Voor Aestrid is Canada een home away from home. De Utrechtse indieband nam er in 2014 zijn album No Map Or Address op en in april delen van het nieuwe album. Ook hebben ze er al verschillende keren gespeeld. Het uitgerekte landschap en de bijzondere mensen maken wat los bij de bandleden en beïnvloeden ook het geluid van de band. In de aanloop naar de releaseshow van de nieuwe single I Dream Of You And Me, op zaterdag 28 oktober, sneakte de band er nog even tussenuit om in Canada nog wat nieuwe energie op te doen. We vroegen zanger/gitarist Bo Menning om tijdens de tour een dagboek bij te houden.

Kingston is home. Hier in een huis op een heuvel die over een baai uitkijkt zetten we onze gear in elkaar en zoeken we alles bij elkaar dat hier opgeslagen ligt bij een goede vriend van ons. Van hieruit vertrekken we naar de 8 shows die er op het programma staan.

Op bezoek bij CFRC college radio, het oudste college radio station op tevens de oudste universiteit van Canada. Hier zijn we op bezoek bij The Northern Underground, waar we een uur lang praten en een live-sessie doen. We praten over hardcore punk, over waar we vandaan komen en wat we hier in Canada doen. Men vindt het tof en bijzonder. We worden direct omarmt. Zo ook op de andere college radio zenders CHUO in Ottawa en CFMU in Hamilton. Deze zenders staan open voor muziek en het verhaal erachter. We bereiken ineens een heleboel mensen die Aestrid horen en over ons horen. Het is best wat als we beseffen dat deze zender hetzelfde bereik heeft als een 3FM bijvoorbeeld, maar dan zijn er hier wel 100 van dit soort zenders. We horen ineens overdag Aestrid op de radio, terwijl we in de auto zitten.

© Aestrid

White Lake, Ontario. De plek waar zoveel van onze liedjes aan gelinkt zijn. Als we een dag rust hebben is dit de plek waar we heen gaan. Na een lange dag worden we wakker in de cottage die een half uur van de bewoonde wereld ligt. Op deze bijzonder mooie herfstochtend horen we dat één van mijn helden is overleden: Gord Downie, zanger van The Tragically Hip, is niet meer.

De muziek van The Hip zit hier im Canada heel diep en zo ook in mij. Het was de allereerste band die ik ooit live zag spelen in 1994. Deze band en hun wijdse geluid zit diep geworteld in het fundament van Aestrid. De teksten van Gord Downie leerden mij over Canada en de mensen die er leven. Het is poëzie waar ik dagen in kon leven en schuilen.

Uitkijken over White Lake is één van die dingen die je voor altijd bijblijven. De tekst voor onze huidige single 'I Dream Of You And Me' ontstond hier een jaar geleden.

Er is iets dat mij hard raakt als we hier zijn, maar ik kan er nog steeds niet mijn vinger op leggen van wat het nu is. Een plek die resoneert en waar we vaak in ons hoofd zijn als we spelen.

Hamilton is een soort kruising van Utrecht en Rotterdam: oude haven-industrie meets muzikanten- en kunsternaarsstad. Gruizige straten waar drank- en drugsproblemen voorheen regeerden, maar waar nu een ommezwaai plaatsvindt. In een van de oude fabrieken hebben producers Glen Marshall en Bob Lanois een nieuwe arts space opgezet. Met hen namen we in 2014 ons album No Map Or Address op in Brantford. We lopen altijd even langs de mengtafel waar we die plaat mee opnamen. Dit is het exemplaar waar Brian Eno en Daniel Lanois demo's met U2 en Bob Dylan mee opnamen.

Er komen veel mensen af op de show en we spelen een sterke set van meer dan een uur. Men is verrast en blown away. Achteraf spreken we veel muzikanten en mensen die schrijven over muziek. Er is een buzz in deze stad.

De lucht hier in Canada lijkt altijd hoger op een bepaalde manier. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik minutenlang omhoog sta te kijken als een klein kind dat door alles verwonderd is.

Los van dat alles hier wijds en mooi is, beginnen we ook door de lagen heen te prikken van hoe Canadezen leven. Het is vaak een vriendelijk land, maar ook heel verdeeld doordat het zo groot is.

Ook het feit dat het land nog maar 150 jaar oud is fascineert mij enorm. Daarvoor zit eigenlijk nog een hele geschiedenis van de inheemse Indiaanse bevolking. De invloed vanuit het zuiden, van de US en de onbereikbaarheid van het noorden zijn dingen die dit land zo'n bijzondere plek maken. Het lijkt alsof de Canadezen het zelf ook niet precies weten hoe ze ermee om moeten gaan. Ik spreek erover met veel mensen hier en het is altijd een interessant en open gesprek.

Hoe noordelijker je reist in Canada, des te sneller je verdwaalt. Een plek waar je verdwaalt of waar men heen gaat om te verdwalen. Dat gevoel is iets dat diep in de Canadees leeft. Dat onbevreesde en dat stuk wildernis van binnen.

Dit gedeelte in Ontario voelt als thuis voor ons. Kingston in het bijzonder. The Toucan, Kingston. De laatste show. Volle bak en men kwam voor ons. We speelden meer dan anderhalf uur en men wilde deze luide trip samen met ons beleven. Een energie als deze hadden we nog niet eerder gevoeld. We bliezen speakers en gitaarversterkers op, maakte het weer werkbaar en speelden door alsof er geen morgen meer zou zijn. Dansend en zwetend schreeuwde men: "Welcome Home!" vanuit het publiek. "You assholes, You dicks…", zegt iemand tegen ons na de show. We kijken hem ietwat verward aan en hij zegt: "That shit was the best!…"

Als we samen het podium opstappen dan leggen we de lat altijd hoog voor onszelf. De middag voor de show hebben we er een gesprek over. Voor mij is het podium de engste en de meest eerlijke plek die er is. De angst om te falen is mijn vriend en vijand met ergens daar tussenin een koord waar we op balanceren. Soms is dat best vervelend, omdat ik het continu aan me voel trekken. Aan de andere kant is dit de manier waarop ik speel zoals ik speel en we met zijn drieën klinken zoals we klinken. Tijdens de show in Kingston vond ik een drive terug die ik vergeten was. Ik hoop dat de angst me nooit verlaat.

Twee dagen na de Kingston show proberen we het gevoel van de laatste 2 weken te vertalen in een nieuw nummer en we zetten onze spullen op in de slaapkamer in de kelder waar we in april ons nieuwe album opnamen. Het voelt als een nieuwe fase voor ons en de lijnen voor een volgend album worden heel langzaam zichtbaar.

Welkom bij de technische dienst in camp Aestrid, waar versterkers het vaak zwaar te verduren hebben en we ze meestal zelf kunnen repareren. Schade na onze laatste show, in Kingston: 1 gescheurde speaker en een kapotte uitgangs-transformator. Het was luid, goed en het zeker waard.

Deze tour met Aestrid was de tofste tot nu toe. We komen terug op plekken waar we het aantal mensen en hun enthousiasme zien groeien bij onze shows. Men draait onze muziek op de college radio zenders van Hamilton, Ottawa en Kington. We deden interviews en live-sessies. De volgende tour staat al in de steigers. Mijn vader zei me altijd dat Aestrid nooit buiten de muren van het oefenhok gehoord zou worden. Hij trapte het de grond in en probeerde het kapot te maken.

Aestrid komt van ver. Dat besef ik me elke keer als ik in Canada ben. Dat deze band er niet geweest zou zijn als ik niet ergens een opening in het donker had gevonden naar oneindige, wijdse landschappen in mijn hoofd terwijl ik tegen een muur van geluid in stond te schreeuwen.