De kunst van de dj met Rødhåd De kunst van de dj met Rødhåd

Amper vijf jaar na zijn eerste release is Mike Bierbach aka Rødhåd uitgegroeid tot een van de meest betrouwbare techno-dj’s van de wereld. Met zijn onwrikbare lagen beats en loops weet hij iedere techno-zaal ondersteboven te draaien. Tijdens ADE staat hij tussen technokanonnen als als Marcel Dettmann en Ben Klock, maar nog belangrijker is zijn eigen Dystopian avond in VrijstaatXY. Het is meteen de viering van een belangrijk punt in de carrière van de Duitser: zijn debuutalbum Anxious.

Je bent al jaren actief als dj en hebt ook al heel wat releases op je naam staan. Waarom is het nu tijd voor een debuutalbum?
‘Ik weet niet of nu het juiste moment is, maar ik had er nu in elk geval tijd voor. Ik probeer mijn vakantie tegenwoordig in januari, februari te plannen. En vakantie, dat betekent voor mij: werken in de studio. September is ook een rustig moment in het seizoen, als de belangrijkste festivals achter de rug zijn.’

Je hebt echt een album-album gemaakt. Het is veel trager dan wat je normaal op de dansvloer draait. Zijn er überhaupt tracks die je kunt draaien?
‘Jawel, ik draai ze allemaal, natuurlijk wel behoorlijk omhoog gepitcht. Vooral de samenwerking met VRIL werkt heel goed. Maar nee, het is zeker geen klassiek club-album, maar als ik openingsslot doe, begin ik ook rustiger, op 120 BPM. Jammer genoeg komt het daar niet meer zo vaak van, maar eens in de zoveel tijd doe ik het nog. Het is mooi om een club op te warmen, langzaam te bouwen.’

Maar meestal sta je op headline spots, lijkt me?
‘Zeker. Ik mis het wel een beetje. In mijn beginjaren heb ik zoals elke dj heel veel feesten geopend. Het kan soms heel moeilijk zijn om te starten op een piek. Het feest is al volop gaande, en er is niet veel ruimte om nog meer spanning of energie op te bouwen. Dat brengt beperkingen met zich mee wat je wel en niet kunt draaien. Al zijn afsluitende slots ook niet altijd hetzelfde. In Engeland stoppen feesten vaak al om twee of drie uur, op een hoogtepunt. Als je op zondag in Berghain afsluit is dat heel anders. Je draait dan tien uur, en het einde is vaak meer dubby, minder zwaar. Dan gaat het tempo ook omlaag.’

Die drang om complete controle te hebben, zit die in jouw persoonlijkheid?
‘Ik denk niet dat ik een control freak ben, nee. Ik ben wel gestructureerd. Dat heb ik geleerd in de tijd dat ik architect was. Mijn harddrive was opgeruimd, maar mijn bureau? Chaos!’

Lijkt het bouwen van een dj-set op het bouwen van een huis?
‘Op een bepaalde manier wel ja. Ik begin in de studio ook altijd met de onderkant. Pas als die stevig genoeg is, ga ik details toevoegen. Als architect was ik constructietekenaar. Ik maakte 3D ontwerpen, maar ik ontwikkelde ook hele huizen, inclusief deuren, ramen, neo-klassieke details, moderne elementen, van alles. Mijn taak was wel vooral te zorgen dat het stevig was, het uiterlijk was aan anderen.’

Je album heet Anxious, je label Dystopia. Wat heb je met ongemakkelijke gevoelens?
‘Iedereen die bij mijn label betrokken is houdt van dystopische kunst, kunst die gaat over dingen die mis gaan in onze maatschappij. Films als The Matrix, boeken als 1984. We leven dan ook in een wereld die steeds dystopischer wordt. ‘Anxiousness’ is het gevoel dat ik heb bij de recente politieke ontwikkelingen in de wereld, bij Donald Trump.’

Voor dat dystopische gevoel lijken Duitsers meer aanleg te hebben dan Nederlanders, vooral als het aankomt op overheden die hun burgers bespieden. Dat heeft vast alles te maken met de Duitse geschiedenis, met de Stasi.
‘Ik ben zelf geboren in 1984, in Oost Duitsland. Van het regime zelf heb ik niet zoveel meegekregen destijds, al kan ik me nog goed herinneren hoe ik bij de Brandenburger Toren was toen de muur viel, met mijn ouders en mijn zusje. Het voelde opwindend, en iedereen verlangde naar Coca Cola en andere Westerse dingen. Maar toen ik ouder werd hebben mijn ouders en grootouders me veel over die tijd verteld.’

Zijn er bijzondere persoonlijke verhalen in je familie?
‘Niet eens echt. Mijn ouders waren hele normale mensen, niet echt politiek actief. Maar zelfs zij hadden te maken met vrienden die informant bleken te zijn voor de Stasi. Juist dat maakt het zo ‘freaky’: ook als je doodnormaal en ‘ongevaarlijk’ was, moest je voortdurend op je hoede zijn.’

In Nederland zegt men vaak: ach, ik heb toch niks te verbergen.
‘Precies, en dat kun je eigenlijk niet zeggen. Nu heb je misschien niets te verbergen, maar als het regime verandert zijn dingen die nu normaal zijn misschien wel verboden of gevaarlijk. Om die reden ben ik ook heel voorzichtig met sociale media. Mensen geven zo gemakkelijk zo veel van hun leven prijs. Overigens ben ik niet zo iemand die gelooft dat de wereld ten onder gaan, ik ben geen doemdenker. Maar dit soort gedachten zijn er simpelweg altijd, en ongetwijfeld hebben ze effect op de muziek die ik maak en draai.’

Daar past ook een esthetiek bij. Er zijn dance feesten met ballonnen en circus-acts, waar housemuziek gevierd wordt als een soort terugkeer naar je kindertijd. Of eigenlijk: utopia, het tegenovergestelde van dystopia. Kom jij ook wel eens op dat soort plekken terecht? En werkt dat dan?
‘Haha, op een bepaald level wel. Voor mij is het ook een dystopische ervaring als je allemaal gekke feestgangers voor je neus hebt die geen idee hebben wat er gebeurt. Natuurlijk draai ik het liefst in donkere kelders zonder licht, dat past goed bij de muziek. Maar die andere kant, die hoort er ook bij. Als je de duivel niet hebt, heb je ook God niet nodig, toch?’

Rødhåd host op de vrijdagavond van ADE zijn eigen Dystopian feest in VrijstaatXY. Twee dagen later staat hij tussen Berlijnse collega’s Ben Klock en Marcel Dettmann op de slotdag van Awakenings in de Gashouder.