Bij dit vierde Amusefestival is er weer een dwarsdoorsnede van wat de Nieuwplaatzkunstenaars allemaal kunnen: een korte kus van bijna alle kunstvormen. Wij proefden vooral van de muziek; van singer-songwriter (Melle) via jazz en soul (Ntjam Rosie) tot dromerige indie (Tara Pasveer en inneruu) en rap (Benito). Hieronder vind je wat de chefs ons voorzetten.

© Charlotte Franenberg

Benito

Trefzekere metaforen

Deze Haagse hiphopper stond in 2022 op het Bevrijdingsfestival in zijn thuisstad. Vanavond staat Benito met gespierd bovenlijf in de kelder van de Nieuwplaatz en beweegt hij zijn hele lichaam ritmisch mee met de muziek. Zijn beats zijn strak en zijn nummers zitten vol trefzekere metaforen als “ik voel me een omgehakte boom”, “ogen zien alleen maar de tralies van de Zeitgeist” en “That's Leeroy Jenkins, headfirst into danger / and with the pressure on / transform like a fucking Power Ranger.“ Aan deze teksten zie je dat Benito niet bang is om een mix te maken van high culture (ook Brave new world-schrijver Aldous Huxley komt voorbij) en low culture: hij plukt precies wat hij nodig heeft. Zijn thema’s zijn een moeilijke jeugd, een verbroken relatie, en, verrassend, EHBO. Benito spuwt in zijn bozere nummers de woorden uit à la Eminem. Er zijn ook vrolijker nummers, en met reden, want Benito viert dat ‘DenkJeDatikJeKapotmaak’ die dag is uitgekomen.

Rogier van Nierop

 

© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg

Case Candy

Confetti op de studiovloer

Case Candy trad al op bij de Popronde, het Luxor Theater en de Vierdaagsefeesten, en nu in de fotogenieke opnamestudio met allerlei formaten deuren als achtergrond. Het viertal ziet er zelf trouwens ook fotogeniek uit, want ze zijn allemaal gekleed in pakken van unicolor pasteltinten: roze (bassist Joost), lila (drummer Steve), beige (zangeres Tosca) en grijs (gitarist Clyde, met daaronder  sokken met stukken watermeloen erop). In hun pakken lijken ze zo weggelopen uit de clip van ‘Get it together’ van De Staat. De muziek van Case Candy is dan weer heel anders: een catchy mix van pop, funk en blues met jazzy tussenstukjes. Tosca’s ademloze stem lijkt wel wat op die van No Doubts Gwen Stefani; de levendig meelevende drummer contrasteert met de stoïcijns spelende bassist. In het uptempo slotnummer laten vooral Joost en Clyde al solerend horen wat ze kunnen: de bassist soleert vingervlug en slapt, en ook de gitarist is razendsnel, buigt zijn snaar en slaat zijn gitaar onderaan de hals aan (tappen), net nadat hij met zijn plectrum slidde. Door het lekkere popsfeertje dat Case Candy schept, stroomt de vrolijke confetti zo je oren in.

Rogier van Nierop en Cisly Burcksen

© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Jasper Groothuizen

inneruu

Muzikaal universum

In een compleet wit vertrek treffen we de vier bandleden van inneruu, zelf ook volledig in het wit gekleed. Een lichte mist trekt op. Waar zijn we nu terechtgekomen? inneruu is niet zomaar een band, het is ook een eigen wereld die door de muziek en bijbehorende projecties tot leven komt. Wat je als publiek nog dieper in die wereld trekt, is het actief mogen bijdragen aan de muziek. In deze beperkte ruimte en korte set is dat wat lastig, maar daar heeft inneruu wat op gevonden: we mogen een QR-code scannen en even later klinkt uit de telefoons van de toeschouwers een geheimzinnige soundscape die de begeleiding vormt voor het eerste nummer. Op deze soundscape zijn ook leerlingen van het Marecollege te horen. Eerder traden zij op als koor bij een optreden van inneruu, maar nu hebben ze examens en moesten ze dus helaas afzeggen. Met snaarinstrumenten als een ukelele, gitaren en een akoestische basgitaar, gecombineerd met synths, samples en samenzang die soms Gregoriaans geïnspireerd aandoet, zet inneruu een rijke en veelzijdige sound neer. De ruimtelijke visuals en raadselachtige lichteffecten voegen daar nog een dimensie aan toe.

Cisly Burcksen

© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen

Melle

Vakmanschap en kippenvel
Singer-songwriter Melle verzamelt instrumenten en heeft een bescheiden selectie meegenomen naar dit festival. Eén voor een stelt hij ze aan ons voor. Hij start met de warme klanken van zijn elektrische gitaar en neemt ons mee naar lome zomeravonden in ‘Old Summer’, een lied over familievakanties in het zomerhuis van zijn opa en oma. Daarna gaat hij verder met het wat scherpere geluid van de cigar box-gitaar voor zijn recent verschenen single ‘A fool’ en een cover van Sam Fender. Vervolgens maken we kennis met een bijzonder model: een gitaar met een rubberen brug. “Dat geeft een erg mooi dof geluid,” vertelt Melle. Heel educatief, al die verschillende instrumenten. Melle maakt indruk met zijn muzikale vakmanschap en weet zijn luisteraars zelfs een moment kippenvel te bezorgen, met een lied over een droevige herinnering van toen hij twaalf jaar oud was. Twee vriendinnen van zijn zus kwamen toen bij hen in huis wonen in de periode dat hun moeder overleed. Melle bezingt hoe hij als een broer voor hen wil zijn en de pijn met hen wil delen, maar ook onbekommerd lol met hen wil trappen. Als afsluiter speelt hij zijn hitsingle ‘Run, run’ op zijn steelstringgitaar. Daarmee kunnen we gelukkig met een opgewekt gevoel naar het volgende optreden.

Cisly Burcksen

© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen

Panda Noir

Dansen is onvermijdelijk

Met het dynamische, ietwat mysterieus klinkende ‘Dreams’ opent Panda Noir een opzwepend optreden in intieme sfeer. “Waar hebben jullie zin in?” vraagt zangeres Esmé uitnodigend na deze opener. “Willen jullie dansen? Of blijven zitten? Jullie mogen het zeggen!” Uw verslaggever is dan al helemaal tevreden, want ‘Dreams’ is het favoriete Panda Noir-nummer van ondergetekende. “Ik zit hier wel lekker,” zegt een dame uit het publiek. Dat lijkt niet helemaal het antwoord waar de band op hoopte, maar even later komen de heupen hier en daar toch los als het publiek wordt gevraagd om te gaan staan en enkele regels mee te zingen. Dansen is dan ook onvermijdelijk bij deze energieke, stevige indiepop. Panda Noir speelt niet alleen enkele nummers van hun onlangs uitgebrachte ep ‘Failed being wise’, maar ook een nieuw nummer dat ze de dag ervoor voor het eerst met elkaar gespeeld hebben. Dat dit nummer nog maar net op het repertoire staat, is totaal niet te merken. De band brengt een solide geheel van gitaargeweld, strakke ritmes en een heldere zangstem die overtuigend de teksten vertolkt.

Cisly Burcksen

© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen

Tara Pasveer

Toegankelijke avantgarde

Tara speelt op onder andere banjo, dwarsfluit en keyboard en zet die in een looper, met live achterstevoren gezongen Engels eroverheen. Hierdoor zijn de klanken bekend, maar versta je het desondanks niet. De sfeer van haar nummers verandert steeds: van sensuele geluiden en gehijg aan het begin via folky, Laïsachtige zang tot een slaapliedje als afsluiting. Ze wordt vandaag subtiel begeleid door Tijl Piryns op drums, hij tikt zachtjes met zijn metalen brushes op een bekken en zingt een tweede stem. De intieme sfeer in het lokaal is er één van een huiskamerconcert: stoelen in een halve kring en schemerlampverlichting. Uiterlijk is Tara op de vrijdag veel uitgesprokener geworden: ze heeft links twee vlechtjes en rechts een pony en paarse oogschaduw met glitters, maar zaterdags niet. Haar muziek is avantgardistisch, maar toch toegankelijk door het ritmische en harmonie. Voor wie Tara’s optreden gemist heeft: ze treedt op 20 mei 2023 in Leiden op en staat dan in het voorprogramma van Zuster Zonnebloem.

Rogier van Nierop

© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen

Ntjam Rosie

© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Jasper Groothuizen
© Charlotte Franenberg

Bart Wirtz vs. Gijs Donker

Helemaal niet highbrow

Altsaxofonist Bart Wirtz is niet alleen een bekende naam in de Leidse jazzscene, hij werkte en schreef ook mee aan een album van Ntjam Rosie. Gijs Donker brak in de jaren tachtig door als rebelse, figuratieve schilder. Bart speelt hier met zijn trio terwijl Gijs schildert. Nou ja, schildert - de praktisch ingestelde Gijs kiest voor schetsen met stift en zet daarmee trefzeker lijnen op papier. Schilderen zou veel te lang duren, en zo is het al moeilijk genoeg om de beweeglijke musici vast te leggen. Dit alles gebeurt in Gijs’ atelier, de schilderijen aan de ene wand zijn van zijn hand: twee figuratieve naakten en de roodpaarse bladeren van purperklokjes.

Naast  de naamgever bestaat het Bart Wirtz Trio uit Pim Dros op drums en Kasper Kalf op contrabas. Een contemplatieve ballad als ‘You don’t know what love is’ wordt afgewisseld met een wilder werk als ‘Gang’ en improvisatie. Ze spelen opgewekte solo’s, bij de zijne staat Bart regelmatig op één been. Pim speelt op een bepaald moment met percussie-instrumenten, schudballen of schudzakjes, op de drums.

Een schilder beïnvloed door jazz: Jackson Pollock en Mondriaan werden het al. Door hun gewone kleren en relate gedrag laten deze vier echter weer eens zien zien dat kunst helemaal niet highbrow hoeft te zijn.

Rogier van Nierop

© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg
© Charlotte Franenberg