Album van de Week (47): Kendrick Lamar

Al voordat de artiest uit Compton, Californië een album uitbracht, riepen Apple Music en BET Kendrick Lamar uit tot hiphopartiest van het jaar. Tja, niet heel gek. Eerst gaf hij Drake een lesje rappen, vervolgens werd ook nog bekend dat hij in 2025 de halftime show van de Super Bowl gaat verzorgen. Dan is een overwinningsronde wel op z’n plaats. Wanneer je klassieker na klassieker uitbrengt, wereldwijd fantastische arenashows speelt, en de maker bent van hét hiphopalbum van de laatste tien jaar (dat is To Pimp A Butterfly toch gewoon?), zou je eigenlijk vijf victory laps mogen doen. 

Een overwinningsronde dus, want GNX voelt als één grote viering. Hiervoor gaat de artiest terug naar waar het allemaal begon. Het gebied dat Kendrick op good kid, m.A.A.d city nog uitgebreid documenteerde: het dagelijkse geweld, de ontberingen, het verliezen van vrienden en familie. Ontsnappen, dat is wat hij wilde. Twaalf jaar later is dit gelukt en heeft Compton een speciaal plekje in zijn hart. Nu staat GNX vol met speelse energie op dansbare, synthrijke westkustbeats (geproduceerd door o.a. DJ Mustard en… Jack Antonoff?). De beats die Kendrick in zijn jeugd zo vaak hoorde. En dan de features. Dody6, Lefty Gunplay, Hitta J3, wie zijn die mensen? Nou, beginnende rappers uit Compton die staan waar Kendrick ooit stond. Het is geen toeval dat die nu op zijn plaat verschijnen.

Hoewel de invloed van Kendrick ondertussen wereldwijd reikt, bestaat GNX dus uit regionale trots. Maar ook trots op hiphop, trots op zwarte cultuur, trots op zijn succes. Twee jaar geleden was dat anders. Op Mr. Morale & the Big Steppers was Kendrick niet je verlosser. Kon hij wel een voorbeeldfunctie hebben? Verdiende hij het succes wel, met alle lelijke dingen die hij ooit heeft gedaan? Ja, zegt hij nu. Tuurlijk verdient-ie het. 'More money, more power, more freedom / everything heaven allowed us, bitch / I deserve it all.’

Onder die bravoure, onder deze viering, schuilt (uiteraard) complexiteit. Afsluiter ‘Gloria’ lijkt te gaan over zijn liefdesrelatie, totdat hij uiteindelijk onthult dat die liefde zijn pen is: zijn teksten, zijn kunst, en hoe hij onderdeel is van een rijke hiphopgeschiedenis. Sterker nog, hoe hij hiphopgeschiedenis schrijft. Of hoe hij onderdeel is van zwarte cultuur, zoals hij op ‘reincarnated’ zo mooi blootlegt. Op een geflipte Tupac-beat vertelt hij fictieve verhalen over zwarte artiesten. Kritisch, maar vooral om de schoonheid van hun kunst bloot te leggen. Richting het einde is hij in gesprek met God, en belooft hij zijn muzikale talent in te zetten om hiphop te vieren. Om zwarte cultuur te vieren. Dat is wat GNX is. En wie beter om dat te doen dan Kendrick Lamar.