Zoete wraak, zoute meningen en bittere strijd Zoete wraak, zoute meningen en bittere strijd

In de uitverkochte Kleine Zaal, met in het begin nog genoeg bewegingsruimte, staan andere mede-deelnemers als Salamander en mays in het publiek. Loting bepaalde dat Pineapple Road als eerste mag. Volgens het versleten spreekwoord zou de eerste klap een daalder waard zijn. Het nadeel van er als eerste op het podium staan, is alleen dat het publiek dan nog onwennig, nuchter en afstandelijk is. Dit zijn gelukkig publieksspelers: vanaf het eerste nummer weten ze het publiek mee te laten dansen op hun poppy indierock, wat een eerste act zelden lukt. Bij het tweede nummer ‘The Beach’ springt frontman Jan het publiek in en maakt meedansend contact met de toeschouwers. Pineapple Road was al sterk in de derde voorronde en is qua performance nu nog beter. Wie weet zijn ze bevrijd door het succes van het bereiken van de halve finale. Het kan natuurlijk ook liggen aan een andere balans in hun set, want de nummervolgorde is in vergelijking met de voorronde behoorlijk door elkaar geschud. De laatste twee nummers, ‘Is This What You Wanted’ en ‘African Lodge’, verschijnen er op het toch al volle podium nog drie blazers. Die Afrikaanse blokhut is de afsluitende klaroenstoot. Onder toeziend oog van een enorme goudkleurige ananas, die als afgodsbeeld op het podium staat, zijn onze diesels in twintig minuten helemaal warmgedraaid.

 (Rogier van Nierop)

Silke Fenna, publiekfavoriet uit de eerste voorronde, begint met dromerige r&b. Die wordt begeleid door achtergrondmuziek met een beat uit haar laptop. Later gebruikt ze sporadisch een looper om een duet met zichzelf als tweede stem te zingen. Bij haar derde nummer verlicht wordt door een ster, één enkele LED-lamp met een dichtgeknepen diafragma en dus een puntige stervorm tot gevolg. Verder is de zaal aarddonker. Een paar keer slaat haar laptop een maat over, maar het verwart de Utrechtse niet en ze gaat gewoon door met optreden.

Silke’s mooie stem is een mezzosopraan, maar haar zang op elektronische beats doet verder denken aan Tara Pasveer of de sopraan van Björk. Haar r&b heeft namelijk eerder iets ijls en kwetsbaars dan dat het sensueel wordt, en dat lijkt precies Silke’s bedoeling. Het publiek klapt hier opvallend enthousiast, ondanks dat ze de dapperder, want moeilijker, route kiest om voor de gehoorschelpen in plaats van de harten van het publiek te gaan. Vanaf het vijfde nummer wordt het tempo van de beats opgeschroefd en is ze los – zingend danst ze mee op de technodreun. “Girls just want to have fun”, zingt Silke in dat nummer, maar gelukkig heeft deze eigen compositie niets met de draak van Cyndi Lauper te maken.

(Rogier van Nierop)

sjoerdson oogt een beetje braver als hij in sweatervest het podium op komt. Hebben we Napoleon Dynamite ingeruild voor Ted Lasso? De liefelijke uitvoering van 'wasjemening' doet denken van wel, als het botte lied onder de zachte belichting van een randje ontdaan wordt. Er zitten veel Duitse woordspelingen in voor diegenen die het vak niet uit generationeel trauma hebben laten vallen. Ook met 'chicken chicken pussy bitch' komen we van een warme kermis thuis met een publiek dat het refrein uit het hoofd kent. Dan gaat hij over op de mimiek van een standupkomiek, en sjoerdson's gevatte teksten zouden zo in een set in een comedyclub passen. 

Ook een ander project van de artiest, APPLEMOOSE, komt even om de hoek kijken met het nummer 'i will endure', dat iets minder energie heeft in een toch al nerveus ogend optreden. De zin is nog niet opgeschreven of hij gooit er een hattrick tegenaan: een sprong in de spontaan ontstante pit tijdens een pingponghit, een track over hoe het te laten is waarbij lichaam tekst vertolkt in de vorm van panisch geijsbeer, en 'het kenmerkende aspecten lied', een virale sensatie over de geschiedenis waar Stille Willem stil van zou worden. Tussendoor ook nog een gedichtje waarbij twee dames het podium op komen om aan weerszijden in kleermakerszit een zengevoel te geven, maar de sterke terugkomst zorgt voor een ietwat ongebalanceerde performance. 

(Bas Kleijweg)

Antje Krook heeft een numeriek voordeel, maar speelt deze set geconcentreerd en onderkoeld. Liefdesliederen met bijna levenslied-achtige uithalen, skanken op enkele centimeters in een dichtgepakte zaal en songs waarin de muziekmakers bruggen leggen als een Leguaan zijn maar een paar van de momenten in het optreden. De vergelijking met Doe Maar trekken is makkelijk (het eerste nummer, als de heren weer naar de backstage vertrekken, is ook daadwerkelijk van die band, om het nog eens lekker in te wrijven), maar ik meen ook invloeden van VOF de Kunst te ontwaren in de zangtechniek (of is dat een accent?). 

De alfabetborden zijn ook weer terug van het optreden in de voorronde, en het daarbij horende nummer heeft weer een verpletterende werking op de (nieuwverworven) fans, ondanks dat dit optreden zich meer in lijkt te zetten op techniek dan uitspattingen. Het is strak, biedt ruimte voor de instrumentaal stralen, en daarbij ook veel sneller voorbij dan je lief is. Aan de luide "We want more!" kan helaas geen gehoor gegeven worden, maar de kans dat deze wens alsnog werkelijkheid wordt door een finaleplek lijkt zich te manifesteren. 

(Bas Kleijweg)

Publiek en jury blijken het met elkaar eens: Antje Krook gaat naar de finale. Daar staan uit de eerste drie voorrondes BB & The Binkie Boys, BITTERZOET en Salamander, plus een weerzien met die andere band die ska, reggae en nederpop mengt: Callkoen. Stel dat de finale op een tweestrijd tussen Antje en Callkoen uitloopt, dan kan Antje Krook de duelwoorden van Balzac aanhalen: “À nous deux maintenant!” De mogelijke uitkomst is dan van Michael Palin uit A Fish Called Wanda: "Rrrrevenge!”