Popronde Leiden 2018 Popronde Leiden 2018

De Waag is al helemaal in de stemming voor Halloween, en Eline Mann komt er liederen spelen voor de dolende zielen. Een ietwat ingetogen artiest als een singer-songwriter plaatsen in een wat grotere tent geeft helaas niet de optimale akoestiek voor het optreden, maar dat obstakel weet ze samen met haar achtergrondzangeressen en drummer te overkomen. Het begin van de set doet denken aan Norah Jones en blijft braaf binnen het soul-label. Hier komt de wisselwerking tussen de verschillende vocalisten het meest tot zijn recht. ‘Seize it’ springt eruit als het nummer met de meeste bite.

De tweede helft is avontuurlijker, met een cover van Alicia Keys’ ‘Kill your mama’ als aftrap. Hier wordt de achtergrondzang af en toe langs de zijlijn gezet, wat de nadruk legt op Mann’s bereik en vermogen zich verschillende genres aan te meten. Ook is het leuk dat er meer verhaal achter de nummers wordt belicht, zoals het simpele maar vrolijke ‘Drunk’ en een lied vanuit het perspectief van een zelfingenomen fantast. Singer-songwriters staan of vallen bij de kracht van hun tekst, maar Mann laat in het staartje van de set zien dat dit dik in orde is. (BK)

In de Veste is het tijd voor Jibber, Jabber & the Jams. Deze band maakt garagerock zoals het bedoelt is: met veel frustratie en een ongelooflijke impact. We horen garage, punk en surfinvloeden, wat klinkt als een combinatie tussen Iggy Pop en The Pixies. Frontman Ruben is een sterke persoonlijkheid die het publiek goed weet te bespelen met geweldig grappige praatjes tussendoor die de psychosfeer bevorderen. Als hij zingt klinkt het agressief en dat is precies wat je wil bij een band als deze. Toch switchen we soms naar iets meer melodie die vooral voortkomt uit de backings van Maartje en de gitaarsolo's van Tim. De set had nog wel 20 minuten langer mogen duren wat ons betreft, maar gelukkig hebben we de ep 'Liberte Toujours' om de hele dag naar te luisteren. Al is het toch leuker wanneer je het hele fenomeen gewoon meemaakt.

In de aankondiging worden donkere synths, new wave en post-punk beloofd. Silent Runners staat om 0.15 uur geprogrammeerd in de Kleine Zaal van Gebr. de Nobel. Vanaf de eerste toon is het raak. Donker inderdaad, diepe bassen en meeslepende en stuwende synths. De lage stem, die raak over de nummers galmt, brengt je terug naar het begin van de eighties. Maar nee, wacht, daarmee doe je Silent Runners tekort.

Ze geven new wave nieuw leven. Natuurlijk doen ze denken aan White Lies, The Killers, Interpol en Editors en die zijn weer geïnspireerd door Joy Division en ja, de dj had het goed gehoord - ze draait na het optreden 'Enjoy the silence' van Depeche Mode -, maar Silent Runners is meer dan dat. Ze maken hun eigen sound. Gave nummers. Beter dan White Lies en op weg naar de status van The Killers en Interpol, van Editors als het aan mij ligt. Luister maar naar hun laatste album 'The Directory' van december 2017. Van de kleine naar de grote zaal kan niet anders dan een kwestie van tijd zijn. (EO)