Dekmantel 2024: Bicep plakt de traantjes tussen de spierballen

Amsterdams dancefestival Dekmantel blaast dit jaar tien kaarsjes uit, en daarvoor pakken ze extra uit. Volgende week organiseren ze hun driedaags vlaggenschip-festival in het Amsterdamse Bos en twee concertavonden rondom het IJ, maar ze plakken er voor het eerst ook een weekendje voor met twee mini-festivaldagen in Het Hem én een losse openingsshow van Iers danceduo Bicep op vrijdagavond.

Op papier is het al geweldig om Bicep op zo’n bijzondere locatie te zien, een oude kogelfabriek aan het water in Zaandam, veel kleiner ook dan ze normaliter spelen. Hun breakbeat-hit ‘Glue’ (2017) was het type emo-anthem dat je ALTIJD in de climax van een set kon draaien: dansvloertraantjes gegarandeerd. Het bracht ze tot aan de Alpha op Lowlands, drie uitverkochte Paradiso’s in een week, het gaf ze zelfs een Megahit op 3FM. Een stuk minder sophisticated dan de knuffel-anthems van bijvoorbeeld Caribou en Four Tet in die tijd, wel een stuk doeltreffender.

Maar wat blijkt vanavond in Zaandam? Dat type sentimentele emo-dance is Bicep inmiddels ook een beetje zat. Na twee albums vol traantjes werd het palet hen wat te nauw, de speelsheid was verdwenen in het proces én in de resulterende muziek. Dus presenteert Bicep vandaag Chroma, een rits losse singles die ze specifiek maakten voor hun dj-sets.

En een beetje mal voelt dat wel, een losstaande dj-set van dik anderhalf uur, buiten de context van een echt feestje. Zeker omdat Bicep de spierballen laat rollen: al in no time staan ze te beuken alsof het kwart-over-knaldrang is. Ze draaien veel bassline, de jaren nul-afsplitsing van UK garage met de nadruk op het type glibberige baslijnen die de spierballen hopla de lucht in dirigeren. Slechts zachtjes klinken daarachter de trancey arpeggio’s die vroeger de kern van Bicep vormden. In plaats daarvan horen we krachtpatser-tunes van Addison Groove, Special Request en Peder Mannerfelt.

Pas in de finale laten ze dan eindelijk de buikvlinders aanrukken: met een reeks nieuwe tracks, waarvan ‘ROLA’ echt een MONSTER is met coole flarden opgeknipte rap-vocalen. Die bas klinkt alsof de buren om half elf ’s avonds met een betonboor in de muur staan te rammen en de epische synth krijgt nog eens extra nadruk met een stel lasers die door de hal flitsen. Daarna is het natuurlijk ‘Glue’ waar alle handen de lucht in gaan. Was een uitstekend emo-einde geweest, MAAR via hun edit van Thom Yorke’s ‘Dawn Chorus’ komen ze toch weer uit bij een lompe four to the floor-versie van andere hit ‘Apricots’ en een vrij heftige drum ’n bass-track. Bicep aan de steroïdes, welja!