Zondag 14 juli, Leidse Hout. Zon, gras, bier (in eco-cup), muziek, vermaak en veel volk. Werfpop programmeerde Rey Tranquilo, Baskar, Ploegendienst, Monomyth, Zuco103, Lifecycle en Noisia op podium 2 naar tevredenheid van bands en publiek.
Rey Tranquilo
Rey Tranquilo is de allereerste artiest op het programma. Gisterenavond uitgegaan, straks een optreden in Groningen, het deert niet. De aanstormende hiphopper neemt de tijd en energie om een sterke set neer te zetten. ‘Positief’ mag natuurlijk niet ontbreken, maar ook zwaardere onderwerpen worden aangesneden. Vaak hoor je een nummer waarin de artiest aan zijn moeder vertelt dat hij zijn eigen weg moet vinden, maar hoe vaak staat die dan ook daadwerkelijk in het publiek? Rey hopt over het hek voor het podium heen en geeft haar een knuffel.
Ook voor de fans staat hij meer dan klaar, en reikt wat van zijn waterflesjes aan dorstige bezoekers. Vervolgens valt ‘Green on me’ precies samen met een streepje zonlicht door het wolkendek en zijn we weer terug in de tropische sfeer. Het is wat jammer dat de Silent Yoga en Bob Ross verfsessie naast het podium wat aandacht wegzuigen, want de passie voor het vak spat er vanaf. Met vorig jaar de Grote Prijs in de categorie hiphop in de pocket zul je Rey gelukkig vaak genoeg zien op plekken waar hij wel 100 procent de spotlight heeft. (BK)
Baskar
Vermomd als Birth of Joy, gaven onder meer Bob Hogenelst en Gertjan Gutman, respectievelijk drummer en toetsenist van Baskar, op Werfpop 2018 reeds een geslaagd optreden weg. Nu eerstgenoemde voor onbepaalde tijd is opgedoekt, wagen de Baskarieten een nieuwe poging om te laten zien dat hun eigen 'brand' van jazzrockpsychedelica volwassen is geworden.
Bij een vorig concert van Baskar viel vooral de prominente rol van Gertjan’s Hammond-orgel op. Deze stond toen vrij luid afgesteld, waardoor het samenspel vooral in het begin nogal vlak en eenzijdig aanvoelde. Gelukkig is hiervan nu geen sprake en de akoestiek van de festivalweide bevalt Baskar duidelijk prima. Met name het gitaarspel van Yuri Guerin heeft aan kracht en definitie gewonnen waardoor de vertolkte instrumentale nummers beter in het gehoor liggen dan voorheen. Hoewel Baskar nog een klein beetje extra vernuft en eigenzinnigheid mist om hun optredens écht te laten spetteren, lijkt het een kwestie van tijd te zijn dat ze de ideale balans ontdekken. (TL)
Ploegendienst
Op het moment dat Ploegendienst op het podium de dienst komt uitmaken, doen ze dat met ziel en zaligheid. Het centrale punt van deze gedrevenheid is zonder enige twijfel zanger Ray Fuego, die als een losgeslagen idioot schuimbekkend punksongs en opzwepende mitrailleurtaal over het publiek uitbraakt. Het is dan ook niet zo lang poppetjes kijken of de toegestroomde punkjeugd begint te duwen en te trekken in de eerste, echte moshpit van deze festivalmiddag. Rauw, energiek en vooral onverbiddelijk; zo rolt Ploegendienst deze editie van Werfpop. (TL)
Monomyth
Vol spanning staan de festivalbezoekers te wachten terwijl de welbekende Haagse kraut en drone band Monomyth zichzelf klaarmaakt om zijn golf aan geluid over hen heen te laten walsen.
Uiteindelijk is het zover. Vanaf het eerste nummer is het al duidelijk dat deze band de prijs wint om een Werfpopbezoeker zo diep mogelijk laten headbangen. Strakke melodielijnen en het net wat anders spelen van muzikale concepten maakt deze band een belevenis om te zien. Je doet je ogen dicht en valt helemaal weg in de muziek. Nog voordat het stof op de grond ligt, is het optreden al voorbij. Monomyth laat iedereen smachtend naar hun volgende optreden en die langverwachte nieuwe plaat achter. (ISvL)
Zuco 103
Een mix van nationaliteiten en muziekstijlen, zo wordt de vierkoppige band Zuco 103 aangeprezen door de organisatie. Wat die nationaliteiten precies zijn is tijdens het swingende optreden niet helemaal duidelijk, want naast het warme Brazilië horen we ook invloeden uit de Afrikaanse muziek. Vanaf het tweede nummer gaan de handen in de lucht.
Zangeres Lilian Vieira blijkt overigens ook een begaafd trommelaarster. Al snel heupwiegt iedereen mee op het ritme van de afrobeat, brazilecto en “de allereerste hiphop,” aldus Vieira. Bijgestaan door gepassioneerd gitarist Valentijn Bannier, bassist en toetsenist Stefan Schmidt en drummer Stefan Kruger zijn de zomerse vibes niet meer van de lucht. Gehuld in een loszittende jurk met bijpassende Nike-sneakers weet Vieira iedereen op te zwepen. Halverwege de set doet het publiek enthousiast mee als ze boven haar hoofd klapt, “We gaan Afrika-way!” Om over te gaan in een dromerige ballade die iedereen weer gelegenheid geeft om op adem te komen. Zuco 103 sluit af met een funky stuk waar het publiek letterlijk van staat te springen. (MP)
Lifecycle
Noisia
©
Ruben Verheul
©
Ruben Verheul