Ahistorische glorie Ahistorische glorie

La Sylva staat in de knusse zolder van het klooster, waar de hele dag door workshops in balfolk worden afgewisseld met bands die bij elk liedje een specifieke dans voor ogen hebben. Met een houten vloer waar je lekker op kan stampen en vrolijke kerstdecoraties (of zijn dat Yule- en Saturnalia-decoraties?) op de achtergrond is het de ideale sfeer voor een prelude op de romantische feestdagen. Het trio op gitaar, cello en viool opent met een wals, een alhoewel er niet echt een mooie kolk van koppels op de dansvloer ontstaat, is het enerverend om te zien hoe veel danspaartjes meer dan de simpele 1-2-3 in de rondte kunnen dansen. 

Ook tijdens de daaropvolgende schottische (partnerdans van links-rechts-links, rechts-links-rechts, en een draai in vier passen) is er een tweesplitsing tussen beginnelingen en meer ervaren dansers, maar iedereen houdt rekening met elkaar. Voor de bal limousine is een uitleg nodig, en één van de muzikanten verdeelt het publiek in elfen en feetjes, en weet met enige moeite uiteindelijk iedereen in de kring in de juiste maat te krijgen. De magie is de wereld nog niet uit. 

Pirates' Picnic heeft voor het podium een picknickkleed liggen met een flinke mand aan instrumenten, en het is de bedoeling dat elke bezoeker die enig besef van maat heeft er ééntje grijpt en vrolijk meedoet. De meeste kiezen voor een tamboerijn of iets vergelijkbaar simpels, een vent pakt een fluit en de accordeon blijft onberoerd. De setlist (op perkament, waarachtig) opent met de klassieker 'Whiskey In A Jar', een bekende melodie om niet al te moeilijk van start te gaan.

De frontman van Captan Kelhair & The Salty Seamen, die we nog kennen van Forest of Fools, heeft ook in deze formatie een charismatische presence, maar de gehele band bantert kwiek met elkaar tussen de nummers door. Een andere shanty die nimmer mag ontbreken is natuurlijk 'Drunken Sailor', in deze uitvoering gepaard met een lallende swing die de toeschouwers mee doet deinen alsof ze op het dek van een schip staan. Deelname en harten succesvol geronseld, zou ik zeggen.

Tussen de bedrijven door is er ook genoeg te ontdekken met een overdekte markt vol kraampjes om je volledig woning in Keltische sferen te decoreren, rondlopende troepen aan troubadours die her en der een deuntje laten horen, en ook de reguliere acteurs van het park (de zogeheten archeotolken) zijn ook actief, en reageren droog en in karakter op de stroom aan fantasiefiguren die ze voorbij zien komen over de nog zompige paden. 

Fehu Paganfolk met de folk met Iberisch gitaarspel en zang alsof de stembanden zijn vervangen door een digeridoo. Geen gimmicks, geen stapjes die je hoeft te kennen, gewoon er op los hossen met de gemakkelijke nonchalance die de Italiaanse formatie uitstraalt. Tijdes de tweede track 'Baldo' domineert een schelle fluit, alhoewel het tempo wat terugvalt in vergelijking met het openingsnummer. Maar we krijgen ook een lesje historie met een lied uit de gloriedagen van Bologna, waar ze het feesten en zuipen praktisch hebben uitgevonden. En als je nog sober bent, dan doe je maar alsof, is het devies als we worden gelonkt om dichter naar het podium te komen. 

Ook als je geen woord Italiaans verstaat is de muziek te bevatten: komisch, tragisch, of plechtig, je vind vanzelf de vibe. Er is een mooie viervoudige harmonie in het nummer dat over het in dranknevelen gehulde ontstaan van de band gaat, en tijdens één van de mildere meestampers beginnen er spontaan mensen te balfolken in het midden van de menigte vooraan. Tijdens een koddig moment wordt er een kazoo tevoorschijn getoverd, en alhoewel de grollen soms flauw zijn, is de wereld vandaag een theater waaraan iedereen meedoet. 

PHLOX is een delegatie van onze zuiderburen die folk fuseert met jazz, maar soms ook uitstapjes lijkt te maken naar latin, iets wat niet misstaat in het klooster. Met een propere hoeveelheid koperinstrument geeft het een unieke twist aan de typische folkformule. Enfin, deze band is wederom ingespeeld op de balfolk, dus we gaan van start met een bourrée waarbij de dansers in koppels in twee rijen tegenover mekaar staan, en elkaar steeds benaderen en passeren op de maat, waarbij je mekaar zo intiem of expressief kan passeren als je wil. Dan volgt er een malse wals, de muziek van PHLOX begeleidt door de regen die roffelt op het dak. 

Als mijn dansvocabulaire me nog dient volgt er daarna een schottische-variant met salsa invloeden, op een track geschreven tijdens de quarantaine. Van afstand houden is bij deze dans echter beslist geen sprake. Na de intense dans is een andro (een dans in een rij met zeer minieme stapjes) praktisch een slaapmiddel, maar de band legt er als troost een flinke beat onder. Dan vervloek ik de blocnote in mijn klauwen als er een chappeloise volgt, een immer opgewekte rondedans waarbij je met simpele moves die zelfs een comapatiënt nog zou kunnen leren door een kring aan partners gaat. Pers zijn is een taak waar offers bij komen kijken. 

Sunfire bestaat uit Keltische cowboys, met een mix van Europese folk en bluegrass/Americana/country die ik nooit had kunnen raden als je me zou vragen wat voor variant aan folk plus nog niets er zo op het podium zou staan. Na wat gemorrel met het geluid gaan we in de volle herberg van start, waarbij er zelfs bezoekers uit de raampjes op de galerij moeten kijken om door de dikke rij mensen nog wat te kunnen zien. De frontman is een soort barbaarse versie van Slash uit Guns 'n Roses, en het foute charisma druipt er ook hier vanaf. Hij leidt het quintet door een set vol kwinkslagen, een combo van retegoeie muziek en humor tussendoor die te horen aan het aantal meezingers al vele fans voor zich heeft weten te winnen.

Ook de violiste verdient een pluim, die de snelse strijkstok van het Westen lijkt te hebben tijdens het ontstuimige spel van het nummer 'The Rat And The Rattlesnake'. Met de kerstviering in deze zaal wordt het een ho-ho-hoedown, waarbij de zanger ons maant voldoende water te drinken in deze hitte (wat een verschil met buiten!). De viool vertraagt tot een onheilspellende dreiging en de zanger switcht naar een stem als grindpad voor de track 'Blackwater Valley'. Voor de gamers is er een liedje gebaseerd op de lore van een computerspel wiens naam ik niet kan ontwaren, maar het is ook zonder voorkennis een tranentrekkende tragedie. De duivel speelt steeds een prominente rol in het verhaal van elke song, en de hubris van de hoofdpersoon leidt vaak tot een grimmig einde. 

Er zijn uptempo uitschieters in de stijl van 'The Devil Went Down To Georgia', men danst letterlijk op de tafels terwijl bandleden zich mengen in de voorste gelederen van het publiek, en in de losbandige sfeer sta ik te luistervinken naast een uiterst pijnlijke versierpoging. Dat is net op tijd voor een wals met als aanloop de drummer die wordt uitgehuwd aan de stagemanager, en de snaarsectie van de band beukt mekaar bijna van het podium. 'Jordan' biedt adempauzes voor introducties en solo's, terwijl de bezoekers gaan schuren op schuurfeestmuziek. 

Voordat dit echt te lang wordt nog de overige hoogtepunten: een relatiebreuk met een paard (RIP Mr. Hands), een mariachi momentje en een track over je vrouw achterlaten bij het altaar waarbij de zanger zijn echtegenote in het publiek verzekert dat hun huwelijk pico bello is. Samengevat is de formatie een country combinatie die zeer goed geland is. De mooie verjaardag van de Midwinterfair gaat nog even door, maar wij galloperen alweer in de richting van de ondergaande zon.