Het was de eerste écht koude avond van het jaar en de nacht voor Halloween. De Australiërs van Deströyer 666 en Nocturnal Graves waren in Leiden om samen met de Engelse band Inconsessus Lux Lucis en de Grieken van Dead Congregation de Nobel even goed warm te stoken.

De avond begint bijtijds en het is nog vrij rustig als de britten van Inconsessus Lux Lucis beginnen te spelen. Het drietal brengt ons een vrij stevige bak blackened thrash met een gezonde portie heavy metal erdoorheen. Ondanks dat ze beginnen voor een nagenoeg lege zaal spelen ze met passie en overgave.

Met elke nieuwe toeschouwer lijkt de band met meer intensiteit te spelen en gelukkig duurt het niet lang tot de zaal goed vol staat. De haren wapperen, de gitaren bewegen synchroon en het publiek begint er ook steeds meer zin in te krijgen.

In de relatief korte speeltijd die de band heeft weten ze zeker een aantal nieuwe fans te krijgen. Ze sluiten hun set af met een opzwepend nummer waarbij Iron Maiden, ZZ-Top met disco gecombineerd lijkt te worden. Deze avond beloofd wat goeds te gaan brengen.

Nocturnal Graves staat voor een bomvolle zaal. De band deelt leden met Deströyer 666 en is daarmee ook een logische keuze voor een tour. Het is duidelijk dat dit één van de bands is waar mensen voor zijn gekomen. De Australiërs brengen loeizware blackened thrash zonder een greintje humor. Dood en verderf is wat er gezaaid wordt en het publiek oogst het naar hartenlust.

Het vorig jaar verschenen album 'Titans' werd zeer goed ontvangen en daarvan wordt nu dan ook het leeuwendeel gespeeld. De bassist/zanger Nuclear Extermination heerst over het podium en laat vakkundig zien dat hij meester is over zijn instrument. Veel interactie met het publiek is er vanavond niet, maar gezien de reacties van de aanwezigen is dit ook helemaal niet nodig. Het Nederlands publiek staat over het algemeen bekend als een stilstaande, saaie massa, maar vanavond bewijst men dat dit zeker niet altijd het geval hoeft te zijn.

Dead Congregation bestaat dit jaar 15 jaar, hoog tijd om ze dus eens naar Leiden te halen. De Griekse horde speelt death metal, de tragere variant, en vanavond is het een fijne afwisseling na al het snelle geweld. De zwaardere en snellere momenten voelen als een (brandende) truck. Het is death metal zoals het bedoeld is.

De nadruk van de diverse setlist ligt op het creeëren van atmosfeer en kwaliteit, iets wat ze beide goed afgaat. Waar de vorige acts om continue aandacht vragen, laat de muziek van Dead Congregation in combinatie met de lage grunts van A.V. je meeslepen in de duisternis die ze brengen.

Ondanks dat het gehele optreden bijna een uur duurt, gaat de tijd veel sneller dan verwacht en voordat we er erg in hebben sluit de band af met het nooit eerder live gespeelde 'Only ashes remain'.

 

Deströyer 666 is een veelbesproken band met een rumoerig verleden. Oprichter KK Warslut is een vrij uitgesproken figuur waar de nodige controverse mee gemoeid gaat. Meer dan eens is een optreden afgelast om iets wat hij had gedaan of gezegd, dus het blijft altijd een beetje spannend of ze spelen.

Gelukkig gaat vanavond alles goed en komt de band het podium op. Na een stilte van bijna zeven jaar heeft de band in 2016 het fantastische album 'Wildfire' uitgebracht, waarna ze afgelopen jaar de ep 'Call of the Wild' hebben gemaakt. Beide platen komen vanavond veelvuldig aan bod, afgewisseld met klassiekers zoals 'I am the wargod' en 'Satanic speed metal', welke uit volle borst worden meegezongen door het publiek.

De band laat zien dat ze nog in vuur en vlam staan en weten dit als een Californische bosbrand over te brengen aan het publiek. Nocturnal Graves en Inconsessus Lux Lucis gaven al een voorbeeld van hoe je black en thrash hoort te spelen, maar als (een van) de grondleggers laat Deströyer 666 even zien hoe het écht moet.

Strak, snel, en vol met agressie en vuur speelt het viertal een allesverzengende set waarbij niets en niemand stil kan blijven staan. De ‘cunts’ worden over en weer geschreeuwd tussen band en publiek en overal vliegt haar en bier in de rondte. Tweede gitarist RC neemt de zang voor een nummer over en laat hiermee een diversiteit zien binnen de band waarmee de lat net weer een tikje hoger gelegd wordt.

Na een uur is het optreden klaar, maar door het continue Deströyer-geroep van het publiek besluit de band terug te komen voor een laatste toegift.

De Sons of Rebellion hebben met dit intercontinentale pakket laten zien dat Australië nog steeds een belangrijke speler in de metalscene is, en het brandende spoor van vernieling dat ze achter zich laten bewijst dat dit allen bands zijn om rekening mee te houden.