Twintig jaar Aestrid: drie momenten uit een intense reis Twintig jaar Aestrid: drie momenten uit een intense reis

Op 3 oktober 2003 speelde Aestrid zijn eerste show, in Doornroosje, in de halve finale van de Grote Prijs van Nederland. In de twintig jaar sinds dat moment heeft de oorspronkelijk uit Soest afkomstige band rond Bo Menning zes albums gemaakt en een veelvoud aan intense optredens gedaan.

Na in de beginjaren behoorlijk wat personele wisselingen te hebben gehad, is de huidige bezetting met Menning, Jurriaan Sielcken en Ray Murphy al meer dan tien jaar dezelfde. Dat betekent niet dat alles vanzelf gaat. Lief en leed worden met elkaar gedeeld. Dat schuurt soms en grenzen worden weleens opgezocht. Maar het verbindt ook. Inmiddels is het drietal in de eerste plaats vrienden. En wat is er mooier om met drie van je beste vrienden muziek te maken en shows te spelen waarbij alle demonen, onzekerheden en frustraties naar buiten komen.

Op 10 november 2023 komt het zevende Aestrid album YOUTH CARE uit op Plato Utrecht Records. Vooruitlopend daarop is vandaag de nieuwe single ‘TO LIVE AND DIE IN U’ verschenen, een uptempo nummer waarin de band alle registers open gooit en Bo Menning zijn longen uit zijn lijf schreeuwt.

Om stil te staan bij het 20-jarige bestaan vroegen we Bo, Jurriaan en Ray naar wat voor hen het belangrijkste moment is uit al die jaren Aestrid. Het moment dat laat zien wat de band is en voor hen betekent. Voor hun antwoorden kun je eerst naar de nieuwe single luisteren.

Discografie Aestrid
In D'Esprit Pornographique (2005)
The Echo Resistance (2011)
Box (2012)
No Map Or Address (2014)
Silver (2016)
A Lake Inside (2019)

6 december is voor mij lange tijd een zware dag geweest. Die avond speelden we als support voor Kensington in Metropool, Hengelo.

Door het tragische overlijden van mijn moeder in 2006 kwamen we op deze datum als familie elk jaar bij elkaar om haar te herdenken, herinneringen op te halen en samen wat warmte te voelen in deze koude donkere tijd van het jaar. Hoewel ik over het algemeen nooit echt last had van de gevoelens omtrent haar overlijden (dit bleek later niet helemaal het geval) was de aanloop naar deze dag voor mij op de een of andere manier toch ondragelijk. Mijn ritueel om hiermee om te gaan, was om op 5 december mijn totale gevoel weg te drinken, zodat ik de volgende dag vooral bezig was met het herstellen van de kater en niet stil hoefde te staan bij alles wat er gebeurd is en nog over me heen zou komen.

Badend in het koude zweet parkeerde ik mijn fiets in de heg van mijn ouderlijk huis. De hele familie zat al knus aan de keukentafel te lunchen. Het ene sneetje witbrood met zalm dat ik naar binnen werkte viel totaal verkeerd en was dan ook een goed excuus om de groep weer te verlaten. Terwijl ik met een bonkend hoofd op mijn vaders bed zat te wachten tot de rest van de Aestrid crew mij zou oppikken, maakte de familie een wandeling naar de begraafplaats waar de gedenksteen van mijn moeder staat. Ik verzamelde de kracht om het bed te verlaten toen de witte Volkswagen bus het grindpad op kwam rijden. Ik werd ingeladen en er werd niets gevraagd. Iedereen wist wat deze dag met mij deed. 

Wel werd er voorgesteld om nog even langs de begraafplaats te rijden zodat ik nog even afscheid van de familie kon nemen. Van de rest van de dag herinner ik me niet veel, tot tien minuten voor showtime waarin de kater eindelijk plaats maakte voor de focus die ik normaal gesproken voor een show heb.

We stonden in de coulissen en tijdens onze traditionele groepsknuffel voelde ik het vuur in mij aanwakkeren. We betraden het podium en tijdens de eerste noten van de openingstrack zag ik een aantal vijftienjarige meiden op de voorste rij de vingers al in hun oren steken. Ze keken verveeld in onze richting, maar waren duidelijk niet van plan hun positie op de voorste rij op te geven vanwege ons kabaal. Het enige dat ik kon denken was: harder, feller, echter spelen. Tegen het einde van onze set speelden we ‘Seattle or Portland’ en gebeurde er iets dat ik van mezelf niet kende. De zelfverzekerdheid werd overspoeld met allerlei andere gevoelens. Verdriet, boosheid, maar ook blijdschap en geluk; een soort euforische melange van diepe emoties. Ik keek Bo en Ray door m’n tranen heen aan. Een knikje van verstandhouding was genoeg om compleet op te stijgen tijdens de bridge van het nummer. Ik kon m’n plectrum bijna niet meer vasthouden en ik had geen controle meer over wat ik deed. Alles ging vanzelf. De energie die daar ontstond heb ik altijd omarmd en ik wist vanaf dat moment dat deze band meer was dan alleen een passie. We voelden elkaar en begrepen elkaar. 

Er bleek nog een lange weg voor nodig om dat ook verbaal te kunnen maken en alle donkere gevoelens met elkaar te kunnen delen, maar terugkijkend was dit voor mij het moment waarin ik me veilig voelde. Even niemand te hoeven zijn, ook al zijn er honderden ogen op je gericht. Niets is mooier dan alles ontstijgen in een muur van geluid met je beste vrienden.

Sinds ik bij Aestrid speel zet ik vaak een intentie voor de show of voor een nummer. Dit kan voor mezelf zijn, voor iemand anders of beide. Het haalt me uit mijn hoofd en brengt me dichter bij wat ik voel. In het begin deed ik dit door wierook aan te steken, later schreef ik namen op m'n arm voordat ik een nummer inzette. Tegenwoordig is het vooral mentaal. Als ik dichter bij mezelf ben, stel ik me open voor connectie.

Op 21 april 2018, Record Store Day, spelen we 's avonds tijdens Phono in EKKO. De persoonlijke connectie met praktisch iedereen in de zaal zorgt voor wat extra spanning, maar we zijn goed voorbereid op de tour die de volgende dag begint. En, wat valt er nou eigenlijk te verliezen? Ik sta overdag gewoon achter de bar bij The Village. Mijn collega's hebben ook allemaal zin in de avond. Ik herinner me dat Bo ‘Chinook’ inzet en wij, mijn collega's, onze vrienden, iedereen staat direct aan. De avond voelt als een warm bad.

De volgende dag stappen we het vliegtuig in, naar Toronto voor onze zevende tour in Canada. We hebben een drukker schema dan normaal vanwege een hoop radio-optredens. Er is de jetlag, de snelweg, het opbouwen, afbouwen, korte nachten en koffie. Ik loop behoorlijk aan mezelf voorbij. Ergens gedurende de tour vind ik mezelf in een slaapzak op een bank in de woonkamer van een local waar we mogen overnachten. Piekerend over de show, of er nog promo gedaan moet worden voor morgen, waarom ik elk jaar al mijn vakantiedagen op maak aan touren, of we het financieel gaan halen, mijn huisbaas die me het huis uit wil hebben. Wie denk ik wel dat ik ben? Wat doe ik hier? Waar ben ik eigenlijk mee bezig?

Aangekomen in Hamilton, Ontario is het eerste wat we doen koffie drinken bij Steeltown, een plek waar we veel vrienden na een half jaar weer een knuffel kunnen geven. Bij The Mule Spinner, het venue voor de avond, vinden we nog meer vrienden. Maar echt, mensen waar we albums mee hebben opgenomen, waar we mee gehuild hebben, gelachen, gekookt, gegeten. Vrienden waar we het verlies van Shaela mee hebben gedeeld. We bouwen met elkaar op, er is een soundcheck en we eten samen.

Halverwege de show kijk ik om me heen. Het staat ramvol en ik wil het volgende nummer niet inzetten voordat ik contact heb gemaakt met Denzel. Vanavond speel ik dit nummer voor hem, maar ik zie hem nergens. Bo en Jur zetten het intro al in. Toch sta ik op, ontkoppel mijn in-ears en loop weg van achter de kit op zoek naar mijn vriend. Hij staat achterin, rechts van de FOH. Hij schrikt als hij me ziet. Ik vlieg hem om de nek, hij houdt me stevig vast. "This one's for you", zeg ik. Hij begint te lachen, we weten allebei waarom. "Fuck yeah!", is zijn reactie terwijl hij op mijn rug bonst, "I love you for this". Bo kijkt me verbaasd aan als hij me aan ziet komen lopen door het publiek. De tranen in mijn ogen zeggen genoeg, hij weet precies wat er nu gaat gebeuren. Ik weet weer waarom ik hier ben, sluit m'n oortjes aan en ga zitten. Als ik aftel, duwen we een energetisch monster van een golf het podium af die iedereen opslokt.

We sluiten af in Kingston, Ontario tijdens het Homegrown festival, een evenement waarbij op meerdere plekken in de stad podia staan waar alleen maar lokale bands spelen. Van beginnende tot grotere bands die heel Noord Amerika door touren, allemaal Kingston based. We spelen in de Toucan, een Ierse pub. Ik zit helemaal ingesloten tussen versterkers, monitors en een snoepautomaat. Het is zo'n plek waar je goed betaalt krijgt als het de hele avond druk blijft. Dit betekent dat we minimaal twee uur moeten spelen, dus ik ga voor de zekerheid nog even naar de wc. Dat wij als niet lokale band op de line-up staan is bizar, maar als ik naar het podium probeer te komen en de hele tent staat vol gaat mijn hartslag nog meer omhoog. Ook hier staan vrienden. We hebben in Kingston een album opgenomen. Er staan jongens waarmee we op tour zijn geweest, een journaliste die ons vanaf moment één heeft gevolgd, radio DJ's waar we na interviews eeuwig mee bleven kletsen. Zelfs de barvrouw weet m'n naam. En dan staat daar Lucas. Onze driver, onze geluidsman, onze backliner, de man met de meest aanstekelijke lach ooit, onze beste vriend. Hij komt hier vandaan en heeft letterlijk al onze avonturen in Canada en ook deels in Nederland meegemaakt. Hij was sinds 2014 bij alle album opnames. Zijn vrienden staan om hem heen. Ik geef hem een knuffel, m'n intentie is gezet.

We worden niet aangekondigd en trappen af zonder iets te zeggen. De eerste paar nummers smelten in elkaar over en als de stilte valt is er luid gejuich. Er worden songtitels geschreeuwd van nummers die mensen willen horen. Men herkent intro's. Even later zie ik Lucas op het podium met de handheldmixer in de ene hand om met de andere wat extra bass-synth te spelen. Hij draagt een Aestrid-shirt dat we hem cadeau hebben gedaan waar ‘more bass’ op staat. Ik heb een grijns van oor tot oor. Hoe zijn we hier nou weer beland? Dit is gewoon een thuiswedstrijd. 

Er is geen één plek waar we geweest zijn, waar geen donkere shit gebeurt. In elke zaal staan mensen voor wie het nodig is te horen dat ze genoeg zijn. Wezens die ik omarm, omdat ik mezelf in hen herken. Het is de band die deze getraumatiseerde jongens met elkaar hebben die tot uiting komt in muziek, die ervoor zorgt dat we op plekken waar we niemand kennen, worden opgenomen omdat we hetzelfde zijn. Zij doen ertoe. Wij doen ertoe. Ik mag er zijn.

“Play it with fire! Play it straight!”, zei Bob. Het was de laatste keer dat we elkaar zouden zien.

In mijn achterhoofd klonk altijd een stem die zei dat ik hier niet mocht zijn. Ik had nooit dromen of verwachtingen van mezelf en al helemaal niet van de muziek die ik maakte. Ja, het was cathartisch, luid en intens. Maar het spelen verzachtte niks voor mij. Ik speelde mezelf vaak leeg om daarna niets te hoeven voelen. Alle mooie dingen die mensen altijd zeiden over onze muziek na afloop van een show, geloofde ik nooit echt. Het kwam niet binnen. Echte trots heb ik nooit gevoeld door hoe ik ben opgegroeid. Ik geloofde nooit dat wat we met Aestrid deden iets bijzonders was. Ook al hebben heel veel mensen gezegd dat dat wel zo is.

De kans was groot dat Aestrid na acht jaar en twee albums van het toneel zou zijn verdwenen. Ik voelde me kapot van het worstelen met jaren van jeugdtrauma en huiselijk geweld vanaf mijn zesde. Ik was moe van de zelfmoordgedachten die ik steeds probeerde weg te drukken. De reden dat ik hier ben, en de reden dat Aestrid er nog is, is de hechte vriendschap met mijn bandleden en beste vrienden: Jur en Ray. Zij hebben mij door tal van shows, repetities en opnames heen getrokken als ik in een diep dal zat. Het spelen met hen is mijn redding geweest.

Op 29 september 2019 hadden we in een volle Mule Spinner in Hamilton, Canada een van onze mooiste shows ooit gespeeld. Buiten na de show riep producer/engineer Bob Lanois mij bij zich. Met Bob hadden we in 2014 in Canada ons album No Map Or Address opgenomen en met hem was er een diepe vriendschap ontstaan. Deze 70-jarige reus van een Canadees tilde me op, hield me even vast en zette me weer neer. Hij keek me aan met een indringende blik en zei:
”You guys will stick together ey?!" Yeah Bob, we sure will...
"You guys will keep coming back okay!?" Definitely, Bob.
“This thing you do with Aestrid isn’t something to be taken lightly.”
Ik werd er verlegen van, maar hij zei: “Nee, ik wil dat je dit écht snapt. En dat je het écht gelooft wat ik zeg”. Tranen rolden over mijn wangen toen ik de zwaarte en de ernst voelde waarmee hij dat zei.

Er viel iets van mij af. Bob deed me iets voelen voorbij de pijn, de zelfhaat en het verdriet. Niemand is harder voor mij dan ikzelf. Altijd onzeker over wat ik kan. Het kapot maken voordat het iets is. Wat die zwaarte en pijn ook was, is of gaat zijn; Bob wist dat het me kapot zou maken als ik er niet voorbij zou leren kijken. Daarmee bedoelde hij niet wegkijken, want PTSS gaat niet weg. Bob herkende een deel van zichzelf en zijn verleden in mij.

Ergens was het alsof we tijdens dat moment wisten dat dit de laatste keer was dat we elkaar in het echt zouden zien. Anderhalf jaar later stierf hij tijdens de pandemie.

Ik mis zijn stem en de toon van zijn schrijven in de vele emails die Bob en ik elkaar jarenlang stuurden. Hij leerde me hoe ik de zwaarte kon omzetten in vuur. Bij elke show denk ik altijd wel aan Bob.

We’ll stick together and play it with fire.