Na het optreden van Kirsten de Wolf moet iedereen de zaal uit, zodat de volgende act zich kan voorbereiden. Bij terugkomst van het publiek zijn er verse wierookstokjes aangestoken voor de psychedelische rockers van Heath uit Den Haag. Het openingsnummer ‘Isaak’s Marble’ brengt het optreden meteen aan het rollen. Het samenspel klinkt strak en solide zoals we van deze mannen gewend zijn, doorspekt met vele gitaar- en mondharmonica-improvisaties. Moeiteloos worden maatsoorten afgewisseld: drie-, vier- of vijfkwartsmaten, variërend van dromerige vibes tot uptempo dansnummers, het klinkt allemaal even soepel. Dat komt deels op het conto van drummer Dars Hellemond: met beestachtige snelheid en kracht bespeelt hij zijn drumkit, uitstekend lockend met de soepele grooves van bassist Steve Lolicato. De vijfkoppige band past met al hun versterkers, pedalboards en instrumenten maar net op het – blijkt dan ineens – relatief kleine podium van de Resistor. En hoewel de band een uitstekend optreden neerzet, lijkt de beperkte bewegingsvrijheid toch enige invloed te hebben op de energie van hun performance.
De lol van het samen muziek maken zien we vooral aan gitaristen Isak en Jordy. Om de beurt mogen ze hun muzikaliteit en inventiviteit demonstreren tijdens soms vingervlugge gitaarsolo’s. Halverwege het optreden kondigt zanger Mees Vullings een nieuw nummer aan. Het begint met opzwepende roffels en Mees introduceert hierbij een voor Heath nieuw instrument: de theremin. In het geheel van klanken is dat geluid echter vrij subtiel, dus dat is even goed opletten voor de toehoorders. Niettemin een mooie toevoeging.
De sfeer zit er goed in en met permissie van Eelco mag Heath nog ietsje langer doorspelen dan gepland, tot groot genoegen van het enthousiast dansende publiek. Als de show er dan toch echt op zit, springt Dars achter zijn drumstel vandaan en zingt de zaal onder zijn leiding ‘Happy Birthday’ voor Eelco. Dat mocht natuurlijk niet ontbreken op Vintage!
(Cisly Burcksen)