Moshwalhalla Moshwalhalla

Tussen de acts door gaat het in een razend tempo; in tien minuten moet je opbouwen, een linecheck doen en gaan. Het Alkmaarse Percy Graveland zegde af, maar er werd een vervanger gevonden in Goldwölff. Deze Leidse band debuteerde vorige maand op het Interstellar Solar Fest. De punkattitude zit er meteen in, want zanger Jan-Willem begint met een huishoudelijke mededeling: “Get fucked!” Bassist Rinus speelt een virtuoze solo en we zijn onderweg. De zanger met cowboyhoed loopt bijna het hele optreden door de zaal en zingt naar de microfoon boven zijn mond alsof hij een haring eet, hij brult alsof er een dieselmengsel door zijn aderen stroomt. De drummer spant zich in om het razende tempo aan te geven. Begeleid door “Yee ha!” geven ze het energiekste optreden van de avond. Bandleden van Downtown District en Acid Reflux zetten een voorzichtige eerste mosh in, hun tweede poging slaagt beter.

Tijdens het openingsnummer ‘Sing ‘n shout’ is er weer een Macarena in het publiek, net als kort bij Goldwölff, maar nu massaler. Een meisje doet karatekicks in de lucht. Toeschouwers in Downtown District-shirts gaan als cheerleaders voor het publiek staan en gebaren opzwepend naar het publiek: springen! Het springen en even later massaal meeklappen zijn korte onderbrekingen bij het pitten. Headfirst speelt alleen recent werk: bijna alleen nummers komen van hun debuutalbum, ‘Traffic Junkie’, en één nieuwe song als afsluiter. Hun zang komt van dit festival het beste door, waardoor de afstelling tussen de instrumenten zelfs beter is dan tijdens hun albumpresentatie van vorige maand.

Zowel hun sound als de energie in hun optreden kun je deze ex-Nobel Awardfinalisten vergelijken met jarennegentigband NOFX. De opener van Downtown District veroorzaakt al een pitmuur. Meteen tolt de mosh rond als een begerende tong, een paar minuten later houdt de pit elkaars handen vast en dansen ze in een kring als in de clip van De Staat’s ‘Witch doctor’. Gitarist Niels speelt zittend op zijn knieën, zijn gitaar helemaal verticaal. Zanger Joel duikt het publiek in. In de pit vormen zich twee linies die als bij een haka uitdagend tegenover elkaar staan en dan op elkaar afstormen als Galliërs en Romeinen. In plaats van een knokpartij wordt het een nieuwe mosh. Niels en Joel eindigen een nummer met hun linkerarm synchroon geheven, ze houden deze sierlijke pose lang vol, als balletdansers. Drummer Stan moont en springt over zijn drumstel. Het slotakkoord van deze editie is een bandgroepsfoto door onze Morwenna met het hele publiek; die zien we vast terug op de socials.

Hondsdol verdient het een jaarlijks evenement te worden; Kleine Krijger van Psychose concludeerde al dat “Leiden zoveel gaver is dan Almere; hier moeten we vaker terugkomen.” You said it, bro.