Geïnspireerd door The Beatles en The Kinks ontstonden In de jaren zestig van de vorige eeuw in Nederland overal beatbandjes. Denk maar aan de Haagse Q65, Shocking Blue en Golden Earring. Ook in Zoeterwoude richtten jongens bandjes op, zoals The Shoes. Op de Schenkelweg ontstond nog een bandje: The Spiders.

John en ik spraken voor de Stichting Oud Zoeterwoude de twee drummers van de band: Leo van der Geest en Gerard Wolvers. Volgens die laatste zijn The Spiders eigenlijk beter dan The Shoes: “Tenminste, dat vonden wij,” vertelt hij met een grijns en vette knipoog.

John van der Voort en ik ontmoetten Leo en Gerard niet tegelijkertijd. Dat lijkt kenmerkend voor hun carrière bij de band. Leo was in het begin drummer en Gerard gitarist. Na een tijdje verliet Leo de band en verhuisde Gerard naar het drumstel. Toen Gerard de band na een paar jaar verliet, nam Leo die plaats weer in. De bandleden hebben moeite om het verhaal na al die jaren helemaal goed in de tijd te plaatsen, maar verhalen en herinneringen zijn er genoeg.

De eerste promotiefoto? Van links naar rechts boven: Dick Leugering, Piet Wolvers, Martin Vinkensteyn en Gerard Wolvers vooraan.

Hoe het begon

Voor zowel Leo als Gerard begint het verhaal van The Spiders.

“We bouwden daarbij onze eigen oefenruimte met platen asbest. Die nam mijn vader mee van zijn werk bij de gemeente,” vertelt Gerard, “stonden we daar te hakken en zagen en timmeren in het asbest. Dat geloof je toch niet? Wisten wij veel!”

Dat schuurtje stelde weinig voor en was precies niet groot genoeg om met z’n vijven te spelen. Naast Gerard en Leo deden ook Gerards broer Nico Wolvers, Martin Vinkensteyn en Dick Leugering mee. Martin en Dick hadden de broers Wolvers op de lts Don Bosco in Leiden leren kennen.

“We waren heel jong en ik zeker,” vertelt Leo, “Ik zat in de laatste klas van de lagere school en zag dan die grote jongens met elkaar in de weer. Daar wilde ik graag bij horen.”

Hoe Leo uiteindelijk bij de band is gekomen weet hij niet meer precies, “Ik kon ene beetje trommelen en ze hadden waarschijnlijk een drummer nodig.”

“We waren kinderen,” zegt Gerard, “we moeten nog kinderstemmen hebben gehad. Mijn vader zat in een koor en kon goed zingen. We zongen thuis veel met elkaar. Zo oefenden onze hoge stemmen. Mijn vader heeft ons een absoluut gehoor geleerd. Hij riep telkens dat we hoger moesten als we er net onder zaten.”

The Spiders tijdens optreden: V.l.n.r.: Dick Leugering, Piet Wolvers, Nico Wolvers, Gerard Wolvers en Martin Vinkensteyn

The Spiders was een coverband. Ze speelden nummers uit de Top 40. Nico was de leadzanger en Gerard en later Piet zongen de tweede en derde stem in de band. Het is niet verrassend dat met die hoge stemmen behalve nummers van bijvoorbeeld de Beatles en Creedence Clearwater Revival, ook vooral nummers van de Bee Gees werden nagespeeld.

Leo: “Als we dan in het schuurtje speelden, kwamen jongelui in de steeg naast het schuurtje naar ons kijken. Dat waren al kleine optredens voor ons. Ik herinner me ook nog een optreden op de lts, waar ik zelf een jaar later ook terechtkwam. Boven op de gang.”

V.l.n.r.: Dick Leugering, Piet Wolvers, Martin Vinkensteyn, Gerard Wolvers en Nico Wolvers

Liefdewerk, oud papieren een breakup

De jongens hadden niet veel geld te besteden en apparatuur was kostbaar. Op een dag kregen ze een slim idee. Op zaterdag haalde de tafeltennisvereniging PIT ’54 om de zoveel tijd het oud papier op. Als kwajongens hebben ze toen een keer op vrijdag, wanneer veel mensen het papier al op straat zette, karren vol oud papier weggehaald en in hun oefenschuur opgeslagen. Die zat propvol. Vader Wolvers wist nog wel een opkoper. Van het geld konden ze weer even vooruit. Ze hadden echter niet gerekend op de oplettendheid van de voorzitter van de tafeltennisvereniging, Joop Vink. De jongens kregen een flinke uitbrander en hebben het niet nog eens gedaan.

Er kwamen net wat meer optredens kwamen in het Ons Huis-centrum, bejaardentehuizen, café’s en buurthuizen, maar toen eindigde het avontuur voor Leo. Precies met een groot optreden in Maastricht in het vooruitzicht, kreeg hij van zijn ouders te horen dat hij niet meer met de band mee mocht doen. Die vonden Leo te jong om iedere keer weer met de band mee te gaan.

Gerard weet nog dat dat een vervelend moment was voor Leo. “Bij ons thuis was de invulling van vrije tijd even belangrijk als school. Mijn vader was blij dat we onze vrije tijd op deze manier invulden. Zo hadden we geen tijd om nozems te worden, vond hij. Maar wij waren ook echt wel een paar jaar ouder dan Leo natuurlijk.”

Met het vertrek van Leo had de band een probleem. Dankzij het katholieke netwerk van die tijd was er een boeking voor een optreden bij een jeugdherberg in Kasteel Vaeshartelt in Maastricht binnengekomen. Na kort beraad werd Gerard de nieuwe drummer. Die kon wel zingen, maar rechtshandig gitaar spelen ging hem als linkshandige muzikant niet zo goed af. Het drumstel werd andersom gezet en hij leerde het snel.

V.l.n.r.: Dick Leugering, Leo van der Geest, Martin Vinkensteyn, Kees van Haaster

Optredens in Zuid-Holland, Utrecht en Zeeland

Na het optreden in Maastricht volgden er meer. Misschien kwam het door de managers van de band, Jan Minnaard en later Sjaak de Jong, dat er wekelijks drie a vier keer in het weekend werd opgetreden. Jan bleek een goede regelaar. De band heeft nog een tijdje The Light Feet Spiders geheten dankzij de sponsoring van een installatie door Jans werkgever Ligtvoet Radio en Televisie op ’t Gangetje in Leiden.

Gerard vertelt dat het in die tijd voor jongeren gebruikelijk was om naar bandjes te gaan. “Er was nog geen discotheek. Als je uitging, ging je naar een café of soos waar iets te doen was. We traden ieder weekend een paar keer op, vooral in de regio, Zuid-Holland, Utrecht en Zeeland.”

V.l.n.r.: Nico Wolvers, Dick Leugering, Gerard Wolvers en Martin Vinkensteyn

Het was een hele mooie tijd voor Gerard. “We voelden ons popsterren. Ineens deden mijn puisten er niet meer toe en ook mijn stotteren werd steeds minder. Ik kreeg er zelfvertrouwen van. Precies wat je nodig hebt als puber. Bovendien zagen de meisjes mij plotseling zitten. Al was dat jammer genoeg iets te letterlijk. Achter mijn drumstel was ik heel wat, maar als ik later ergens verscheen zonder drumstel herkende niemand mij meer natuurlijk.”

The Spiders professionaliseerden in korte tijd. Een paar Zoeterwoudse jongens reisde iedere week mee met de band en hen hielp met op- en afbouwen. Heuse roadies die later zelfs een paar uur voor de band uitgingen en de installatie en instrumenten klaarzetten op de podia. Ze beschikten over een bus: de Spidersbus. Stoffer Zaal was de bestuurder ervan. Onder andere Sjaak de Jong, Kees de Jong, Boor Opdam, Jan van Teijlingen, Gerard Kerkvliet en Bert van der Voort waren roadies. “Ze deden dat voor een kleine vergoeding, drank en natuurlijk ook voor hen de aandacht van de meisjes.”

Fotocollage uit een fotoalbum van Nico Wolvers

Avontuur

Dit verhaal wil Gerard nog aan ons kwijt: het eerste verhaal gaat over een optreden in Montfoort. De roadies hadden alles netjes klaargezet en de muzikanten kwamen rond acht uur aan. Buiten stond een bord dat het “hedenavond uitverkocht” was. Een goed teken. Ze hadden er zin in. “Maar we kwamen niet binnen,” vertelt Gerard, nog steeds beteuterd, “de uitsmijter liet ons er niet in. Je moet een kaartje hebben en die hebben jullie niet, zei die. Maar wij zijn de band! riepen wij. Ja, dat kan iedereen wel zeggen, zei de uitsmijter weer op zijn beurt. Er was geen doorkomen aan. Uiteindelijk zijn we aan de zijkant door een WC-raam geklommen en zo nog een beetje op tijd bij het podium gekomen.”

The Spiders in nieuwe formatie: v.l.n.r.: Martin Vinkensteyn, Dick Leugering, Leo van der Geest en Kees van Haaster

Casino Noordwijk en Meerrust in Warmond

In de hectische periode van veel toeren door een flink deel van het land, kwam een lucratieve en stabiele opdracht van Casino Noordwijk. Twee keer per jaar in een aaneengesloten periode van drie maanden speelden The Spiders op zaterdag- en zondagavond in het casino. In die tijd speelde broer Piet Wolvers ook mee. De drie gebroeders Wolvers konden zich nu op het podium uitleven met de zang en hun idolen van de Bee Gees proberen te evenaren. Ze werden toen in de volksmond de Zoeterwoudse Bee Gees genoemd. Het was een fijne tijd. Toch besloten de Wolvers na een korte periode uit de band te stappen. Gerard vond het in de zomer met toeristen als toeschouwers nog wel leuk, maar in de winter met de vaste kliek casinobezoekers niet zo. Hij hield het voor gezien, net als zijn broers.

Nu kwam Leo weer in beeld. Die was inmiddels een paar jaar ouder. Dick Leugering en Martin Vinkensteyn vroegen hem weer te komen drummen. Dat deed hij maar al te graag. Kees van Haaster was ook bandlid geworden. The Spiders ging door in deze samenstelling.

Leo: “We speelden heel wat af. We konden onze installatie en instrumenten in het casino laten staan. We repeteerden op zaterdagochtend en speelden zaterdag- en zondagavond. Na een paar jaar verhuisden we naar Restaurant Meerrust in Warmond. Met hetzelfde recept, ook op zaterdag- en zondagavond.

Nieuwe PR-foto. V.l.n.r.: Leo van der Geest, Martin Vinkensteyn, Kees van Haaster, Dick Leugering

Einde van The Spiders

The Spiders is daarna, zo rond 1974, op een rustiger tempo verdergegaan. “We waren nog wel aangesloten bij een artiestenbureau in de buurt van Deventer,” vertelt Leo, “dat was niet heel handig. Dan kwamen we rond 4 uur thuis vanuit het oosten van het land en moesten we de volgende dag weer naar ons werk.”

In 1980 werd er een Leidse Beatnacht georganiseerd rondom 3 oktober. Daar speelden The Spiders nog eens de sterren van de hemel. Leo, Dick en Martin besloten daarna als trio verder te gaan. Ze hebben nog jaren op feesten en partijen gespeeld. Ze hadden toen andere namen: “Star Trio en Joda,” weet Leo zich nog te herinneren. Leo speelt al lang niet meer. Hij kocht jaren geleden nog wel een drumstel via Marktplaats. “Ik kom niet echt toe aan spelen, maar ik doe hem ook nog niet weg.”

Gerard is na zijn afscheid bij The Spiders nog korte tijd een DJ-duo met zijn vrouw geweest: “Disco Duo Ellen en Geer”. Gerard heeft Elly trouwens ontmoet dankzij The Spiders. “Ze was bezoeker van een optreden in Alphen aan den Rijn, we maakten een praatje en kort daarna kwam ze kijken bij een repetitie in het Don Bosco. We zijn nu al zesenvijftig jaar samen!”

Een versie van dit artikel verscheen eerder in Suetan, het officiële kwartaalblad van de Stichting Oud Zoeterwoude. Het interview met Wim van Huis van The Shoes vind je hier.