En inderdaad. Altijd al was Kendrick Lamar live een vlijmscherpe rapper die on stage iets nieuws probeert neer te zetten, en met deze tour overtreft hij zichzelf. Dit is een geweldige show, waarschijnlijk de grootste productie voor een hiphopshow die Nederland ooit heeft gezien, een gestileerde performance die zijn evenknie niet kent. Alleen al die opkomst: een handvol moderne dansers loopt plechtig vanaf de catwalk het podium op. Daar bevriezen ze, terwijl Kendrick vanachter de piano het intro van ‘United In Grief’ speelt. Nog in hetzelfde nummer pakt hij een mini-Kendrick in zijn hand, een weirde buikspreekpop die hij zijn verse laat meerappen, een spervuur aan woorden over een razendsnelle drumroffel. Aan zijn middel hangt een gigantische kampioenenriem. Al daarna explodeert de Ziggo Dome totaal voor banger ‘N95’. We zien hoe met silhouetten op de grote gordijnen wordt gespeeld, hoe lichtgevende plafonds naar beneden zweven, hoe hij bottenkraker ‘HUMBLE.’ juist solo aan de piano introduceert voordat hij het geweld laat losbarsten, hoe ‘Father Time’ introspectief op een stoel wordt gebracht alsof hij opeens in een therapiesessie is gedoken, hoe hij verblind wordt door een angstaanjagende zaklampchoreografie, hoe hij voor ‘Alright’ in een doorzichtige plastic quarantainedoos wordt geïsoleerd en een coronatest moet afleggen bij een viertal gasten in chemisch bestendige werkkleding. Wow. Echt hoor, vrijwel elk nummer krijgt een beeld mee dat ook achteraf nog blijft hangen.
Om die beelden zo goed mogelijk over te brengen, heeft Lamar een wat schizofrene spanningsopbouw in zijn set zitten: géén langere blokjes adrenaline-hits, maar telkens na zo’n tune die schreeuwt om een moshpit (’N95’, ‘HUMBLE.’, ‘m.A.A.d city’, ‘DNA.’, ‘Alright’) weer een track waarbij je met ingehouden adem staat te luisteren wat Kendrick wil overbrengen. Ja, hij speelt vrijwel al zijn grootste hits (op ‘All The Stars’ met SZA na), maar het zwaartepunt ligt bij dat betrekkelijk ingewikkelde laatste album Mr. Morale & The Big Steppers, inclusief abstracte freeform raps zoals ‘Worldwide Steppers’ en maffe tapdans-intermezzo’s.
En hij heeft er geen enkel probleem mee om zijn kleine neefje Baby Keem ook uitgebreid in de spotlight te zetten. Keem produceerde en schreef mee aan Mr. Morale, hij mocht al flink uitpakken in het voorprogramma met scherp aansluitende visuals en CO2-kanonnen én hij krijgt ook nog een ontzettend mooi blokje in de show van Kendrick zelf. Kendrick staat nog op de b-stage wanneer Keem het grote podium oploopt voor ‘vent’, ‘range brothers’ met die bijna dadaïstische hook, en hit ‘family ties’, een kolossale banger die qua energieniveau alles overtreft van Mr. Morale & The Big Steppers. Maakte Keem in 2019 nog behoorlijk generieke trap, inmiddels is hij uitgegroeid tot een eigenzinnige, scherpe rapper die de performance van Kendrick Lamar ongetwijfeld heeft bestudeerd. Ook bij Keem is elke beweging overwogen, elke stap bewust.
Maar Keem kan zijn grote neef Kendrick natuurlijk nog niet evenaren, de koning van de hiphop die nu voelt hoe zwaar die kroon nu op zijn schedel drukt en zich afvraagt of hij die druk wel aankan. ‘Heavy is the head that chose to wear the crown’, verzucht hij richting het slot. ‘And I can't please еverybody.’ Om uiteindelijk tijdens de hook van ‘Savior’ een merkwaardig houterig dansje op te voeren, als de buikspreekpop die eerder nog aan zijn hand zat. ‘Are you happy for me?’, klinkt het terwijl Kendrick zijn beste nep-glimlach opzet. Zo heeft elke track een dubbele bodem, een verborgen boodschap die je alleen weet te ontrafelen als je inzoomt op de details. Meesterlijke show.