Nico Dijkshoorn is voornamelijk bekend als auteur, columnist en dichter, onder andere van zijn wekelijkse optredens bij De Wereld Draait Door. Wat minder mensen weten is dat hij ook een muzikant is. Met zijn powertrio The Hank Five speelt hij vanavond in een zo goed als volle Qbus. Waar hij vaak voor het podium te vinden is staat hij nu op de planken, en hij heeft er duidelijk zin in, “Ik heb best lang uitgekeken naar vanavond”. De set begint met ‘The Weight’ van The Band. “Dit nummer hoor ik al mijn hele leven, maar de mooiste versie die ik ooit gehoord heb, is van mijn ouders die het samen zongen tijdens het afwassen.”
In plaats van een Amerikaanse of Canadese muzikant presenteert Hans van Polanen vandaag een Leidse avond in de Qbus. Nico Dijkshoorn & The Hank Five verzorgt een avond gevuld met blues, soul, country en rocknummers die versierd worden door de typische anekdotes, verhalen en eerbetonen van Nico Dijkshoorn. Daarnaast staat ook Hurricane Jack weer eens op het podium, die de zaal in beweging brengt met een set vol energieke rock covers.
©
Sandra van Dijck
Het verdriet dat schuilgaat in de Ikea
Het trio speelt voornamelijk covers. Klassiekers van onder andere The Allman Brothers en The Velvet Underground passeren de revue. Toch overstijgt het de gemiddelde coverband in de kroeg. Voornamelijk vanwege de anekdotes en de interactie met het publiek. Het is eigenlijk een soort muzikaal theater. Niet dat het trio muzikaal amateuristisch overkomt, integendeel. Er blijkt een verrassend begenadigd gitarist schuil te gaan in Nico Dijkshoorn. Naast scheurende bluessolo's bewijst hij zijn diversiteit met funky gitaarlicks in een cover van Bill Withers, “de coolste motherfucker ooit”. Maar ook country en rammel rock ‘n’ roll worden met verve ten gehore gebracht. Dit is ook te danken aan het funky drumwerk van Herman Klaassen en de strakke baslijnen van Fred van Klaveren.
De meeste nummers worden geïntroduceerd door een verhaal van Nico Dijkshoorn. Zo vertelt hij een uitgebreide anekdote over een fictieve vriendschap met Lou Reed, voordat hij zijn rock ‘n’ roll inzet. “Ken je dat moment, als je met zijn tweeën gaat tanken en er één iemand achterblijft in de auto? Als je dan terugloopt naar de auto is dat altijd nogal ongemakkelijk. Je wordt heel bewust van hoe je loopt. Je gaat anders lopen. Lou Reed niet, die liep gewoon alsof er niets aan de hand was.” Er stijgt dan ook regelmatig een lach op vanuit de zaal bij de verscheidene verhalen over ongemakkelijke ontmoetingen met bikers, het verdriet dat schuilgaat in de Ikea en lang uit het oog verloren liefdes.
©
Sandra van Dijck
"Wat zijn jullie een heerlijk publiek"
Het hoogtepunt van de avond is toch de eigen twee eigen nummers die het trio speelt. ‘Lekke band’ is een nummer geïnspireerd door de ‘truck-driving songs’ van Dale Watson. En nee, het is geen metafoor voor de tegenslagen in ons leven, het gaat letterlijk over een lekke band. Het is het enige Nederlandstalige nummer dat vanavond wordt gespeeld en het komt de toch al verrassend wendbare stem van Nico Dijkshoorn ten goede. Met een soort Dylanesque cadans wordt de humoristische tekst afgewerkt en dat doet het goed bij het publiek. Het refreintje wordt dan ook snel opgepikt en meegezongen door de zaal. “Wat zijn jullie een heerlijk publiek.”
"Heb ballen en meen het een keer"
Op het eind van de set verruilt Nico Dijkshoorn zijn afgeragde Les Paul voor een lapsteel. “Ik heb een hekel aan mensen die naar Nashville reizen om een 93-jarig bluesmannetje te gaan bekijken en als ze terugkomen zeggen ‘wat ik nou gezien heb, zoiets heb je nog nooit gehoord’. Want eigenlijk klinken ze allemaal zo.” Gewapend met een slide doet hij een treffende imitatie van een jaren 40 blueszanger, inclusief maf stemmetje. “Maar ik heb laatst flink op mijn donder gekregen van Stef Bos hierover. Hij zei: ‘Dijkshoorn, heb ballen en meen het een keer. Zing over iets wat je echt voelt, in plaats van anderen belachelijk te maken.’ En hij had gelijk. Het volgende nummer gaat over een periode waarin het niet zo goed met mij ging, en mijn weg op zoek naar de liefde.” Er zijn even geen grappen over voorvocht, Nico Dijkshoorn meent het.
©
Sandra van Dijck
©
Sandra van Dijck
De avond wordt afgesloten door Hurricane Jack. De vijfmansformatie slingert in hoog tempo energieke rockcovers de zaal in van bands zoals Led Zeppelin, Creedence Clearwater Revival en The Hives. Het stevige gitaarwerk doet het goed bij het publiek en er wordt dan ook ruimschoots meegeknikt, terwijl een enkeling zelfs een voorzichtig dansje waagt. Het is al met al een gezellige afsluiter van een vermakelijke avond. “Volgend jaar weer!”
©
Sandra van Dijck
©
Sandra van Dijck