De playlist van de redactie 2023 De playlist van de redactie 2023

Voor mij een nieuwe ontdekking dit jaar, maar deze Duitse band startte al in 2008 met een quadrilogie waarvan dit album het sluitstuk is. Al die albums staan in het teken van geologie en paleontologie, en op deze plaat staat uiteraard het holoceentijdperk centraal. De progressieve metal van The Ocean klinkt veelzijdig, met stuwende ritmes, ruimtelijke synthpartijen zelfs hier en daar een blazer. Een plaat waar je even voor moet gaan zitten, maar waardoor je dan geraakt wordt en waar bij elke luisterbeurt weer iets nieuws te ontdekken is.

Het debuutalbum van de Tilburgse band rond bassiste Judith Renkema staat vol met psychedelische instrumentale nummers waarmee je je meteen in Zuid-Amerikaanse sferen waant. De sound is groovy en toegankelijk en doet denken aan die van Khruanghbin. In welke stemming je ook bent, dit is altijd lekker om te horen.

Op haar tweede soloalbum presenteert de voormalige zangeres van Chairlift een uiteenlopend scala aan aanstekelijke, dansbare popsongs, met afwisselende ritmes, melancholische zang, meeslepende beats en synths en in Blood and butter zowaar een heuse doedelzak. Haar inspiratie varieert van Kate Bush tot flamenco op deze plaat weet ze dit alles samen te smeden tot een fris en eigen geluid.

Dit psychedelische nummer voert je stroomafwaarts mee langs de dromerige kant van de sixties. De rock van Heath kabbelt in het begin rustig voort, op een derde opeens heftig schuimend als bij een stroom-versnelling met waterval. Bij een mondharmonicasolo hoor je het water over een ondiepe keienbodem gaan. Tegen de vijf minuten bereikt de rivier zijn maximale kracht met een prachtige, distorted gitaarsolo. Aan het einde van het nummer knalt de rivier er nog een paar laatste akkoorden als golven in, maar is uiteindelijk toch getemd en moet uitgeput de strijd staken.

Je hoort dat er veel tijd en zorg zijn besteed om alles precies goed te krijgen bij dit debuutalbum; alleen al aan de opnamen van de vocals werden twee weken besteed in een vakantiehuisje in Normandië. Frontman Gijs Berger neemt ons mee met een wandeling door zijn hoofd, met als belangrijk thema's de natuur en de rust om je eigen observaties uit te werken, en qua vorm een mix van onder andere reggae en hiphop. Dit is één van de indringendste en interessantste albums van het jaar en niet alleen relevant voor de reggae- of hiphopfanaat, maar ook voor de algemene muziekliefhebber.

'Gezelligheid Kent Een Tijd' is het vierde album van nederkraut-ontwikkelaars Black Tarantula. Liefhebbers van minutenlange orgel- en synthesizersolo's en bizarre ritmes zullen deze plaat in hun hart sluiten. Bijzonder genoeg rockt de plaat ook en doet in bepaalde aspecten aan de Arctic Monkeys denken, in het geval dat de aap niet op een typmachine maar een elektrische gitaar zou spelen. Bovendien, wie kan een titel weerstaan als 'When Flying Pyramids Collide With Space Ships', of couleur locale als 'Herengracht 43B'?

Met een bandnaam die verwijst naar een postmodern toneelstuk verwacht je misschien lastige art-pop of intellectuele indie-folk, maar integendeel is het derde album van het Parijse En Attendant Ana een toegankelijk jangle-pop juweeltje met een overvloed aan catchy melodieën. De stem van Margaux Bouchaudon is bijzonder sympathiek, en de smaakvolle productie ligt ergens halverwege Broadcast en The Sundays. Anspieltipp: ‘The Cutoff’.

Er kwam veel moois uit Nederland dit jaar, met als persoonlijk hoogtepunt het debuut van Loupe. Vooral het fijngevoelige muzikantschap valt op, en wanneer dat samenvalt met sterke songwriting, zoals bijvoorbeeld op ‘Holding Me Too Tight’, imponeren de dames met langzaam ontrafelende indiepop meesterwerkjes. De vraag uit de albumtitel was blijkbaar iets waar zangeres Julia Korthouwer mee worstelde: kort na het verschijnen van het album verliet ze de band. Gelukkig niet voordat ze in juli nog op Werfpop stonden.

MPB, kort voor musicá popular brasileira, ofwel Braziliaanse popmuziek, piekte in de jaren zeventig met creatieve genieën als Jorge Ben en Milton Nascimento. De geest van deze hoogtijdagen waant sterk door dit album van de uit Rio afkomstige Rogê. Niet in de laatste plaats door de sfeervolle orkestrale arrangementen van veteraan Arthur Verocai, die zelf een belangrijke rol vervulde in het gouden tijdperk. Curryman is misschien een weinig vernieuwend retro-plaatje, maar wel een die onweerstaanbaar lekker wegluistert op een zonnige lentedag.