Van reflecteren kun je leren, vast, maar veelal leidt een terugblik tot lijden in Leiden; geen grote veranderingen, wéér niet naar de sportschool gegaan of die grote reis ondernomen, om over de staat van de wereld maar te zwijgen. Gelukkig is niet alles kommer en kwel; een terugblik naar alle prachtige muziek die dit jaar is uitgebracht doet wonderen. Hieronder vind je een lijstje waar de buren van de redactie van hebben kunnen meegenieten. Wat stond er in jouw huiskamer op?

Cisly Burcksen

1. A Perfect Circle – ‘Eat The Elephant’

Na jaren van afwezigheid kwam A Perfect Circle dit jaar tamelijk onverwacht met een nieuwe studioplaat. ‘Eat the Elephant’ biedt fijne progrock met poëtische teksten die ergens over gaan. Misschien niet zo ruig als sommige fans hadden gehoopt, maar de mysterieuze, naargeestige sfeer die wordt opgebouwd met de rustigere gedeelten, verrassende instrumenten zoals een harp en een piano, hier en daar wat vertrouwd snerpende rockgitaren en bovendien het stemgeluid van Maynard James Keenan, leveren een plaat op waar ik eindeloos naar kan luisteren.

2. Robby Valentine - ‘The Alliance’

Robby is mijn muzikale jeugdheld, maar ik kies zijn nieuwe plaat zeker niet uit nostalgie. Enkele jaren was het stil rondom Robby vanwege een writers block, maar doordat een ernstige oogontsteking hem bijna blind maakte kreeg hij weer inspiratie. Het verdient respect hoe hij zich bij elkaar heeft weten te pakken en op ‘The Alliance’ weer een nieuwe twist heeft gegeven aan het herkenbare Valentinegeluid. Hij klinkt strijdlustig, maar weet ook te ontroeren met het lied ‘Eleanor Robyn’, over zijn dochtertje. En nog altijd verkondigt hij de boodschap waarom ik hem als puber op handen droeg: ‘Remember who you are’.

3. Altin Gün - ‘On’

Na lang twijfelen tussen een aantal kanshebbers voor deze derde plek kies ik voor Altin Gün, omdat zij vergeleken bij mijn andere opties het meest vernieuwend zijn. Deze Amsterdamse band steekt oude Turkse liedjes in een eigen psychedelisch, funky jasje. Op hun debuutalbum On presenteren zij een voor mij compleet nieuw geluid door de Anatolische invloeden, wat tegelijk westers genoeg is om dit als herkenbaar en catchy te ervaren.

Erik Olijerhoek

1. Franz Ferdinand - ‘Always Ascending’

OOR noemt het album een flop, een elektronisch experiment. Ik vind het album van Franz Ferdinand steengoed. Juist door de synths die voor mij een fijne toevoeging zijn en hun sound dieper en meeslepend maakt.

2. Wende - ‘Mens’

Wende organiseerde op 26 juni een try-out in de kleine zaal van Gebr. de Nobel. Ze wilde haar set, die ze het weekend erna op Down The Rabbit Hole zou spelen, nog even oefenen voor een klein publiek. Dankjewel Wende. Ik zal je nooit meer vergeten.

3. Altin Gün - ‘On’

Altin Gün noem ook ik, omdat ik ze in februari live zag bij hét Leidse festival Peel Slowly and See. Ik werd nieuwsgierig naar de band en ze stelden alles behalve teleur met hun album dit jaar. “Hun unieke geluid vult een gat in je muzieksmaak,” schreef Bas Kleijweg tijdens PSAS. Bas, ik ben het helemaal met je eens.

Martin Tückermann

1. Will Haven - ‘Muerte’

“Ik heb nog één plaat in me” sprak frontman Grady Avenell tegen guitarist Jeff Irwin. Met die woorden ging de band - aangevuld door Mitch Wheeler (drum) en Adrian Contreras (bas) - aan het werk om de allerlaatste Will Haven plaat te maken; om nog één keer alle creativiteit, hartstocht en venijn om te zetten in vette, gedowntunede riffs, soms dromerige, bijna synthachtige passages, rommelende aardverschuiving veroorzakende baslijnen en evenzo rake klappen op de drumkit.

En het resultaat mag er zijn; Met deze laatste wanhoopschreeuw klinkt Will Haven ditmaal bijzonder urgent, gepassioneerd en afgewogen. Toch heeft de band, zo lijkt het althans, op die manier zichzelf nieuw leven in geblazen. Het proces en resultaat bleken zo leuk, dat het misschien toch niet het einde is. We zullen zien. Mocht het wel zo zijn, dan is dit album wel een kroon - misschien wel de kroon bezongen op hun debuutplaat ‘El Diablo‘ - op de carrière van de eeuwige underdog. All hail William H!

2. Tash Sultana - ‘Flow State’

Op een lange, stille weg langs Nieuw-Zeelandse bergen en fjorden, speelde de buschauffeur ‘Jungle’ van Tash Sultana. Ik schoot op en vroeg wie zulke prachtige muziek maakt. Een jaar later bracht de uit Melbourne afkomstige singer-songwriter/eenpersoonsband haar debuutplaat ‘Flow State’ uit, en veroverde, schijnbaar uit het niets de wereld. Niets is minder waar! De lange jaren als straatmuzikant, van alles en overal spelen, werpen hun vruchten af; ze slaat de middelgrote clubs in menig land over en staat gelijk in de arena’s. En op basis van haar talent alle instrumenten te kunnen spelen en het live neer te zetten, en op deze dijk van een plaat is dat absoluut terecht.

3. Pitchshifter - 'System Anomaly' (demo)

Eind jaren 80, begin jaren 90 kwam industrial metal op, en als een van de eerste bands in dit genre brak Pitchshifter door bij een breder publiek. Grote tours in binnen- en buitenland volgden, tot de band in de vergetelheid raakte. Dit jaar vierde de band tijdens een korte tour door thuisland Engeland het twintigjarig bestaan van hun vermoedelijk bekendste album. Wie tijdens de show iets van merchandising kocht kreeg als 1 van de 666 gelukkigen een downloadcode tot een van de nummers die op hun in 2009 afgeblazen reüniealbum ‘Sprint Finish’ had moeten staan. Intussen is dat nummer ‘System anomaly’ te luisteren op hun bandcamp, en dat maakt het toch erg jammer dat dat album er niet gekomen is.

Merijn Kramer

1. Big Red Machine - ‘Big Red Machine’

Justin Vernon (frontman van Bon Iver) en Bryce Dressner (The National) kondigden laat in 2017 een album aan en 'Big Red Machine' werd in Canada gepresenteerd. De diepe echo’s van The National worden gecombineerd met het melancholische geluid van Bon Iver, wat mij betreft een van de meest geslaagde en bijzondere samenwerkingen van dit jaar.

2. The Avonden - ‘Wat Een Cirkel Is’

Zwijmelmuziek op het hoogste niveau. Het album is pas net uit, maar heeft voor mij nu al dezelfde status als bijvoorbeeld Spinvis. Want, wie had dat nu gedacht? Dit is misschien wel het doorbraakjaar van The Avonden. Na vlammende recensies bij 3voor12 en De Volkskrant lijkt de band zich definitief te hebben vastgezet in het muzieklandschap en het zou mij niets verbazen als zij veel op festivals te vinden zullen zijn.

3. IDLES - ‘Joy As An Act Of Resistance’

Graaf. Dat is het samenvattende woord voor deze band. Wát een doorbraak kenden de heren van IDLES. De punkband heeft het genre nieuw leven ingeblazen en heeft een nieuw podium geboden voor het ongenoegen dat heerst in met name Groot-Brittannië. Stiekem hoop ik een beetje dat punk op deze manier weer zijn opmars kan maken!

Nike Liscaljet

1. Bongripper - ‘Terminal’

De nieuwe van Bongripper. Een heerlijk album, of eigenlijk twee nummers 'Slow' en 'Death' (hoewel Spotify daar 9 nummers van maakt!) van elk een stevige 20 minuten. En ze vervelen geen minuut. Ik hou daar wel van. Daags na het verschijnen van 'Terminal' deze zomer begon ik aan een nieuwe baan met redelijk wat reistijd. Nu trap ik 's ochtends op de fiets een goed ritme op 'Slow' en word ik verder wakker in de spitstrein met 'Death'. Mijn medereizigers zouden eens moeten weten!

2. Un - ‘Sentiment’

Eind september pas verschenen, vorige maand pas echt ontdekt en toch in mijn top 3. Want, ik heb al vaak van Un genoten, vooral op de terugweg van werk naar huis, doet denken aan Bell Witch (vorig jaar in mijn top 3) en vol sentiment verlangen naar Roadburn, mijn favoriete muziekfestival. Is ook niet zo vreemd, want Un komt ook uit Seattle en deelt de bassist met Samothrace. Deze gaat mee het nieuwe jaar ingedraaid worden!

3. Lion, Meet Lizard - ‘Everything I Do Is For A Reason’

De ontdekking en nieuwe release van lokale bodem voor mij dit jaar is toch Lion, Meet Lizard. In aanloop naar onze vierde Clubavond ben ik dit album vaker gaan luisteren. De dromerige tracks bleken een goede soundtrack tijdens mijn werkzaamheden als hoofdredacteur en vormgever. De show tijdens de Clubavond maakte het plaatje compleet, het verdiende, zoals eigenlijk alle Clubavonden, meer publiek en ik zie Chris dan ook graag nog eens in een uitverkochte zaal spelen!

Ruben Verheul

1. Wiegedood - ‘De Doden Hebben Het Goed III’

Aan lekkere blackmetalreleases geen gebrek dit jaar. Moet ik er één kiezen, dan springt Wiegedood er voor mij bovenuit. Sinds drummer Wim Coppers, gitarist Gilles Demolder (beiden ook spelend in Oathbreaker) en zanger-gitarist Levy Seynaeve (beter bekend als Amenra-bassist) in 2015 begonnen aan hun trilogie, zijn zij in de studio en, vooral, live uitgegroeid tot een genadeloze pletwals. Wiegedood wisselt felle doorhaalstukken af met bijna-introspectieve passages, zonder te vervallen in clichés. Het trio gaat niet voor de kvlt-status; de nummers zijn doordacht en de productie is bijna verfijnd. Gent (BE) de gekste!

2. Anna Von Hausswolff - ‘Dead Magic’

‘Begrafenispop’, zo mag Anna Von Hauswolff haar wonderlijke stijl graag gekscherend noemen. Op ‘Dead Magic’ neemt het Zweedse wonderkind je mee op een allesbehalve gemiddelde uitvaart. Niks natte cake en Dela-dirndls... Dit is de Grote Kunst van het Ritueel: spannend, verwarrend, verheffend, betoverend en troostend. De hoofdrol is weggelegd voor Anna’s fenomenale stem en haar eigenzinnige benadering van het kerkorgel, maar ook de band weet van wanten. Geen noot teveel; sfeer te over. Dat is, trouwens, het leuke van werken bij 3voor12: je komt ook eens buiten je comfortzone en wordt op het spoor gezet van muziek die je anders niet zou horen.

3. Sleep - ‘The Sciences’

Als we dan toch bezig zijn met de dood... In de stonerdoom zit de laatste tijd, volgens mij, niet veel leven. Totdat uitgerekend de oervaders onverwachts komen met een geslaagde reanimatiepoging. Sleep, wellicht geïnspireerd door de enthousiaste ontvangst van hun recente live shows, kan het nog. En hoe! ‘The Sciences’ is een verslavende aaneenschakeling van vette riffs (Matt Pike), zompige baslijnen (Al Cisneros) en heerlijk groevend beukwerk (Jason Roeder). Liever had ik deze plaats vergeven aan een nieuwkomer, maar soms zijn de oudjes nu eenmaal beter. PS: ‘Dopesmoker’ moet volgend jaar op 1 in de Stop 2000. Wie helpt mee?