Popronde Leiden 2023 Popronde Leiden 2023

Bedroom pop met een zeer rauw randje, zo zou je Toto Boroto het best kunnen omschrijven. Het is al best druk in café ‘t Praethuys als de vijfkoppige band begint met een knallende aftrap. Hun tweede nummer heet ‘Hurricane’ en de titel doet het eer aan: een wervelwind van geluid klinkt door de knusse ruimte. Dat ook toevallige voorbijgangers de Amsterdamse band weten te vinden, wordt duidelijk als er vier nieuwsgierige jongeren het cafe in komen lopen. Door de grote tassen in hun handen is het duidelijk dat ze de hele dag door de winkelstraten van Leiden hebben geslenterd. Met grote ogen kijkt het groepje toe hoe Toto Boroto te werk gaat. De band weet het publiek binnen veertig minuten mee te sleuren in hun wereld van shoegaze en psychedelische rock. (LT)

Ruim voor de geprogrammeerde starttijd zet de begeleidingsband van Jeroen Antoine een jam in. De mannen uit Nijmegen (plus één verstekeling uit Arnhem, maar dat levert geen tribale wrijvingen op) zijn gretig. Ze leggen, heerlijk jazzy en groovy, een rode loper neer in de Uyl van Hoogland, maar die blijft leeg; het publiek blijft plakken aan het terras. Jeroen laat zich niet kennen en zet in. De stamgast aan de bar en uw fotograaf van dienst moeten even slikken. Mooie stem! Doorleefde, indringende teksten! Wij worden direct ingepakt door een sympathieke mix van levenslust en melancholie, van levenslied en neder-R&B. Ongetwijfeld spelen Jeroen & Co. de kroeg alsnog vol. Uw verslaggever moet intussen door naar de volgende locatie, want er is nog zoveel meer Popronde... (RV)

Astronaut is de artiestennaam van Pelle Bast. Deze singer-songwriter stond in 2018 in de finale van de prestigieuze Grote Prijs van Nederland. Hij is de eerste artiest ooit die optreedt in de vandaag heropende Gelagkamer de Wakende Haan. Astronaut stelt zich aan ons voor met zijn lied ’Ik dacht dat het simpel was’, met de prachtige regel: “De katers waren zout, maar de drank was zoet.” Zijn Spinvisachtige kracht zit in zulke teksten, begeleid door sobere akkoordenschema’s op zijn gitaar. Hij plaatst zich daarmee in de traditie van Boudewijn de Groot en diens tekstdichter Lennaert Nijgh. Astronaut schrijft heel persoonlijk over ervaringen die je onmiddellijk herkent, ook al heb je ze zelf niet meegemaakt: een verlegen treinflirt, je verbazen over jachtigheid, je afvragen wie er moet beginnen met de seks. Hij combineert de kracht van observaties zonder opsmuk met taalvondsten: hij is een zingende Paulien Cornelisse. Nog een overeenkomst: in zijn teksten zet hij zichzelf neer als wat onhandig en schlemielig. Ook in het echte leven gaan dingen mis; als hij richting het einde van de set vastloopt op een tekstregel, speelt hij in plaats daarvan het begin van een Jack Johnson-cover. Zijn focus of zijn zelfvertrouwen verliest hij niet. Het optreden van Astronaut is een waardevolle les voor aspirant-artiesten: als je inhoud goed zit, hoef je de vorm niet ingewikkeld te maken. Het publiek is aandachtig en lekker aan het luisteren. Als je meer van hem wil horen: begin 2024 komt zijn debuutalbum uit, met de prachtige titel ‘Eeuwig Voor een Tijdje’. (RvN)

In The Grenare mag de Amersfoortse band There You Go het spits afbijten. Deze jonge, hippe, stoere en vooral coole formatie legt een hoop energie in de bijzondere vertolking van hun dromerige en zwoele nazomer sound. Terwijl het publiek verlegen is, schittert en straalt de band. Tussen de planten verlicht de groep de gehele ruimte en laat iedereen meebewegen. There You Go zet uit en komt weer bij elkaar, zowel samen als solo. Van een ijsbeer aan de gitaar tot raceauto’s op de grond, alles past perfect binnen het There You Go-spectrum. (SK)

In een afgeladen Dranklokaal de WW staat de volumeknop op standje 11. De vierkoppige post-punk band THAMES is zojuist begonnen, en dat is goed te horen. Zanger Merlyn Baartman heeft roots in Engeland, en liet zich onder andere inspireren door IDLES, Fontaines D.C. en The Cure. Gouden vlaggetjes bungelen aan het plafond en boven het podium hangen lichtjes. Op de muur achter de band is met roze tape THAMES gespeld, mocht je door al dat gitaargeweld vergeten waar je naar staat te kijken. Na een paar nummers is het tijd voor een primeur: ¨Our single, ‘Burn’, is released at midnight, it’s yours right here right now¨. De samenvatting van het nummer? Een middelvinger naar toxische masculiniteit. In veertig minuten blaast THAMES het publiek omver met hun mix van post-punk en new-wave. Je zou bijna de tijd vergeten maar het laatse nummer is alweer aangebroken. Merlyn loopt het publiek in en probeert, niet al te voorzichtig, een moshpit te starten die al gauw weer uitdooft omdat er te weinig ruimte is. Na veertig minuten zijn de ramen van de kroeg beslagen en staat het publiek hijgend af te koelen. Een koud biertje gaat er wel in na dit beukwerk. (LT)

Het is proppen geblazen bij Leah Rye in Meneer Jansen. De zangeres en tweede stem en instrumentalist Esther staan op een verhoogd gedeelte in de bar, met publiek dat tot buiten bij het terras staat en bediening die zich erdoor moet wurmen. Het duo speelt op viool en piano, maar wisselen ook af op gitaar, en de liedjes maken gebruik van de instrumenten in de wisselende combinaties. Maar het zijn vooral de spokende vocals die hoge ogen gooien, waardoor de zogeheten pop-noir van de zangeres bijna gothisch wordt. 

De set bevalt veelal melancholische nummers over jaren verloren aan de zijlijn, eenzaamheid en mannen die het maar niet kunnen vatten, maar ook een mix van fluwelen gitaar- en vioolspel dat bruist van de kwetsbaarheid. Tijdens een meezinger blijkt het publiek ook nog aardig wat bereik te hebben om mee te doen met de hoge tonen. Een track die gaat over het terugvinden van je (levens)ritme begint aarzelend, en kruipt naarmate het nummer vordert steeds meer uit de schulp. Een klaagzang over klimaatverandering wordt voorgedragen met een stem als een klokje dat op twee minuten voor middernacht staat en passeert tonaal door de vijf stadia van rouw.  

Aan het einde van de set grapt de artieste dat ze eigenlijk geen vrolijke liedjes in haar repertoire heeft, maar ze belooft dat er in het sluitstuk toch een sprankje hoop zit. Leuk is ook dat de zangeres een loting houdt onder de toeschouwers. Niet voor haar aankomende optreden in Paradiso, maar voor een speciaal bootconcert. Zo zijn er toch lichtpuntjes te vinden in de wereld van Leah. (BK)

Panda Noir maakt er een feestje van in café De Uyl. Voor de vierkoppige band met roots in Haarlem is dit hun Popronde-debuut. De eerst nog wat verlegen indie-pop band komt al gauw los en daarna volgt het publiek. Het nummer ‘Drunk’ valt goed in de smaak bij het publiek. ¨We hebben een wegwerpcamera meegenomen, en het is de bedoeling dat het publiek foto´s maakt, als herinnering.¨ Een enthousiaste jongen pakt de wegwerpcamera vast en begint behendig foto’s te maken van de band en het publiek. Het volgende nummer is pas een week oud. ¨We gaan dit voor de eerste keer live spelen!¨ zegt  zangeres Esmé Gabeler enthousiast. Catchy maar gruizige gitaarriffs klinken door de speakers. De band schroeft het tempo beetje bij beetje op en hier en daar wordt zelfs geheadbangd. Panda Noir staat als een huis. (LT)

Het optreden van STiCKFiGS begint als een flashmob: vijf minuten voor de aftrap is ’t Praethuys bijna leeg, bij het begin van het optreden staat opeens het halve café vol. De toeschouwers rukken op naar het lege plateau voor het podium, daartoe aangespoord door frontman Sam. Hij opent met een ode aan de drie aanwezige leden van de parodiërende punkgroep Kinderen tegen Kinderen.

STiCKFiGS gaat voor een “combinatie tussen toegankelijke pop en complexe punk”. Het Haagse trio doet dat op de plaat, maar live is hun optreden pure punk. Hun spel doet denken aan Blink-182 en NOFX: niet subtiel, maximale sfeer. De tekst op het tonnetje achter zanger/gitarist Sam vat het samen: “STOKED!”. In de beste punktraditie zijn de teksten bijna niet te verstaan, maar wat geeft het, ze brengen energie. Bassist Eelco leeft vanaf het begin mee, wijdbeens spelend en headbangend. Hij en zanger/gitarist Sam stelen de show met vermakelijke onderonsjes. Sam zegt dat Eelco het vorige nummer verklootte, Eelco laat dat niet op zich zitten: “Het volgende nummer ga jij verkloten.” Even later vertelt Sam: “Dat waren twee nieuwe nummers achter elkaar.” Sam, droog: “Dat kon je wel horen ook.” Drummer Oropo houdt gelukkig het hoofd koel en concentreert zich op vlugge drumbreaks. (RvN)

Het donkere achterkamertje van dranklokaal de WW is het perfecte hoekje voor Ioana Iorgu. Met haar rauwe experimentele post-punk maakt ze indruk op iedereen die erbij is. Zo loopt ze stoer het publiek en krijgt ze met een intense blik zelfs de stoerste rockers even stil. Samen met haar drummer creëert ze een muur van geluid opgebouwd uit instrumentale interludes, poëzie en keiharde riffs. Steeds wordt er zorgvuldig gebruik gemaakt van verschillende ritmes om het nummer langzaam tot een hoogtepunt te brengen. De beamerbeelden verlicht het duo op een spookachtige manier die perfect past bij de teksten die worden afgevuurd. Laat hier een doolhof van gitaarpedalen op los en je wordt meegevoerd met Ioana Iorgu. Het houdt je vast en laat je niet meer los. (SK)

NOHMI is een quintet aan jazzvirtuosi met als spil pianiste Miran Noh. De Koreaanse dame deinst er niet voor terug om een lang concert te geven in de Grenare, vergezeld door companen op bas, sax, trompet en drums (waarvan er één haar oude muziekleraar is). Met een jazz standard die alles behalve standaard als opener zitten de luisteraars gekluisterd op hun krukken. We gaan over op eigen werk met de titeltrack 'A Bird At The Edge'. van het album dat verleden jaar is uitgekomen. De bandleider moedigt aan om een vliegend vogeltje te visualiseren, en de muziek doet het beestje wieken door regen en zonneschijn.

Er is een goede balans tussen de instrumentalisten, met drums die daverend het voortouw nemen of de blazerssectie die de basis van een nummer vormen. Tussen de nummers door vertelt Miran over de heimwee naar haar thuisland of de cultuurschok die het Hollandse weer opwekte, naar aanleiding van het pareltje van de set, 'Storm'. Klanken klateren als regen op je trommelvlies terwijl de pianiste zich bijna verliest in de toetsen, een spervuur aan variaties op hetzelfde patroon. Na deze intense ervaring koelen we af met een stukje swing jazz dat de koppen doet meeboppen. Geen wonder dat ze ook op North Sea Jazz stonden. (BK)

Nog voor het betreden van De Veste is het al te horen. Dit gaat hard en dit staat hard. Drie man sterk staan ze op het podium, stoer en met af en toe een gekke bek staren ze bijna angstaanjagend het publiek in. Dan wordt er afgeteld en schieten ze opnieuw weer uit de startblokken. Korte nummers worden heel snel gespeeld en alles komt weer samen als ze elkaar meerstemmig proberen te overstijgen. Met dik accent worden de nummers aangekondigd en het publiek gaat opnieuw weer los, er wordt zowel gegild op het podium als door het publiek, dat er geen genoeg van lijkt te krijgen. De band voelt dit goed aan en speelt stug en rauw door. Opeens is er een uur voorbij en stopt de super stroomversnelling genaamd The Mocks. Wat nu? (SK)

Artiestennaam FAY is de voornaam van Fay Vriens uit Tilburg. Ze zingt in het Nederlands en omschrijft haar muziek als “toegankelijke popliedjes die je kunt meeschreeuwen in de auto.” Vorig weekend stond ze op het Enschedese popfestival Tuckerville, nu in de kleine zaal van de Nobel. Er zijn zeker zestig toeschouwers, onder wie vooral veel studenten. Met witte leren laarzen tot haar knie en in een spijkerrokje wandelt ze over het podium, waar ze zich duidelijk volkomen thuisvoelt. Ze is een ervaren en ontspannen performer en straalt levenslust uit, blij dat ze er staat. Haar plezier is aanstekelijk.

FAY’s repertoire is een mix van ballads en rockers. Haar muziek lijkt op die van Froukje, maar is swingender. De goede stem van FAY valt jammer genoeg wat weg tussen de bas en de drums. Drummer Stef is net jarig geweest en krijgt op het podium een kaart; bij het openen horen we dat de andere drie hem ingezongen hebben. De band zingt 'Lang zal hij leven' en de zaal doet massaal mee.

Voorspellen is altijd moeilijk, vooral de toekomst, maar wees niet verbaasd als FAY over een paar jaar bovenin de hitlijsten staat. (RvN)

FEMME FUGAZI zegt dat ze “als een sloopkogel door de kerk van boze muziek en bozere meisjes gaan” - dát moeten we horen. Ook veelbelovend: deze garage post-punkers wonnen dit jaar de bandwedstrijd Roos van Nijmegen. De Nijmegenaren staan in de zijzaal van De WW, op een podium aan de achterzijde. Het is er minstens vierentwintig graden doordat alle toeschouwers opeengepakt staan. Helaas ziet een groot deel van hen FEMME FUGAZI nauwelijks vanwege de smalle, langwerpige zaalvorm. Horen kunnen ze hen echter wel - en dat is een feest. Het kwartet combineert de technische vaardigheden van post-punk met de energie en het volume van punk. De razendsnelle drums van Bram stuwen de band voort, zangeres Chris pompt zichzelf en het publiek op en durft hoog uit te halen, haar galmende new wavezang heeft wel wat weg van Siouxsie Sioux. Gitarist Floris seint met zijn ogen dat er een gave distorted solo aankomt. De stoïcijnse bassist Wouter zorgt voor de balans (de geluidsman: “Lekkere Bas, Adriaan!”).

Daarnaast stralen ze te veel spelplezier uit voor onversneden punk: een botsing tussen gitarist Floris en zangeres Chris lachen ze beiden weg; drummer Bram en de gitarist glimlachen regelmatig. Bram wisselt die blijdschap af met een fanatieke grimas die al zijn tanden ontbloot.

Het hoogtepunt van de set is een semi-ironische ode aan “de Nederlandse George Michael”: Gerard Joling. De eerst al meeknikkende en headbangende zaal verandert in een dampende, dansende massa. Samen met Primaat was FEMME FUGAZI deze Popronde mijn favoriete optreden. (RvN)

Voor de Randstedeling is alles buiten de regio rimboe, en uit het oerwoud in Overijssel is Primaat ontsnapt. Met acht man is het dringen op de apenrots, maar de formatie is qua energie het equivalent van een kernreactor wiens straling vanaf het eerste nummer de toeschouwers tot op het bot doordringt. Geen aapjes kijken, maar actief meebrullen. De combi van funk en hiphop kennen we al van De Nachtelijke Escapades, maar waar die meer de kant van de relaxde reggae kiezen, is Primaat een pompende party. 

De rapper wisselt zijn flow af met zang van gitarist en toetsenist, en vooral de gitarist kan een passie in z'n stem steken die de rillingen over je rug laat lopen (z'n grote bereik is een klein beetje onderbenut, maar dat is dan ook het enige smetje). Sommige tracks zijn serieus, in andere staan kluchtige figuren centraal, van op hol geslagen hosselaars tot noodlottige mislukkelingen. Maar of de rapper nou aan het verhalen of prediken is, gezelligheid staat voorop, en de losse sfeer verhult hoe geölied de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. Een vlugge peiling laat zien dat de meeste leden van het publiek de band voorheen nog niet kenden, alhoewel iedereen skankt alsof ze speciaal voor de act gekomen zijn. 

Publieksparticipatie is een workout van zwaaiende armen, pogopits en zo vals mogelijk meezingen. Op het aurale vlak zijn er rustpunten die door een shred gered worden en koperwerk dat zo vrolijk is dat het grenst aan ska. Primaat heeft deze Popronde maar liefst vijftien stops, en dat kunnen ze ook best aan: de band ligt niet snel op apegapen. (BK) 

Popronde Leiden 2023 bereikt zijn einde in de kleine zaal van de Nobel. Never Been To Berlin is een theatrale act, post-ironische dance die bijna een Günther uit Groningen te noemen valt (vooral met de snor en het kapsel van één van de heren). Wat houdt dat in? Foute outfits die vrijwel meteen uitgaan, pasjes en poses die razend en ranzig zijn en abrupte overgangen van fuifnummer naar easy listening voor in het liefdesbed. Dansen gaat makkelijker als je jezelf niet serieus neemt, en de toeschouwers vallen makkelijk in de maat. 

Nieuwe hit 'Waterfall' wordt gezongen met de belofte dat er vroeg of laat ook een versie van zeven minuten zal verschijnen. We mogen in slow motion dansen alsof we Neo zijn, en daarna hakken zonder gezaag. Vele subgenres in de EDM passeren de revue, en ze zijn in een zucht en een knipoog weer verdwenen. Een luchtig toetje na een positief uitputtende avond. (BK)