Extraordinary Extraordinary

Één van de leukere aspecten van het festival is zien hoe Leidse acts in de lift zitten sinds eerdere optredens. Zo ook Panda Noir (disclaimer: zangeres Esmé is een vaste presentator op onze Clubavonden), die de taak krijgt te openen in het Scheltema op een ietwat vreemd middaguur. Publiek is gelukkig meer dan waar de band zelf bang voor was, en een set die van duister naar licht loopt, gaat van start. In het begin is de zangeres de voornaamste steunpilaar voordat de rest van de muzikanten ook wat meer podiumpresencé uitstralen, en haar energie qua bereik van stem, beweging en anekdotes haalt de toeschouwers als een hengel naar voren.

Het optreden valt ook op de verjaardag van de eerste EP van de band, en een gelukkige gast die ook net jarig is ontvangt een tasje van de act. Een perfect tijdstip om een nummer in te starten over een verlangen naar een eeuwigdurende jeugd (binnenkort als single verkrijgbaar), en het moment waarop de synths van noir naar nostalgisch verschuiven. Het onlangs uitgebrachte 'OK?' voelt als een prelude op lentekriebels, en iedereen wordt uitgedaagd Esmé's moeder eruit te dansen. Als aanmoediging volgt twee lekker denderende tracks als finale, waarin de drummer de cowbell laat galmen alsof het Saturday Night Live is. Cool!

Bas Kleijweg

Meltheads danken hun naam aan wat er gebeurt met het brein van de gemiddelde gebruiker van chemische genotsmiddelen, en valt het best te beschrijven als veel upper, weinig downer. De drummer warmt alvast zijn drumstel op voor de overige heren van het goede leven het podium van de grote zaal bestormen. De zanger klinkt qua accent meer Brits dan Belgisch, danst stijf en schokkend en zoeft het podium rond met een tomeloze levenslust. Toeschouwers proberen de beweging tevergeefs na te doen, maar hij valt niet bij te houden.

Postpunk betekent vlugge liedjes die foetsie zijn voordat je het doorhebt, en in typische garagestijl krijgen we ook een try-out van het nummer 'Melvin', dat ook in zijn ongepolijste vorm aardig in het oor ligt. Een microfoonsnoer wordt een boa, de bandleider een ander soort boa: een buitengewoon ontsporingsambtenaar. Hij springt ook nog even op de bar terwijl de barpersoon stoïcijns door blijft tappen. Krijsende intermezzo's, tempo's die van plezant naar para schieten en een algehele performance waardoor je eindelijk de mensen die zeggen dat muziek hun drug is beter begrijpt. 

Bas Kleijweg

Melle weet als geen ander over zijn wortels te zingen, en Leiden is de bakermat van vele van zijn nostalgische nummers. De set bestaat grotendeels uit tracks van zijn album 'Old Summers', flucturerend tussen beschouwend en smachtend, en Melle laat de band ook af en toe pauzeren voor een solo-liedje. Na een bescheiden startschot gaat de zanger over op 'On The Run', een sierlijke meestamper, gevolgd door de heerlijke hook van 'A Fool'. 'Life Is Too Easy On Me' krijgt een belangrijk boodschap over dankbaarheid als inleiding, en dankbaar mogen we zeker zijn met het tot in de puntjes geoefende spel. 

Melle vertelt met zelfspot dat hij naar elk optreden een wagonlading instrumenten meezeult, en gaafste van de aaf is zijn hoekige cigar box guitar (die vroeger ook echt uit sigarendozen werden vervaardigd). 'Deja Vu' krijgt zelfs een plechtig piano twist en grappig is dat op het album de zangeres van CHARLOT ook meedoet. Maar het is meer dan melancholie, en de set bevat genoeg terugblikken met een kick. Melle laat zijn stem stijgen en dalen van zalvend tot zwoel, en eindigt het optreden zelfs met wat onversterkte zang. Het klinkt nog steeds even krachtig en kraakhelder. 

Bas Kleijweg

Het podium is bijna te klein voor Tusky, dat meteen vanaf binnenkomst op het podium van Scheltema zijn tanden erin zet. De frontlinie wordt bemand met zijn vieren - gitaren, bas en zang, allemaal in eigen tempo springend en bewegend - met erachter de onuitputtelijke drummer die alleen maar critical hits aan zijn drumkit geeft.

Zanger Vladimir heeft last van zijn stembanden, maar kan gelukkig de microfoon vaak genoeg aan de standaard overdragen aan de fan vooraan die alle teksten kent. De hel breekt maar traag los, ring voor ring, maar wanneer de reuring eenmaal goed ontstaat, dijt die uit als een golf in stilstaand water. In de felle lampen zien we steeds meer stof dwarrelen, alsof het dak er straks letterlijk af gaat. Vladimir hangt ook nog wel een paar keer aan de draagbalk van Scheltema door de gehele set heen - achttien nummers in één uur, dus, snelle rekensom, gemiddeld 2 minuut 20 per nummer. Genoeg tijd voor moshpits, walls of death, crowdsurfen en een kleine hap naar adem. We hopen dat Scheltema een goede verzekering op het pand heeft. En Tusky, als we jullie een tip mogen geven: fiks even een goede aansprakelijkheidsverzekering. Bedank ons later.

Yavne van der Raaf

Meng Britse indiepop met funk, gooi er wat eigenzinnige samples bij, een compleet arsenaal van toeters en bellen bij de drummer, en je krijgt Banji. Live klinken ze alsof Prince de producer is van the Kooks, of soms Bas Bron die van the 1975 - stilstaan is in ieder geval onmogelijk. Deze zaterdagavond is het podium van Nobels grote zaal, naast instrumenten, bezaaid met de bandnaam in grote 3D-letters die qua font zo uit het Powerpuff Girls-intro konden komen. Een sterk symbool: Banji behelst dezelfde combinatie van jeugdigheid met retro, waarbij je bij elk nummer uit een andere arcade-game lijkt te moeten ontsnappen. De muziek klinkt in eerste instantie alleen maar vrolijk en uitgelaten, maar contrasteert constant met liedteksten die gelardeerd zijn met emoties zoals twijfel. Hun nieuwe nummer 'Howling' gaat over hoe lang je aan het bewerkstelligen van je dromen kan werken, voordat er eindelijk iets gebeurt. Kan iemand in de arm van Banji knijpen; hebben ze écht de hele Nobel aan het dansen gekregen? Geen zorgen, dit was geen droom.

Yavne van der Raaf

45ACIDBABIES brengt bizarre samples en aankleding met zich mee, en daardoor verloopt de soundcheck ook extra fijnzinnig. Maar zelf als er tóch een instrument de geest geeft gaat de show gewoon door. De zangeres zindert, vol bijdehante banter en dromerige danspassen. De overige bandleden hebben er ook zin in, met een verse drummer die qua energie niet onderdoet voor de rest van de act. Met een wirwar van wendingen en ondersteunende geluidsfragmenten die variëren van koddig tot chippy etaleteert de band een catalogus aan muzikale invloeden.

Toch is het geen uitsloverij, maar juist één van de meest dansbare optredens van de avond. Een aantal fans zijn speciaal voor de band naar het festival gekomen, en na vanavond zullen er wel meer nieuwe bekeerlingen zijn. Het zwaartepunt ligt in de tweede helft van de set, met intense en aanstekelijke tracks waarvan het melkzuur je in de benen gaat zitten. 45ACIDBABIES is als umami: een smaakgebied waarvan je het bestaan niet wist, maar waarbij je na kennismaking veel meer van wil proeven. 

Bas Kleijweg