Dolorvotre, Arizmenda, Blue Hummingbird on the Left en Volahn in Gebr. de Nobel Dolorvotre, Arizmenda, Blue Hummingbird on the Left en Volahn in Gebr. de Nobel

De avond begint met Dolovotre in een redelijk volle zaal. De band maakt black/warmetal en windt hier geen doekjes om. Vanaf het moment dat ze beginnen met spelen is het gelijk raggen. Zanger Eduardo Ramírez brult zijn haat als een spervuur het publiek in, wat redelijk goed ontvangen wordt door het publiek. Drummer Juan ‘Murdunbad’ Cabello heeft af en toe wat moeite met het ritme, wat niet heel gek is gezien het tempo dat erachter zit. Dolorvotre raast non-stop door op maximale snelheid. Soms zitten er vreemde effecten op de zang, wat het geheel een beetje een spacende sfeer geeft. Over de toegevoegde waarde ervan valt te twisten, zeker als Ramírez er ook Azteekse ‘death whistle’-achtige geluiden mee gaat maken.

Het geluid vervormt tot een lichte brij vooraan bij het podium, achteraan klinkt het een stuk beter. Helaas is dit iets wat de hele avond blijft spelen. De geluidsman had hier wat meer aandacht aan mogen geven. Later in de show wordt alles gelukkig strakker gespeeld en komt er ook iets meer melodie in, met op het einde zelfs vlagen van een polka. Dolorvotre is, ondanks het collectief waartoe ze behoren, een vreemde eend in de bijt en wordt niet door iedereen even goed gewaardeerd, maar zet als opener wel gelijk de juiste toon voor de rest van de avond.

Arizmenda is wel typische black metal, met gelijk al veel melodie en een uitstekende jaren 90 vibe. De stem van zanger Juan ‘Murdunbad’ Cabello en zijn manier van zingen geven het geheel een klaagzang/krijgslied-achtige sfeer, wat een zeer indrukwekkend geheel vormt. Waar Dolorvotre echt lomp aan het raggen was, voegt vooral de zang hier veel meer gelaagdheid toe aan de muziek. Slepende gitaren met een vrij kenmerkend geluid. Oerdegelijk en met een bezieling waar menig band een puntje aan kan zuigen. Alle nummers duren tussen de vijf en tien minuten, wat ervoor zorgt dat het publiek ook goed in de muziek op kan gaan. Ondanks dat allevier de bands vanavond leden delen en de artiesten zodoende meerdere keren spelen blijven ze de kwaliteit continue hoog houden, wat de show zeker ten goede komt.

Blue Hummingbird on the Left is misschien wel de meest niet-metal bandnaam ooit. Of niet. BHL is de naam van de Azteekse god van oorlog, beter bekend als Huitzilopochtli. In de hoogtijdagen van het Azteekse rijk zijn hier ontelbare mensen aan geofferd. Het ontzag en de opgewekte woede die hierbij kwamen kijken weet BHL uitstekend over te dragen aan het publiek. De band wordt ondersteund door blauw licht wat het plaatje compleet maakt. Qua muzikale stijl zitten ze meer richting Dolorvotre, maar veel harder en agressiever zonder te verliezen aan melodie. Er zitten wat lichte effecten op de zang, maar Tlacaelel schreeuwt met een intensiteit als een beest. Muzikaal gezien doet het heel erg denken aan ‘Purging Tongues’ van Teitanblood. Halverwege de show voegt Eduardo ‘Yayauhqui’ Ramírez een partij oorlogsdrums toe en gebruikt Tlacaelel een echte Azteekse “death whistle”; een traditioneel Azteeks instrument dat gebruikt werd als er een stamlid was overleden of als er ten strijde getrokken werd. Het geluid is een soort doodskrijs die door merg en been gaat en zeer indrukwekkend is.

In de muziek wordt gebruik gemaakt van atypische melodieën en ritmes die het geheel soms lastig te volgen maken, maar hierdoor blijft wel de energie en aandacht continue gefocust. Tlacaelel is beweeglijk en spuwt zijn woede over het gehele publiek. Ieder nummer begint met hoge uitroepen als een soort oorlogskreet, soms gevolgd door een andere ‘death whistle’ met een meer vogelachtig geluid. Op het einde komen de eerdergenoemde oorlogsdrums en doodskrijs terug. Het gehele optreden is zeer indrukwekkend en misschien wel het beste van deze avond.

Aan Volahn de eer om de avond te sluiten als headliner. Hierbij krijgen we ook de eerste directe interactie met het publiek als de bandleden zichzelf voorstellen. Eduardo ‘Volahn’ Ramírez speelt snelle black metal met lichte invloeden van de kenmerkende gitaar van Arizmenda. De muziek is breder en grootser opgezet en maakt meer gebruik van intro’s en outro’s. De kwaliteit ligt erg hoog en het geluid is zeker achterin de zaal heel goed, dus het is mooi dat dit op het laatst nog wat is bijgetrokken. De instrumenten zijn afzonderlijk ook uitstekend te volgen zonder dat het een muzikale brij wordt.

Halverwege de show speelt Volahn ‘Chamalcan’, een nummer van een Black Twilight Circle split die in 2013 is uitgekomen. Het nummer opent als een western in de stijl van Ennio Moricone, wat het geheel een beetje vreemd maakt, maar wel een fantastische afwisseling. De gespeelde nummers zijn divers, maar missen helaas de obscuriteit van BHL.