Gijs Wilbrink zet antennes uit voor ideeën Gijs Wilbrink zet antennes uit voor ideeën

Sinds zijn jeugd in de Achterhoek speelt Wilbrink in punkbands als Smash The Statues, Tenement Kids en Zero Zero Zero. De afgelopen jaren schrijft hij niet alleen meer muziek, maar ook literatuur. De stap van een boos punknummer naar een roman lijkt immens groot, daar gingen wat tussenstappen aan vooraf, vertelt Wilbrink: “In 2011 begon ik met schrijven over muziek. ‘Nummer van de Dag’ heette dat. Het doel was om elke dag te schrijven over een liedje wat ik tof vond. Daardoor ben ik erachter gekomen dat ik schrijven heel leuk vind. Toen ben ik met verhalen begonnen, die heel slecht waren - stug doorgegaan. En nu ben ik serieus met een boek bezig." Het verhaal speelt zich af in het decor van de Achterhoek en daarnaast in de jaren negentig punkscene van Utrecht. Terwijl Wilbrink hierover vertelt nipt hij aan een cold brew ginger beer, de vele jaren in stad hebben een duidelijke impact.

"Robbie Robertson heeft een keer gezegd dat alle liedjes al bestaan en dat ze gewoon in de lucht hangen, als je er maar mee bezig bent en je antennes hebt uitstaan, dan kan je ze zo uit de lucht plukken. Zo voelt het wel. Het eerste liedje komt er met pijn en moeite uit, maar daarna hoor ik hele tijd liedjes zoals op de fiets en onder de douche.” Ook voor het schrijven van het boek zet Wilbrink een creatieve knop om, hij verdeelt het in hapklare porties: elke dag een pagina. “Als ik dat vier dagen niet doe, dan ben ik het helemaal kwijt. Dus het is dat constant ermee bezig zijn, je antennes aanzetten voor inspiratie en er gewoon voor gaan zitten.”

Bij zijn band Zero Zero Zero komt iedereen met ideeën, vertelt Wilbrink, “die zijn nog vaag en dan maken we daar met z'n allen iets van. Een spontaan proces. Dat is tegenovergesteld van hoe het met schrijven gaat. Bij muziek is het eerste idee wat je samen uitwerkt bijna heilig, en met schrijven gooi je elke zin wel tien keer om. Je hebt alleen die woorden. Die woorden moeten perfect zijn. Muziek gaat toch vooral om gevoel, zoals de energie van een bepaalde take of hoe iemand in z'n vel zat. In de studio is het ook een groot cliché dat de eerste take vaak het beste is. Dat je het nog twintig keer opnieuw probeert en strakker speelt, maar dat de hele magie weg is. Het is van allerlei elementen afhankelijk die je nooit meer helemaal goed krijgt. Met schrijven heb je dat niet. Dat is puur zwarte tekst op wit papier en dan moet elke lettergreep goed zijn. Daar mag je aan blijven frunniken."

We hebben één ding nog niet besproken: het fanzine De Leugenaar, een ander project van Wilbrink, wat hij samen heeft gemaakt met ontwerper Joost Krijnen. Het is nu zo goed als klaar. “Ik heb even provisorisch een proefversie uitgeprint.” Het ligt op het kruispunt van een literair tijdschrift en een “ouderwets punkvodje”. Het fanzine bevat goede literaire verhalen door verschillende schrijvers. Veel literaire tijdschriften zijn prijzig, dus het belangrijkste uitgangspunt was dat het gratis moet zijn. “Het is bedoeld voor de driehoek boekhandels, koffietentjes en kraakpanden. Als je het ziet liggen, dat je eerst denkt dat het iets heel activistisch zal zijn, wat het stiekem ook wel een beetje is, maar als je dan gaat kijken zie je dat er verhalen in staan en een puzzel.” Vanaf september is het fanzine verkrijgbaar.