Come through, Heilige Geest Come through, Heilige Geest

Onder het mom dat de keuze reuze is, met maar liefst achttien verschillende plekken om te kunnen bezoeken op de zondag, moet er een combinatie plaatsvinden tussen keiharde keuzes en soms wat bonnefooi-bezoeken. Een knoop die snel was doorgehakt, was die om het strijktrio van het Koninklijk Concertgebouworkest te gaan beluisteren, die toezegden een strijktrio van Beethoven (Opus 9, no. 1) te spelen. Vorig jaar speelde een viertal met Elise Besemer als aanvoerder een kwartet van Anton Arenski in de Burger-/ Trouwzaal van het Stadhuis, maar gelukkig mochten ze dit jaar plaatsnemen in de akoestisch aantrekkelijkere Raadzaal. Al bij het stemmen van de snaren, een ruimte verderop, veren nieuwsgierige luisteraars als stokstaartjes op. Voordat we ons kunnen verlekkeren aan Beethoven, trakteert het trio ons eerst nog op deel uit een strijktrio van Schubert.

Het jonge trio windt vanaf de eerste noot de complete zaal om hun vinger. Alle golfbewegingen in de muziek worden dusdanig samen gemaakt, dat je soms niet meer kan weten waar het ene instrument begint en het andere eindigt. Ook bij Beethoven bewijst het trio één orgaan te zijn, samen in eb en vloed, kloppend en ademend, expanderend en comprimerend - ook, of vooral, in de begeleiding van de melodieën. Dat alles gaat gepaard met een verfijnde nuance, zoals bij de soms bijna brommende klanken van de cello. Wanneer de altviool en cello hun speelse loopjes in een perfect vraag- en antwoordspel aan elkaar doorgeven, kan niemand het laten te glimlachen. De crescendi van Besemer op viool, die uitmonden in een plotsklaps piano, zijn adembenemend. De timing van haar tremolo aan het einde van het tweede deel voelt zo nonchalant, maar is van bizarre souplesse. Het vierde deel bewijst in al zijn lichtvoetigheid: dit jonge trio weet klassieke muziek compleet tot uiting te brengen met een bruisende energie en onophoudelijke vitaliteit.

Na drie keer struikelen over de Japanmarkt (moeten jullie niet naar een bouwmarkt?) op het Rapenburg, geraken we op de bonnefooi in het Pieter Loridanshof aan de Oude Varkenmarkt. Om de oude waterpomp heen staat Alwan, eveneens een trio bestaande uit mezzosopraan, gitaar en klarinet, al dan niet basklarinet, of duduk. De combinatie van deze drie bewerkstelligt precies waar de naam Alwan letterlijk voor staat in het Arabisch: kleuren. Die kleuren komen naar voren in tonen en emoties en vervoeren het hele hofje naar bijzondere hoogten. De paradijselijke omgeving, compleet met ritselende bladeren, wordt bij bijvoorbeeld een nummer dat, vrij vertaald uit het Syrisch, 'I would die for the wind of the mountains' heet, extra versterkt. In al hun zinderende, eclectische muziek, met invloeden van Balkan tot Midden-Oosten, voel je bovenal melancholie. De basklarinet stuwt, de gitaar geeft de maat, de klarinet schreit en spat uit in een flatterzunge waar je eng van wordt. De Babylonische spraakverwarring lijkt deze pinksterzondag definitief opgeheven. Het enige dat ons nog terugbrengt op aarde zijn de studentes, een dakterras verderop, die trachten te dansen op een onregelmatige maatsoort en het na drie maten opgeven.

Het Groot Sionshof is deze zondag de enscenering voor het Viride Kwartet, dat bij binnenkomst in classicistische stijl lijkt te spelen. Het hofje zit en staat vol met geïnteresseerden en omwonenden, die het er lekker van nemen en nog eens extra genieten met goed gevulde glazen spritz. De diepte van de cello resoneert door het gehele hof, met een bed van violen erboven. Het deel dat ze uit een kwartet van Willem Pijper spelen, weet iedereen in het hof compleet stil te krijgen. De enige die zo brutaal is, en blijkbaar niet begeesterd genoeg, om geluid te maken, is een vogel die in dezelfde toonsoort een snippet van de vioolmelodie lijkt te herhalen. De altviool meandert, de cello kriebelt als een murmelende tor. Wanneer het thema terugkomt in beide partijen, voelt het als het hoogtepunt in het bloedstollend mooie kwartet. De kussens onder de spelers knappen bijna uit hun strikjes door het intense gestrijk. In elk gekozen stuk dat het Viride Kwartet speelt, weten ze het publiek in vertwijfeling en op scherp te zetten, door zogenaamde applausmomenten in climax en verstilling te brengen.

De zolder van het pand van Emile van Leenen, de pianoverkoper aan de Lammermarkt, is vandaag het podium van Daahoud Salim, artist in residence van het LHF. Vorig jaar verzorgde hij een betoverend optreden in de Pieterskerk, waarbij hij al perfect zijn beheersing van allerlei stijlen liet horen. Dit jaar vangt hij aan met een viertal stukjes van Frederic Mompou - een meditatieve, delicate start. We hangen aan Salims vingers, die de spanning in de zaal perfect vasthouden. Hij vervolgt met drie werken van zijn eigen hand, die hij baseerde op literatuur van Jorge Luis Borges. Salim grapt dat zijn uitleg over Borges' verhalen soms langer is dan het verhaal zelf, maar de echte vertelling komt vanuit de piano. Salims composities ontvouwen zich en kietelen oren en fantasie. In het stuk gebaseerd op "Del rigor en la cienca", dat, kort gezegd, over cartografie gaat, waan je jezelf verdwaald in een doolhof, dankzij het repeterende ritme van de ene hand en de omspelingen van de andere. Na het langzaam uitsterven van Salims werk over 'El Aleph', waarin we Rimsky-Korsakovs hommel door allerlei portalen horen vliegen, keren we terug op aarde, waar vogels fluiten en verkeer langsraast.