Met de Leidse blues- en jazzweek van kroeg naar kroeg Met de Leidse blues- en jazzweek van kroeg naar kroeg

In een overvolle Twee Spieghels staat achterin, haast uit het zicht, Monsieur Dubois een set vol volle, warme nu-jazzklanken en dansbare hardjazz te spelen. Een geluid dat haast psychedelisch aandoet, maar vooral swingt. Prachtige muziek om bij weg te dromen. (MT)

Patrick Leeman (sax) en Simone Mens (bas) spelen in verschillende formaties, maar vandaag gaat het tot 2MB in Belgisch Biercafé Olivier. Met hun tabs op de tablet spelen de twee strak en gedisciplineerd verschillende stukken die de luisteraar doen denken aan de achtergrondmuziek van detectives. Het galmt door de grote ruimte, en het biercafé lijkt even getransformeerd tot een speak easy waar de politie elk moment binnen kan vallen. Het sterkste staaltje van het optreden is een tribute aan de onlangs overleden Edwin Hawkins; Een waardig eerbetoon aan één van de voorgangers van het getalenteerde duo. (BK)

Improvisatie heeft zo zijn positieve kanten. Dat bewijst het optreden van Leiden Legends Live in de Bad Habits wel. De band is op het nippertje samengesteld, maar dit zijn ouwe rotten in het vak en het duurt niet lang voor ze hun draai hebben gevonden. Het drietal muzikanten heeft zichtbaar plezier in een jazzy bewerking van Van Halen’s ‘Jump’. Een scheurende gitaar en een keyboard dat doet denken aan lounge zorgen voor een gelaagdheid waar de act graag mee speelt. Moeiteloos gaat men over van Paul Simon’s ‘You can call me Al’ naar Trafassi’s ‘Wasmasjien’ door een drumbeat onder het geheel te gooien. Op datzelfde moment worden de barkrukken aan de kant geschoven en besef je dat deze formatie alles kan waar zij haar zinnen op zet. Ze verdient duidelijk het label legendarisch. (BK)

Ze staan weliswaar op een sfeervol verlicht podium in een hoekje van Lemmy’s Bier- en Whiskeycafé, maar dat betekent allerminst dat de Busquitos daar ook blijven staan gedurende hun show. Het zijn de late uurtjes van de kroegentocht, hoewel dat aan het vrolijke viertal in blauwe pakken niet is te zien. De Busquitos maken jazz met een komisch randje en het publiek wordt betrokken in het theatrale spektakel. Wanneer er een stelletje stijldanst op kalme calypso, dan breekt één van de spelers het tweetal op en maant ze om met voor hen onbekenden een dansje te wagen. Verstopt een caféganger zich in zijn smartphone, dan blaast een saxofoon een afkeurend toontje in de richting van diegene.

Een polonaise gaat de straat op en zodra de sliert weer het pand binnenkomt gaan moeiteloos de benen in de lucht op een swingende ‘Hava nagila’. Een viool fluit naar een mooi meisje, en even later is er een geïmproviseerde huwelijksceremonie waarin twee van de muzikanten instrumentaal lijken te duelleren om haar affecties terwijl ze ietwat verbouwereerd op haar barkruk zit. De band bezit de zeldzame gave mensen met gemak mee te laten spelen zonder dat ze zich voor schut gezet voelen, en zorgt daarmee voor één van de meest vermakelijke optredens van de hele nacht. (BK)