De playlist van de redactie De playlist van de redactie

Na jaren van afwezigheid kwam A Perfect Circle dit jaar tamelijk onverwacht met een nieuwe studioplaat. ‘Eat the Elephant’ biedt fijne progrock met poëtische teksten die ergens over gaan. Misschien niet zo ruig als sommige fans hadden gehoopt, maar de mysterieuze, naargeestige sfeer die wordt opgebouwd met de rustigere gedeelten, verrassende instrumenten zoals een harp en een piano, hier en daar wat vertrouwd snerpende rockgitaren en bovendien het stemgeluid van Maynard James Keenan, leveren een plaat op waar ik eindeloos naar kan luisteren.

Robby is mijn muzikale jeugdheld, maar ik kies zijn nieuwe plaat zeker niet uit nostalgie. Enkele jaren was het stil rondom Robby vanwege een writers block, maar doordat een ernstige oogontsteking hem bijna blind maakte kreeg hij weer inspiratie. Het verdient respect hoe hij zich bij elkaar heeft weten te pakken en op ‘The Alliance’ weer een nieuwe twist heeft gegeven aan het herkenbare Valentinegeluid. Hij klinkt strijdlustig, maar weet ook te ontroeren met het lied ‘Eleanor Robyn’, over zijn dochtertje. En nog altijd verkondigt hij de boodschap waarom ik hem als puber op handen droeg: ‘Remember who you are’.

Na lang twijfelen tussen een aantal kanshebbers voor deze derde plek kies ik voor Altin Gün, omdat zij vergeleken bij mijn andere opties het meest vernieuwend zijn. Deze Amsterdamse band steekt oude Turkse liedjes in een eigen psychedelisch, funky jasje. Op hun debuutalbum On presenteren zij een voor mij compleet nieuw geluid door de Anatolische invloeden, wat tegelijk westers genoeg is om dit als herkenbaar en catchy te ervaren.

“Ik heb nog één plaat in me” sprak frontman Grady Avenell tegen guitarist Jeff Irwin. Met die woorden ging de band - aangevuld door Mitch Wheeler (drum) en Adrian Contreras (bas) - aan het werk om de allerlaatste Will Haven plaat te maken; om nog één keer alle creativiteit, hartstocht en venijn om te zetten in vette, gedowntunede riffs, soms dromerige, bijna synthachtige passages, rommelende aardverschuiving veroorzakende baslijnen en evenzo rake klappen op de drumkit.

En het resultaat mag er zijn; Met deze laatste wanhoopschreeuw klinkt Will Haven ditmaal bijzonder urgent, gepassioneerd en afgewogen. Toch heeft de band, zo lijkt het althans, op die manier zichzelf nieuw leven in geblazen. Het proces en resultaat bleken zo leuk, dat het misschien toch niet het einde is. We zullen zien. Mocht het wel zo zijn, dan is dit album wel een kroon - misschien wel de kroon bezongen op hun debuutplaat ‘El Diablo‘ - op de carrière van de eeuwige underdog. All hail William H!

Op een lange, stille weg langs Nieuw-Zeelandse bergen en fjorden, speelde de buschauffeur ‘Jungle’ van Tash Sultana. Ik schoot op en vroeg wie zulke prachtige muziek maakt. Een jaar later bracht de uit Melbourne afkomstige singer-songwriter/eenpersoonsband haar debuutplaat ‘Flow State’ uit, en veroverde, schijnbaar uit het niets de wereld. Niets is minder waar! De lange jaren als straatmuzikant, van alles en overal spelen, werpen hun vruchten af; ze slaat de middelgrote clubs in menig land over en staat gelijk in de arena’s. En op basis van haar talent alle instrumenten te kunnen spelen en het live neer te zetten, en op deze dijk van een plaat is dat absoluut terecht.

Eind jaren 80, begin jaren 90 kwam industrial metal op, en als een van de eerste bands in dit genre brak Pitchshifter door bij een breder publiek. Grote tours in binnen- en buitenland volgden, tot de band in de vergetelheid raakte. Dit jaar vierde de band tijdens een korte tour door thuisland Engeland het twintigjarig bestaan van hun vermoedelijk bekendste album. Wie tijdens de show iets van merchandising kocht kreeg als 1 van de 666 gelukkigen een downloadcode tot een van de nummers die op hun in 2009 afgeblazen reüniealbum ‘Sprint Finish’ had moeten staan. Intussen is dat nummer ‘System anomaly’ te luisteren op hun bandcamp, en dat maakt het toch erg jammer dat dat album er niet gekomen is.

De nieuwe van Bongripper. Een heerlijk album, of eigenlijk twee nummers 'Slow' en 'Death' (hoewel Spotify daar 9 nummers van maakt!) van elk een stevige 20 minuten. En ze vervelen geen minuut. Ik hou daar wel van. Daags na het verschijnen van 'Terminal' deze zomer begon ik aan een nieuwe baan met redelijk wat reistijd. Nu trap ik 's ochtends op de fiets een goed ritme op 'Slow' en word ik verder wakker in de spitstrein met 'Death'. Mijn medereizigers zouden eens moeten weten!

Eind september pas verschenen, vorige maand pas echt ontdekt en toch in mijn top 3. Want, ik heb al vaak van Un genoten, vooral op de terugweg van werk naar huis, doet denken aan Bell Witch (vorig jaar in mijn top 3) en vol sentiment verlangen naar Roadburn, mijn favoriete muziekfestival. Is ook niet zo vreemd, want Un komt ook uit Seattle en deelt de bassist met Samothrace. Deze gaat mee het nieuwe jaar ingedraaid worden!

De ontdekking en nieuwe release van lokale bodem voor mij dit jaar is toch Lion, Meet Lizard. In aanloop naar onze vierde Clubavond ben ik dit album vaker gaan luisteren. De dromerige tracks bleken een goede soundtrack tijdens mijn werkzaamheden als hoofdredacteur en vormgever. De show tijdens de Clubavond maakte het plaatje compleet, het verdiende, zoals eigenlijk alle Clubavonden, meer publiek en ik zie Chris dan ook graag nog eens in een uitverkochte zaal spelen!