Langs Leidse Muziekscholen – deel 3: Rockademy Langs Leidse Muziekscholen – deel 3: Rockademy

Zo heeft Colin een sterke muzikale intuïtie en een uitstekend getraind gehoor ontwikkeld. In zijn lessen staat dan ook het zelf ontdekken van het instrument centraal, en niet noten lezen of muziektheorie. “Ik merk vaak bij leerlingen dat ze zich onderdaan voelen van hun instrument als ze er nog niet zo veel van weten. Dat heb ik zelf nooit gehad. Je moet meester over je instrument zijn: de gitaar is een verlengstuk van jou. Daarom laat ik onnodige ballast weg. Kijk naar de Beatles, de Stones of Jimi Hendrix: die waren ook niet theoretisch onderlegd. Vergelijk het met het leren van een taal: Je kunt wel Russisch studeren en alle grammaticaregeltjes heel goed kennen, maar als je nooit in Rusland komt leer je de taal niet echt goed spreken. Zo is het ook met muziek: eerst moet je leren spelen en genieten van de klanken die je voortbrengt. Theorie leren kan later altijd nog.”

Spelplezier staat voorop in zijn lessen, en Colin is wars van prestatiedruk. “Kunst is expressie, geen wedstrijd. En als iemand geen talent of geen geduld ergens voor heeft, moet je dat als leraar niet veroordelen. Op andere muziekscholen hangt het er maar van af of de school of een leraar vindt of je goed genoeg bent. Hier is iedereen een ster en iedereen heeft recht op plezier. Zo had ik eens een leerling, die oefende nooit en daardoor duurden de lessen soms ook wel lang. Ik had bijna gezegd: ‘Joh, ga toch voetballen’, maar toen kwam zijn moeder me bedanken omdat hij het zo naar z’n zin had bij ons. Niet iedereen wil heel goed worden, en dat is prima. Op de 3000 leerlingen die we hier in de afgelopen jaren gehad hebben, waren er misschien tien die naar het conservatorium wilden. Daarvan zijn er zes die dat ook daadwerkelijk zijn gaan doen. Die leerlingen moet je dan natuurlijk voorbereiden en dat doen we ook. Maar de meesten komen voor recreatief muziek maken. Die zien zichzelf op het podium staan als Rihanna of Ed Sheeran. Dat kan hier. En dat is het mooiste aan lesgeven: mensen laten shinen.”

Naar eigen zeggen heeft Colin een lesmethode ontwikkeld die het eigenlijk heel simpel maakt om een instrument te doorgronden. “Vroeger vond ik een piano bijvoorbeeld er altijd heel ingewikkeld uitzien: witte toetsen, zwarte toetsen, om en om maar soms niet... Nu weet ik dat het alleen maar om twaalf toetsen gaat. Dat maakt zo’n instrument minder eng, en eigenlijk heel overzichtelijk. Zelfde verhaal met de gitaar: je hebt eigenlijk maar zeven akkoorden nodig. Dan kun je alles spelen. Natuurlijk heb je nog wel mineur en majeur enzo, maar dàt is de essentie. Als je leerlingen daar bewust van kunt maken, worden ze de baas over hun instrument. Ik laat ze ook eigen liedjes maken, gewoon met één of twee akkoorden. Dan begint al het genieten van wat je doet: kijk eens wat je allemaal kan! Anderzijds: je hoeft het allemaal niet te kunnen, wat je niet wilt leren dat hoeft niet. De meeste leerlingen komen hier niet omdat ze de zware muziek in willen. Eigelijk wil iedereen een kampvuurgitarist on steroids zijn.” Tussen zijn gitaar- en drumleerlingen ziet hij niet echt typerende verschillen. En ze willen ook nog wel eens switchen van instrument. Maar dat geldt niet voor iedereen: “Bassisten zijn wel echt andere mensen, die zijn direct herkenbaar. Leerlingen willen nog wel eens overstappen van drums naar gitaar of toetsen, dat iemand van bijvoorbeeld piano naar basgitaar gaat komt eigenlijk niet voor.”

Zelf is Colin geïnspireerd door ‘de groten der aarde’, zoals hij zijn muzikale helden noemt. Hij probeert zijn leerlingen te stimuleren om hun idolen als een inspiratiebron te zien en niet tegen hen op te kijken. “Ik probeer een bepaalde mindset teweeg te brengen: kijk naar anderen om je te laten inspireren en niet om je te laten beperken. Veel ouders zeggen dat hun kinderen door mijn lessen in positieve zin zijn veranderd. Ze zijn zelfverzekerder geworden of worden niet meer gepest. Dat raakt me, want ik ben niet didactisch onderlegd. Dat die kinderen als persoon veranderd zijn, daar gaat het voor mij om. Niet per se of ze nu heel goed kunnen spelen. Leerlingen worden hier gezien als individu, ze zijn allemaal rocksterren. Dat stimuleert.” Ook bij volwassenen gaat er soms een knop om: “Als kinderen muziek maken, gaan ze het gewoon doen. Volwassenen zien vaak allerlei beren op de weg. Ze maken zich druk over dat ze geen talent hebben of wat iedereen wel van ze zal vinden en durven niet het podium op te gaan. Sommigen kunnen goed musiceren, vooral zingen. Maar dan denken ze van zichzelf dat ze niet goed genoeg zijn. Daar moet je schijt aan hebben. Je moet het gewoon doen. Wat niet wil zeggen dat je dan niet voor lul zult staan. Dat gaat beslist gebeuren, maar dat hoort gewoon bij het leerproces.“