Mo’ Juice mag aftrappen en ze persen alles uit het aanwezige publiek. De blazerssectie draagt de act en bestaat uit een altsax en tenorsax. Opvallend is dat er al bij het eerste nummer een paartje begint te stijldansen. Ze zullen dit de rest van de avond volhouden en dat geeft aan hoe goed de toeschouwers los kunnen gaan. Het samenspel van de saxen ligt lekker loom in het oor bij het leeuwendeel van de nummers, en de muziek is als een smoothie tijdens een strandvakantie. Een enkele keer komt de toetsenist tevoorschijn tussen deze twee.
Hoogtepunt is een nummer dat de band omschrijft als een flirt met jazzmetal, een indringend en intens spel dat Oosterse sferen oproept. Het is schetterend en schitterend, en een enkeling van de aanwezigen begint zelfs een buikdans te doen. ‘Dirty seven’, een lied waarbij de gitarist de opbouw doet, is ook een aangename afwisseling in de ietwat rustige setlist. Voor de finale geeft de band een sappige première van het nieuwe nummer ‘Cigar cigar’.
Funked Up is inmiddels zo’n vast gegeven dat het zijn edities niet meer telt, maar alle acts die meetellen in de wereld van funk zijn er steevast te zien. Vrijdagavond 30 maart lag de nadruk op bands die voornamelijk instrumentaal te werk gaan, met veel nummers die vrij waren van vocalen, buiten de enkele kreten die het publiek terug moest scanderen om. Door te werken met twee podia in een grote en kleine zaal ging het programma vrijwel aaneengesloten door.
Mo' Juice als een smoothie tijdens een strandvakantie
Muzikale meesters Montis, Goudsmit & Directie
Montis, Goudsmit & Directie worden opgevoerd als de aanwinst van de avond door de aankondiger, en zijn de eerste die in de grote zaal spelen. Gitaar, drums en Hammondorgel zijn in goede handen bij deze drie muzikale meesters. Hun liedjes zijn lekker lang. Het motief wordt steeds aangekleed met variatie en improvisatie, waarbij drummer Directie het voortouw neemt en ook een beetje de mc uithangt. Dit heeft zo zijn sterke en zwakke momenten; Het publiek inspringen om te controleren of iedereen wel klapt is hilarisch, maar af en toe wordt zijn gemaan om te klappen lichtelijk drammerig.
Het gitaarspel van Goudsmit is geweldig, en vooral ook de gekke bekken die hij erbij trekt zorgen voor een prachtige performance op het podium. In de loop van het optreden wordt de act steeds krachtiger. De toeschouwers beginnen te stampen met de voeten. Een door Goudsmit geschreven nummer over liefde (wederom zuiver instrumentaal) is zwoel zonder zoetsappig te zijn en iedereen doet luidkeels mee tijdens een medley van bekende deuntjes, vervlochten tot een funky geheel. Directie belooft de twee andere muzikanten zo aan te drijven dat ze zeer binnenkort hun eerste album afhebben, en dat is zeker iets om naar uit te kijken.
Bald As Love as Jimi Hendrix
Bald As Love is de ogenschijnlijk vreemde eend in de bijt; Een Jimi Hendrix-tributeband met alle juiste attributen, en covers waarbij de zwakkere harten dekking moeten zoeken. Het kleinere zaaltje is tot de nok toe gevuld en de gestegen temperatuur mag de pret niet drukken. Het snoeiharde spel van de gitarist/zanger zorgt ervoor dat één van zijn snaren breekt tijdens een uitmuntende uitvoering van ‘Isabella’ en de mensen vooraan laten hun haren wapperen bij ‘Let me stand next to your fire’.
Aangezien het Goede Vrijdag is, mag ‘The wind cries Mary’ natuurlijk ook niet ontbreken. De band heeft een slimme selectie weten te maken van alles dat als funk te omschrijven valt in het oeuvre van Hendrix, en bewijst daarmee dat ook een tributeband prima op zijn plaats is tijdens dit festival.
Een stevig bakkie Koffie
Hierna heeft Koffie eventjes de tijd nodig om gezet te worden; De aftrap is wat vertraagd door technische problemen, maar dan heb je ook een stevig bakkie afrofunk. Een gloeiend bord met een gifgroen bandlogo staat midden op het podium. De heren zijn bijna allemaal gekleed alsof ze net van safari komen. Over de varia aan trommels die ze klaar hebben staan valt veel tamtam te maken. Kortom, dit is het echte werk. De meeste nummers beginnen met een basisbeat die stevig uitgebouwd wordt, met soms een sombere bridge ertussen of een steeds sneller stijgend ritme.
De bezoekers gaan nu helemaal los, en nemen ook steeds meer de ruimte om te dansen, wat zo nu en dan in vrolijke botsingen resulteert. Iedereen doet enthousiast mee met de typische Afrikaanse a capella die zich door de liedjes heen weeft. De drummers dragen deze act, maar als de saxofonist op een gegeven moment een microfoon pakt en elektronisch vervormd begint mee te zingen, vervormt het eventjes tot Daft Funk. De afsluiter is een dromerige tune die een metamorfose ondergaat tot hoge snelheid, haast panisch. Het publiek klapt luid terwijl het zweet erin zit na dit zinderende optreden.
Nachtbrakers Strik & Strak waanzinnige afsluiter
Strik & Strak zijn weer terug als graag geziene gasten die het staartje van de nacht voor hun rekening nemen. Het dj duo is al even bezig simultaan met de sessie van Koffie, maar krijgt uiteindelijk gelukkig het publiek dat ze verdienen. Met hippe zonnebrillen op wisselt het tweetal elkaar af. De één draait nummers om te chillen, de ander meer voor het schudden met de billen. Met de inzet van een bonkende bas hebben de nachtbrakers goed de smaak te pakken, en de voetjes gaan van de vloer tot lenige hoogtes. Het is weer een waanzinnige set.