Terug naar het Tranendal en Shoesterwoude Terug naar het Tranendal en Shoesterwoude

Zoeterwoude werd "Shoesterwoude" genoemd in de hoogtijdagen van nederbeatgroep The Shoes. Dat was de Zoeterwoudse trots met Wim van Huis en Henk en Jan Versteegen, destijds nog jongens. Ze hadden in Nederland hits aan het einde van de jaren zestig en begin jaren zeventig. De band bracht twaalf albums uit, en hun succesvolste singles (‘Don't you cry for a girl’, ‘Na na na’ en ‘Osaka’) haalden de vijfde en zesde plek in de landelijke Top 40. De band heeft daarmee een korte, maar rijke geschiedenis. Voor meer info over de band: lees vooral het uitgebreide artikel van Harry Knipschild. Ook John en ik maakten dankbaar gebruik van Knipschilds werk.

Couleur locale
John en ik bezochten Wim van Huis, de gitarist van The Shoes. Die woont in Hazerswoude. John en ik spraken af ook de hoek van de straat.

“Ik ben een beetje zenuwachtig,” vertrouwde hij mij toe, “The Shoes, dat waren echt wel mijn idolen van toen ik een jaar of tien à twaalf was. Als ze in het Don Bosco repeteerden, stond ik vooraan.”

“Maar echt zenuwachtig John?”

“Ja, echt! Wat gaan we vragen? Ik heb wel een paar vragen op een kladblaadje staan.”

“Komt goed John, hier is het. Bel jij aan?”

Wim van Huis lacht ons toe als hij open doet. Hij lijkt de afspraak vergeten te zijn.

“O ja, ik dacht er vanmorgen nog aan, maar nu even niet meer. Maar kom erin jongens! Wat willen jullie drinken?”

In het huis hangt een groot schilderij van de vierkoppige band.

“Gemaakt door een fan, leuk hè? Kijk hier, mijn dochter heeft een collage gemaakt van onze platen. Mooi hè?”

Het ijs is snel gebroken en van Johns zenuwen blijkt al helemaal niets meer als Wim en John even later Zoeterwoudse zaken aan het bespreken zijn, over “Zoeterwoudse families” en “Wie woonde ook alweer waar en met wie?”

Doorbraak
“Wij hadden echt een drive om er iets mee te bereiken. Die jongens van Versteegen wilden bijvoorbeeld laten zien dat ze iets konden bereiken. Die waren op jonge leeftijd bij voetbalvereniging SJZ weggestuurd omdat ze protestants waren in plaats van rooms-katholiek. Zelf had ik op de lts wel door dat timmerman zijn wel leuk is, maar dat het niet goed bij mij paste. Dat besef kwam vooral toen ik als leerling-timmerman op de bouwplaats in de wind en regen stond. Ik wilde liever muziek maken. Dat deden we zoveel mogelijk. We werden ook steeds beter. Henk schreef zelf nummers en die oefenden we bij Jan Heemskerk thuis.”

“Jan Lelieveld verliet de band alweer snel. Hij vond het iets teveel van het goede, maar wij zetten door. Jan Versteegen werd onze drummer. We zijn als ventjes van een jaar of zeventien voor een jaar of drie naar West-Duitsland vertrokken, want daar kon je het maken. Dat was The Beatles tenslotte ook gelukt,” vertelt Wim lachend.

“Het was hard werken in Kaiserslautern. We speelden in een restaurant, zeven dagen per week, zeven uur lang, dus negenenveertig uur per week. We heetten toen overigens nog “The White Shoes”. Jan Heemskerk verliet ons na ongeveer een jaar. Hij werd verliefd op een Duits-Amerikaanse en ging met haar in Duitsland samenwonen. Het betekende voor mij dat ik de solo-gitarist werd. Tot dan toe was Jan dat geweest. In die samenstelling, met Jan als drummer, Henk basgitarist, Theo zang en ik gitarist, leerden we goed spelen in Duitsland, maar onze echte doorbraak kwam later, toen we terugkwamen in Nederland.”

Het was in namelijk niet onopgemerkt gebleven dat The Shoes in Duitsland enigszins succes hadden. Aad van Delft haalde de band terug naar Nederland. In Loosdrecht speelden ze weer dagenlang achter elkaar in een horecagelegenheid, maar nu was er ineens belangstelling van verschillende platenmaatschappijen. “We konden bij wijze van spreken ons contact uitkiezen,” zegt Wim, “en binnen de kortste keren hadden we onze eerste single opgenomen, ‘Standing and Sharing’. Die werd meteen een succes!”

Zoeterwoudse jongens
John geniet zichtbaar van het gesprek: “Ja, en wij vonden dat in Zoeterwoude natuurlijk geweldig. Een Zoeterwoudse band die succes had in Nederland. Als je geluk had, kwam je die jongens gewoon tegen in het dorp. En bij repetities in het Don Bosco dus, tegenwoordig Café de Meester. Ik zat daarnaast op school.”

“Was je dan ook fan van die andere bands die daar oefenden?,” vraagt Wim, die daarmee de rollen omdraait. “Ja, tuurlijk was ik daar ook fan van! Shocking Blue, Earth and Fire en Golden Earring kwamen daar ook. Dat kwam dan weer door ons. Jan van der Geest ging met ons mee als we opnames in de studio hadden. Hij was vaak onze chauffeur. Onze set paste precies in zijn stationwagen. Onderweg ontmoette hij andere artiesten en van het een kwam het ander. Zoeterwoude was voor die bands een goeie plek in de luwte.”

Wims rol
Wim was de regelaar van de band. Niet op muzikaal vlak, want Henk schreef vooral de muziek en Theo de teksten. Jan schreef later ook wat teksten en vanuit de platenmaatschappij werd dat ook gedaan. Wel regelde Wim de interviews en optredens, maar ook de administratie en financiën.

“Ben je eigenlijk rijk geworden van The Shoes, Wim?”

“Rijk? Welnee, het was een hele andere tijd. Nu krijgen artiesten een goede fee voor hun optredens. Wij niet. Wij moesten heel veel optreden en veel nieuwe nummers schrijven. Als wij niet speelden, verdienden we niets. We maakten twee a drie hits per jaar. We hadden het goed hoor, zeker voor jongens van onze leeftijd. ik kon ook een huis kopen en zo, maar rijk werden we niet. Het heeft ons wel geholpen natuurlijk. Na de succesjaren zijn we erbij gaan werken. Ik ben in 1976 bij de Spoorwegen aan het werk gegaan.

Na de succesjaren
“In 1980 kwam de Haagse Beatnacht, dat was een onverwachte revival die voor ons wel prettig was. Muziek uit de jaren zestig was ineens weer populair. We waren wel geen Haagse band, maar we hoorden er wel een beetje bij. We waren populair in Den Haag. We traden toen weer twee à drie keer per week op. Wij hielden het lang vol. Daarmee verdienden we toen weer meer dan bij onze bazen. Maar het was financieel nooit echt top, nee dat niet.”

“Gitarist van The Shoes zijn blijft bijzonder. Als mensen mij zien, vinden ze dat nog steeds leuk. Op de camping bijvoorbeeld. Als ik dan met mijn gitaar wat speel en vertel over The Shoes, maak ik mensen blij en dan ben ik het ook.”

Een versie van dit artikel verscheen eerder in Suetan, het officiële kwartaalblad van de Stichting Oud Zoeterwoude. Maar wie weet waren The Spiders nog wel beter? Je leest er hier over.