Record Store Day Leiden 2023 Record Store Day Leiden 2023

Het meeste goud is al uit de schappen gesnaaid als halverwege de middag SKINC hun instore in de Velvet start  Dit optreden is onderdeel van het prijzenpakket dat ze gewonnen hebben tijdens de Nobel Award 2022, en valt mooi samen met de recente release van hun EP 'In het rood'. Ondanks dat het met bakken uit de hemel komt is de vaste schare jonge fans er natuurlijk bij.

Nieuw optreden betekent nieuwe mix voor deze act, die barst van de producerkennis. 'Paracetamol' krijgt een hoog boyband gehalte, de houten vloer kraakt als de heren rondspringen als jonge geitjes tijdens 'Laatste keer' en de drummachine klinkt bijzonder bronstig op 'Fucking heet'. 'In het rood (ketamine)' is hapbaar en hakbaar, en een goede reminder dat je hopelijk al je aangifte gedaan hebt.  

De Utrechtse singer-songwriter Géonne Hartman promoot haar nieuwe album 'He Went to the Sea' met een passionele set en een stem als een lenteklokje. De nummers beginnen ingetogen maar vullen uiteindelijk de Velvet. Saillant detail: zoals elk fatsoenlijke singer-songwriter heeft ook Hartman haar naam in neonletters, maar deze  'Two by two' verwoord het ondefinieerbare gevoel als de klik die er moet zijn tussen twee personen er toch niet is, en 'Landscape' combineert fascinerende tempowisselingen met de toppen van de toonladder.

Er is ook een bijna-primeur, 'Always waiting', dat pas voor een tweede keer live wordt uitgevoerd. Het lied begint wat tam, maar dan vertolkt het onvervuld verlangen in pitting stem- en plukwerk. Het daaropvolgende 'Daydream' is warm en ontstressend met plezante praatzang, en het optreden met een vrolijke eindnoot met het optimistische 'After a fall'. Na afloop bedankt de zangeres voor het aandachtige luisteren, wat helaas niet altijd de standaard is. Een pluim voor Hartman dat ze deze aandacht vast weet te houden. 

Secret Rendezvous komt met een clandestien optredentje in de Velvet, akoestisch voor de verandering. We openen met de titeltrack van hun recente EP 'Back in the day', een stukje 90s nostalgie met soulvolle stem en een tapdans op de snaren van de gitaar. Het duo gaat vervolgens over op het warme maar weemoedige 'Don't look at me that way', uiterst geknipt voor fingersnapping. 'What about us' krijgt de kindertjes in de crowd aan het klappen.

'Feels so good (don't it)' volgt, en er valt duidelijk te horen waarom dit een nominatie bij de Sublime Awards heeft gekregen. Het tweetal straalt tederheid uit, en betrekt het publiek erbij met een aparte meezingpartij voor de heren en de dames. Het volledig nieuwe 'Scandalous' zet de nuance op nul en de fictieve zangeres maakt zinderend haar zin bekend. 'This could be us' sluit de set met het bekende vreemdgaan van een player die zijn leven niet wil beteren. De totaalsom is een optreden dat de wolken verjaagt. 

Banji staat daarna in de Plato, en het is persen tussen de platenbakken bij deze populaire act. De vier heren hebben snoeihard gewerkt om hun muziek om te zetten naar de intiemere setting, en het resultaat is fraai en funky. 'Dogbreath' is een beetje bluesy, met verslavende drumpartij als fundament. Er zit zelfs een track tussen die puur instrumentale pracht in het oor doet lopen. Het hele optreden heeft een mellow uitstraling, wat niet meevalt nadat de band vastzat in de file en zich heeft moeten haasten.

"Wie durft, mag dansen", klinkt daarna de uitdaging, en het publiek doet het zo goed als het kan gegeven de ruimte op 'Waiting for U'. Als contrast is het slotstuk ietwat depri, maar al met al kan Banji deze herbewerking van hun hits net zo hard apart uitbrengen, zonder dat iemand erover mag klagen. 

Het Leidse Black Tarantula heeft de Velvet volledig verbouwd met dikke boxen, eigen tapijt en een torenhoge stapel merch. 'Gezelligheid kent een tijd' luidt de titel van hun LP, en die tijd is nu. Geen lyrics, geen lulverhalen tussendoor, en gierende grandiose Nederkraut, zoals de band haar kenmerkende geluid omschrijft. Het trio handelt in lange nummers die de doorsnee luisteraar weet te lokken maar de eclectische luisteraar kan enerveren met alle verborgen vernuftigheid. 

De hypnotische harmonie wordt af en toe onderbroken door een uitval van het Hammondorgel of een beuk van de drum. De band heeft een zeer herkenbare sound, maar klinkt nooit repetitief, en is niet vies van een hijgerige breakdown. Het winkelend publiek bevat zelfs ouders met kinderen die gefascineerd staan te kijken, en zo worden de zaadjes gepland van tieners met sterke muziekmeningen. Black Tarantula hoort sowieso thuis op het lijstje bands om je audiofiele vrienden mee af te troeven.    

gladde paling maakt memetechno in de Plato met een set die deels standup is, met genoeg verwijzingen in samples en virale quotes om een geannoteerde bibliografie te rechtvaardigen. Maar ook als je weinig kennis hebt van de uitspraken van internetgekkies dan zal de DJ je mee weten te slepen met de aanstekelijke energie waarmee hij praktisch achter zijn meubel zit te stuiteren. Danceklassiekers wisselen zich af met dubstep en chiptune herbewerking van Rebecca Black's 'Friday' (voel jij je nu ook zo oud?), en 'Heb je even voor mij' van Frans Bauer wordt voor zover dat mogelijk is nog fouter gemaakt. 

De toeschouwers blèren vrolijk mee zodra ze de noten van een nummer herkennen, en alhoewel er weer wat jonkies verbaasd staan te kijken stampen ze voor het einde van de set vrolijk mee. In hoeverre een kazoo bewerking van Soulja Boy Tell'em's 'Crank it' telt als post-ironisch maakt niet uit, lachen doe je toch wel. Er zit een tempo van niveau Totale Escalatie tussen de nummers met nul pauze, waarna één van de koters aan het einde van de set heel ad rem aan de artiest vraagt of de aaneengeregen compositie pas het eerste liedje was. Was het maar zo'n feest!