Hij komt echt voorbij. Hoor die samenzang bij ‘Your Protector’ of ‘He Doesn’t Know Why’ en je weet weer precies waarom je er in eerste instantie voor bent gevallen.