The Hounds bestaat vijf jaar en viert dit op zaterdag 25 november met een verjaardagsfeestje in Café 't Kraantje. Hoe heeft het duo zich in die jaren ontwikkeld en wat zijn de ideeën voor de volgende vijf jaar? Wij spraken Matthias Gerritsen en Matthee de Bruin onder het genot van een biertje in Meneer Jansen, de geboortegrond van de band.

Wij feliciteren de heren met hun vijfjarig bestaan en beginnen met een terugblik op het eerste format en de veranderingen. Daarvoor moeten we zes jaar terug in de tijd, toen ze nog een akoestisch duo waren.

"In het begin heetten we nog niet The Hounds. We dachten als akoestisch duo overal te kunnen spelen en dan vet veel geld te verdienen, want iedereen vindt dat toch leuk: twee jongens met gitaren. Het bleek dat alleen wij met onze gitaren niet zo heel interessant was eigenlijk. Toen bleef Matthee maar zeuren dat er een Big Muff [Fuzz pedaal] moest komen. Hij had er al één en toen heb ik er ook één gekocht. Vanaf dat moment waren wij The Hounds."

"We hebben altijd als concept gehad dat alles een beetje overstuurd moet, net zoals op de plaat 'Raw Power' van Iggy Pop, dat scherpe randje. Bij ons klinkt het vaak ook allemaal een beetje kapot. Veel fuzz en ook de zang die door een gitaarversterker wordt gehaald voordat het op de plaat gaat. Die stem lijkt wel een octaaf gezakt en is wat dikker geworden...eindelijk haha... Je ziet het ook op de fotos, we waren wel een stukje jonger toen."

"Plaat 1, of eigenlijk Tape 1 want we brengen cassettes uit, was voornamelijk een nummer waarbij de knop om ging en we recht vooruit op één niveau bleven doorbeuken. Bij Tape 2 hebben we geprobeerd hetzelfde te doen, maar het dan uit elkaar te trekken. Daarvoor hebben we geëxperimenteerd met lager of anders-gestemde gitaren en met loops en drones. Zo is ons klankpallet wel een stuk dynamischer geworden en de tweede plaat een stuk gevarieerder. Het hoge volume is gebleven, alleen zitten er nu ook stukken met laag volume tussen zodat je daarmee kunt spelen."

© The Hounds

Tape 1

Op het gebied van teksten beschrijven ze zichzelf als vertellend. Van grote invloed Tom Waits, maar vooral ook Nick Cave.

"Zoals hij de luisteraar met woorden betovert en ergens mee naartoe kan brengen om je daarna helemaal kapot te slaan, zal ik maar zeggen. Hoe de hele wereld in duigen valt en je het toch heel erg mooi kan vinden. Dat vind ik toch wel heel erg geweldig. Murder Ballads."

Op Tape 1 worden veel dingen bezongen die in het hier en nu afspelen. Dit debuur verscheen in een oplage van 25 stuks en is inmiddels niet meer te verkrijgen, want op = op. Voor Tape 1 was Emma van Noort verantwoordelijk voor de artwork. "Die heeft toen een heel vet karton gemaakt voor ons."

Tape 2

Op Tape 2 zijn de nummers veel meer geschreven alsof het een wereld is die je aan het creëren bent en waar personages wonen die in de verschillende liedjes ook weer terug kunnen komen.

Van Tape 2, oplage 50 stuks, zijn nog exemplaren te koop. De kunstenaar hiervan was Bram Schakenbos. "Die heeft allemaal tekeningen gemaakt aan de hand van onze muziek op doorzichtig papier die je dan over elkaar heen kan leggen om zo je eigen verhaal te maken."

 

© The Hounds

"Zolang ons publiek een drummer mist, zijn we nog niet waar we willen zijn"

© Sandra van Dijck

Het oeuvre met twee tapes is natuurlijk niet heel groot, dus alles is live wel een aantal keer gespeeld. Toch zijn de sets veranderd en is er ruimte voor improvisatie. En dat alles zonder drummer.

"Een publieksfavoriet is toch wel 'This guy'. Dat is echt een doorstormend straightforward rocknummer en eigenlijk altijd leuk om te spelen. En ook nog eens ons makkelijkste liedje. We spelen die dan ook vaak als opener. Maar we hebben ook liedjes als het a capella 'Wedding shoes'. Dat vraagt veel meer concentratie en omdat het helemaal vrije vorm is kan het ook ontzettend mis gaan, dat maakt het natuurlijk wel spannender."

"Er is live wel een spanningsveld. We werken met videoprojecties die gewoon doorlopen, dus moet je wel een beetje proberen de beelden bij te houden tijdens het spelen, maar we bouwen ook altijd wel improvisaties in. Het zijn vaak een soort freeform liedjes, voor zover een liedje freeform kan zijn."

De artistieke keuze voor het hebben van geen drummer is geïnspireerd door kleine formaties zoals The White Stripes en Black Keys. "Je kan een hele show met z'n tweeën geven, dat vinden we heel erg cool. Je ritmesectie wegdoen is natuurlijk nogal tricky, want mensen willen gewoon graag bewegen. Het is een geweldige uitdaging die we graag aangaan. Zolang ons publiek een drummer mist, zijn we nog niet waar we willen zijn en hebben we nog niet het meeste uit onze instrumenten gehaald.” Dat ze de gage nu fifty-fifty kunnen verdelen, is een leuke bijkomstigheid.

Het publiek lijkt in de uitersten van de muziek mee te gaan. Ze herkennen toch vaak wel het Nick Cave/Tom Waits-achtige eraan. "Er zijn er ook die op het vuige gitaarwerk afkomen, of op de teksten en er zijn mensen die gillend wegrennen. Maar negen van de tien keer zijn ze toch wel enthusiast. Rappers zouden zeggen: Die shit is aan!"

"Niet iedereen begrijpt onze muziek, maar wie dat wel doet vindt het meestal heel vet. Er lijkt weinig tussenin te zitten."

De bedoeling van de band is dat mensen iets ervaren bij een show en dan maakt het niet uit wat. Als je het verschrikkelijk vindt, dan heb je dat ervaren. Vind je het onwijs goed, dan heb je dat ervaren. "Als het iets ertussenin is, ben je het ook zo weer vergeten."

"In Katwijk was er wel iemand die zich kapot had geërgerd aan het feit dat ik wel mijn gitaar had meegenomen maar er zo weinig op speelde. Speel gewoon gitaar, lul!" [gelach]

"Wat misschien leuk is om te melden, is dat onze muziek wel te verkrijgen is op internet, maar we vinden vooral de fysieke releases heel belangrijk. In ons geval cassettebandjes, want die zijn met zorg door ons gemaakt. Muziek is niet iets fysieks, je kunt muziek niet "hebben", je kunt alleen onze beste geluidsdrager hebben. Iedereen die platen of tapes luistert kent het wel, dat je met de hoes in de hand zit te luisteren. Er kunnen koffievlekken op komen. Het mag niet in de zon staan. Je moet het halverwege omdraaien. Zo heeft het ook een beetje aandacht nodig en is het een soort interface tussen de luisteraar en de muziek."

© Sandra van Dijck

"Die vunzige kelder werkte heel goed voor ons"

© Sandra van Dijck

Hoe zit het met de high's en low's van The Hounds?

"Weet je dat de SUB071 nog steeds een hoogtepunt is! Ook omdat het de SUB was...het was gewoon de perfect plek en de perfecte sfeer. De SUB071 is wel iets wat we echt missen. We hebben daar onze eerste tape gepresenteerd en daar hebben we een groot deel van ons begin aan te danken."

"De Koornbeurs in Delft was ook een mooie avond. Die vunzige kelder werkte heel goed voor ons."

Een van de jongens zat eens een tijdje in Japan. Toen speelde de vraag van stoppen of doorgaan en een mogelijke vervanger. "Ik denk dat niemand een van ons zou kunnen vervangen, omdat wij elkaar op een bepaalde manier muzikaal begrijpen. We hebben een hele lange vriendschap en verleden met elkaar."

"Het voordeel van met z'n tweeën zijn is ook dat bandfights vrij snel zijn uitgepraat."

"ouderwets naar rook en zweet stinken"

© Sandra van Dijck

Zaterdag 25 november viert The Hounds hun vijfjarig bestaan in Café 't Kraantje, naast de Plato, hun favoriete platenwinkel. Het café ademt leidse sfeer en de heren hebben er dan ook veel zin in.

"We hebben eigenlijk niks gepland. Het gaat een beetje zoals het gaat. Er komt wel een support act, geboekt door Smikkelbaard, dus daar kunnen we nog niks over vertellen. De toegang is gratis, dus je hoeft er alleen op tijd te zijn en bier te drinken!"

En wat zijn de plannen daarna?

"We hebben wat videobeelden van live optredens, onder andere van het 24-uurs feest 'Van Onderen' in Paradiso begin dit jaar, waar we wel iets mee willen doen. We traden daar op in de rookruimte. Het was wel ouderwets naar rook en zweet stinken na afloop."

Slotvraag: Welke lokale bands of acts moeten we volgens jullie in de gaten houden?

"Wat dat betreft zitten we best een beetje in onze eigen wereld… We hebben goed contact met Dr. Hoffman's Bicycle, onze vrienden uit Den Haag. Het Leidse here243 is een soort improvisatieband en ook erg interessant. Die zijn 8 december te zien in de Leidse Lente."