Zondag 14 juli, Leidse Hout. Zon, gras, bier (in eco-cup), muziek, vermaak en veel volk. De 38e editie van Werfpop programmeerde Niko, Lilith, Hollie Cook, Tusky, Zeal & Ardor, Wende en Therapy? op Mainstage P1 naar grote tevredenheid van bands en publiek.
Niko
Indierock is een vrij algemene beschrijving, en Niko vult deze in door vooral niet te fancy te doen. De toon is gezellig, de banter van de bandleider (veel knoopjes los) is grappig en het gras is inmiddels droog genoeg om eens lekker onderuit te gaan liggen. Niets hoeft geolied te worden, maar baanbrekers zijn er nog niet.
Het midden van de set bevat de meest interessante nummers, met de slowjam ‘Everything’, het virtuoze ‘End of time’ en het vrolijk spottende ‘Myself’ als drieklapper die iedereen weer overeind helpt. De armpjes gaan zowaar wapperen terwijl de menigte zich warmdanst voor later op de dag. De drummer leeft op, er zijn wat solo’s en de sfeer settled daarna weer op een aangename zomerstemming. (BK)
Lilith
Niet lang na hun ep release zetten de dames van Lilith vandaag alledrie hun beste beentje voor. Met pakkende grooves en harde riffs is het maar al te vermakelijk om mee te dansen op deze Leidse band. Met een rijk repertoire aan nummers weet Lilith het innerlijke tienermeisje bij iedereen naar boven te halen. Rebels, hard, en met een zeer mooie stem weten Tessa en Maaike een erg goede front(man)vrouw verhouding neer te zetten. Versterkt met de stevige drumpartijen van Inge is Lilith een groeiende act die keer op keer hun skills weten te verbeteren. Go get ‘em girls! (ISvL)
Hollie Cook
Hollie Cook kreeg muziek met de paplepel ingegoten, maar heeft haar eigen sound gevonden onder de noemer lovers’ rock. Denk reggae met ietsje meer raggen tussendoor. Bas en drum zijn goed te horen, wat nog wel eens anders wil zijn. Haar begeleidende band begint het eerste nummer alvast terwijl de zangeres in felle kleuren opkomt. Of je nu smoorverliefd, single of eenzaam bent, ze brengt je onder hypnose met nummers die zonder veel poespas in elkaar overvloeien. Alles is overgoten met een dik sausje dub, waardoor je in een trance belandt die je als vanzelf doet dansen.
Soms sluipt er een stukje ska de set binnen en dan zie je de zee van mensen ook meteen skanken. De dub zorgt voor spacey ondertonen, en aan de geur te ruiken gaat men op meerdere plekken aan de Hollandse groente. Voor de variatie wentelen een aantal liedjes zich in sexy slow tempo overgangen. Het zou niet verbazen als dit optreden als eerste ontmoeting heeft gediend voor een aantal kersverse koppels. Klein punt van kritiek: de toetsenist kan losgaan in het laatste nummer ‘Milk & honey’, waardoor zijn kunnen wat onderbenut voelt in eerder werk. (BK)
Tusky
Tusky draait van te voren wat muzak terwijl ze opkomen om extra contrast te vormen met hun potige punkrock. Het zonnetje schijnt, de lucht is blauw (geen Teletubbies gelukkig), tijd voor kabaal en gauw. Party anthem ‘Going out’ doet het meteen goed, maar de toeschouwers doen nog iets te lief voor de muziekstijl. Elk nummer biedt ruimte om te rammen, maar ook voor experimentele en zelfs statige passages (Foo Fighters worden als invloed genoemd en dat is hier het duidelijkst).
‘Jawbreaker’ wordt speciaal aan Leiden opgedragen, en dan wordt het wild aan de frontlinie. Ook vrouwen en kinderen mengen zich in de zee van ellebogen. Een boomlange vent tilt een maat als een bruid in de armen alvorens hem vol de meute in te slingeren. Bericht voor uw eigen veiligheid: die mooie open ruimte vlak voor het podium oogt ideaal om met uw kroost te gaan staan, maar daar breekt dan zo weer een pit los. De bassist gooit een flesje water over zijn hoofd leeg en het zou na afloop fijn zijn als de brandslang ook even over de bezwete toeschouwers heen kon. (BK)
Zeal & Ardor
Zeal & Ardor is de band die het minst in een hokje te stoppen valt op Werfpop dit jaar. Van satanische metal naar gospel, blues, jazz, rock, noem het maar op. Geen territorium is door deze band onaangeraakt gebleven en dat is te merken tijdens hun optreden. Met highs en lows weet de band de energie te laten zakken om daarna volledig hard al hun muzikale talent in de gezichten van de luisteraars te gooien. Met een duistere look weet Zeal & Ardor echter ook hoe ze hun gevoelige kant kunnen laten zien met het wisselen van cleane en distortion vocalen. Doe jezelf een plezier en luister naar deze unieke band. (ISvL)
Wende
De zon verdwijnt en het is tijd voor Wende. Indrukwekkend hoe drie mensen in een oogwenk zo'n dominante uitstraling kunnen neerzetten. De set begint en mensen weten niet wat hen overkomt. Poëzie gemixt met muziek maakt Wende een echte belevenis om naar te kijken. Vol stemmingswisselingen laat het je goed voelen. Maar voor je het weet komt het gevoel van ongemak over. Eén ding is zeker, en dat is dat Wende extreem sterk is in emotie en het gevoel van haar muziek recht in het brein van de Werfpopper weet te stoppen. Wende is de reden dat kunst en cultuur niet mag verdwijnen, en zeker een aanrader om een keer naartoe te gaan. (ISvL)
Therapy?
De dag is lang geweest en sommigen zijn het festival alweer aan het verlaten om vroegtijdig naar bed te gaan. Echter hebben ze niet door dat ze een van de meest legendarische alternatieve rockbands uit het noorden van Ierland gaan missen. Therapy? Wie? Ja. “Therapy?”. Deze band trekt zijn invloeden het meeste uit de punk. Met hier en daar een popachtige vibe weten de heren echter veel gevoel en emotie in hun muziek te verwerken, wat de nummers ultieme meezingers maakt waar je ook goed op los kunt gaan. Heerlijk genieten aan het einde van Werfpop 2019! (ISvL)