Ben ik zenuwachtig? Hmmm. Helemaal kalm ben ik niet, want ik heb nog nooit voor een foyer vol muzikanten gezeten en ik weet niet wat voor vragen ik krijg. Er zitten minstens vijftig mensen in de zaal, de helft ken ik niet. Gelukkig is dit het soort spanning die scherp maakt, in plaats van verlamt.
Rutger Brouwer, de podiumdirecteur van de Nobel, opent: 'Fijn om dit te organiseren met 3voor12 Leiden". Moderator en zangeres Oukje den Hollander stelt ons kort aan de zaal voor (Niels’ carrière wordt vergeleken met een appelboomgaard) en dan beginnen we. Op het podium bekeken worden, blijkt minder spannend dan ik vreesde, en door hyperfocus lijkt het panelgesprek maar tien minuten te duren. Pablo, Niels en ik gaan steeds op elkaars punten in, wat het tot een organisch gesprek maakt.
Oukje trechtert de vragen, verdeeld over drie delen:
- Wat vinden we dat muziekjournalistiek moet zijn?
- Hoe bereiken we dat, wat zijn dingen waar we op letten?
- Hoe kan de pers jou als muzikant helpen en hoe benader je ons?
Pablo vertelt waar hij op let bij een concert en zich voorbereidt, en passant hiphop affakkelend. Ik vraag me af: “Wordt het zo’n middag?”, en als Niels even later verwijst naar een berucht 3voor12-artikel, waarin P!NK wordt omschreven als “een hopeloos gedateerde circus-act” weet ik het zeker: zo’n middag wordt het dus. (Imagine Dragons wenste daarna dat ze imaginair gebleven waren).
De tip van het houten been
Er wordt niet alleen gelachen, maar er zijn ook concrete tips. Niels laat zien waarom hij vroeger de manager van Colin “Kyteman” Benders was: “Met alleen goede muziek kom je er niet meer, je hebt ook kennis van marketing nodig. Maak duidelijk wat je uniek maakt, iets waar muziekjournalisten bij kunnen aansluiten, zoals een zanger met een houten been. Een aantrekkelijke en charismatische frontman of –vrouw is natuurlijk altijd goed!” Hij vervolgt: “Noem in je bio vier acts die je probeert na te doen, twee hele duidelijke die iedere idioot kan zien, en één hele verrassende - zo maak je journalisten nieuwsgierig.”
Om het boek van Joris Luyendijk te citeren: “Het zijn net mensen”. Dat blijkt in de nagesprekken één van de grote inzichten voor de toeschouwers: dat zelfs Pablo en Niels ook maar gewoon van vlees en bloed zijn, en dus benaderbaar.
Over benaderen gesproken: Pablo vertelt dat ook onbekendere bands het (bijna) tot een artikel schoppen: hij is ooit is benaderd door Phoenix Rivers, wier streams werden gepikt door een handige Spotify’er. Die anekdote was, ondanks de lokale link, helemaal nieuw voor mij. Jammer genoeg voor deze Leidenaren bleek een Volkskrantcollega al met een verhaal hierover bezig – weg publiciteit.
Niels tipt: je muziek kun je het beste releasen op maandag of dinsdag, in plaats van op de drukke vrijdag. Oukje, Pablo en Niels hebben al een paar mooie metaforen de zaal in geslingerd, dus ik sluit aan met: “Releases zijn als een ketchupfles: je schudt ermee en er gebeurt niets, tot alles er in één keer tegelijk uit komt.”
Dan is het tijd voor het tweede deel van de Muzikantenborrel. Er zijn veel geanimeerde gesprekken, muzikanten leggen contact met de pers en met elkaar. Het voelt voor mij als een fijne en geslaagde middag, zonder reden voor zenuwen.
Wil je, na de foto's van Roactive hieronder, nog meer foto's van de Muzikantenborrel zien? Hier is een album, geschoten door Ilse Driessen namens de Nobel.