De bandleden hadden een kleine zomerpauze ingelast en vandaag zien ze elkaar weer voor het eerst op de tuin van Henk. De bandleden en hun partners omhelzen elkaar als ze arriveren. Ze vertellen met een biertje in de hand over hun vakanties. “Hier is het eigenlijk altijd vakantie,” zegt Henk. “Dit huisje konden mijn vriendin en ik voor een habbekrats kopen, maar het was dan ook wel een bouwval met een overwoekerde tuin. We zijn een jaar bezig geweest met verbouwen.” Het is te zien dat er met veel liefde hard is gewerkt. De bloemen staan in bloei. Het gras is netjes gemaaid en het tuinhuis blinkt van binnen en van buiten. “Ik geniet iedere dag van de mooie bloemen. Kijk dan, daar staat ook groente. We eten af en toe uit eigen tuin. Dat is toch gaaf?!” Gitarist Arjan Gressie bemoeit zich nu met het gesprek: “Henk, ik vind dit niet echt rock ’n’ roll, sorry, schrijf maar op dat er hier op de tuin alleen maar bier wordt gedronken en dat er hennep in de tuin groeit. Dat is beter voor ons imago, Henk.” De bandleden lachen. “Jullie lijken goede vrienden?” vraag ik. “We kennen elkaar 25 jaar, dat is langer dan een gemiddeld huwelijk tegenwoordig,” zegt Henk droog.
De Leidse punkrockband Maximum Overdrive bestaat dit jaar 25 jaar en dat vieren ze op 23 september met een concert in Gebr. de Nobel. 3voor12 Leiden ging op bezoek bij de band en vroeg hen wat het publiek die avond kan verwachten. Zanger Henk van Alphen antwoordt zonder nadenken: “We gaan in ieder geval een dosis lekkere keiharde punk spelen en daar heb ik nu alvast heel veel zin in.”
"Henk, ik vind dit niet echt rock ’n’ roll"
Arjan Gressie bezocht in 1992 vaak Muziekcafé de Droomfabriek aan de Leidse Oude Singel en kwam daar in gesprek met Sacha van Weeren. Ze hadden het het liefst over punk en rock. Zo ontstond het idee om zelf een band op te richten. Zo gezegd zo gedaan. Ze kenden nog wel een paar andere muzikanten. Barry Dekker werd hun basgitarist en Henk zong toch al overal en nergens dus die kon ook wel bij hun komen zingen. Een drummer vonden ze dichtbij, in de Droomfabriek. De dj, Dion de la Rie, had drum-aspiraties. Hij wilde ook eens in een bandje drummen. Na een auditie mocht Dion meedoen.
De naam van de band werd Maximum Overdrive, vernoemd naar het in 1986 verfilmde boek van Stephen King. Arjan en Sacha vonden het een coole film, vol met zwarte humor. De soundtrack is door AC/DC gemaakt. Niet de eerste de beste band. Arjan: “Er was weinig discussie over de naam. Dat was de naam waarmee we gingen optreden. Klaar.”
Het eerste optreden stond vier weken na de oprichting gepland, bij het Rijnlands Lyceum. De band moest meteen flink aan de bak en het lukte om eigen nummers en covers op de speellijst te zetten. Acht nummers in totaal. “Ik had nog niet zoveel ervaring met drummen,” vertelt Dion, “het was prettig dat we harde punknummers speelden. Lekker rammen op het drumstel. Ha, ik had in het begin blaren op mijn handen. Ik herinner me nog dat we bloednerveus waren voor dat eerste optreden. Henk wilde helemaal niet meer. Hij lag op een bank in de kleedkamer en we kregen hem maar ternauwernood mee het podium op. Het was te gek natuurlijk. We wilden toen meer en meer spelen.”
De eerste vijf jaren vlogen voorbij. “We traden 40 keer per jaar op,” vertelt Henk. “Dat was wel gekkenwerk af en toe. We speelden vooral in het Leidse clubcircuit. Na een paar maanden stopte Barry. Die kon het spelen niet meer combineren met zijn werk. Toen vonden we Marcel Singerling. Die kenden we van andere bandjes waarin hij speelde.” “Ja, ik ben er dus een half jaartje later bijgekomen,” zegt de sympathieke basgitarist. “Ik viel met mijn neus in de boter. Er werd een demo (‘So Fucking Hot’) opgenomen met vier zelfgeschreven nummers. De single ‘Soultaker’ verscheen op een verzamelalbum nadat we een talentenjacht wonnen.” Dat smaakte naar meer. Het jaar daarop werd nog een demo opgenomen met zes eigen nummers: ‘Nowadays’. En daar bleef het niet bij. De band groeide en tourde door Nederland. Er werd nóg een demo opgenomen in 1997. “Met ‘Forever Silence’ in de rugtas groeiden we uit tot een volwassen podiumact. Al zeg ik het zelf,” zegt Marcel. “In die tijd stonden we een keer op 5 mei in het voorprogramma van de Tröckener Kecks. Dat was wel vet. We speelden voor 2000 toeschouwers en ze vonden onze nummers nog goed ook! Toen lag Henk van tevoren overigens weer van de zenuwen op de bank in de kleedkamer en moesten we hem het podium opduwen.”
“Jongens, ik heb hamburgers,” roept Henk van achter uit de tuin bij de barbecue. “Ze zijn goed hoor. Vanmorgen speciaal voor jullie bij de slager gehaald.” De vrienden drinken er nog een biertje bij. “Hebben jullie nooit ruzie gehad in de afgelopen 25 jaar?” vraag ik. “Nee,” zegt de bedaarde en bebaarde Dion, “dat is wel bijzonder, want we zien elkaar een paar keer per week. Er zitten geen ego’s in de band. Dat is het geheim, denk ik. Op een bepaald moment kwam wel de vraag hoe we verder zouden gaan. Arjan wilde wel beroemd worden en fulltime werk maken van de band, maar er waren er ook die al een hypotheek hadden en zo. Dan voer je wel even goede gesprekken onderling waarbij dromen en realiteit elkaar in de weg zitten.” Henk vult aan: “Ja, dat was na de eerste vijf jaar. Sacha van Weeren verliet de band en we vonden Annemiek van Duuren als zijn vervanger. Dat bracht weer nieuw elan. In die tijd stonden we op doorbreken. Rams Horn Records bracht onze single ‘Fanta met een rietje’ uit (dat werd ‘Ranja met een rietje’ vanwege regels rondom sluikreclame) en we stonden op nummer 1 in de Westpop Top 10. Ik zat ’s nachts op Teletekst en zag ons binnenkomen op nummer 2. Anouk stond op 1, Di-rect op 3 en Golden Earring op 4. Toen ging ik er wel een beetje in geloven. Ik heb midden in de nacht die gasten en Annemiek gebeld. Dat vonden ze niet allemaal even geslaagd. Maar hé, dat is toch kicken?! Een jaar later stonden we met ‘Welcome to the real world’ weer in de Westpop Top 10, deze keer tussen Anouk, Di-rect en Kane. Toch bleven we met onze punkrock underground en dat is eigenlijk ook wel prima.”
“Weet je nog dat we in Apeldoorn optraden en onze bus er mee kapte?” vraagt Marcel “We moesten wachten op de ANWB en dat duurde heel lang.” Dion: “Ja, en het was koud.” “We zijn ook een keer gestrand in Leiderdorp op de terugweg van onze buitenlandse tournee.” Henk kijkt schalks. “Buitenlandse tournee?” vraag ik. “Ja, we traden 500 meter over de grens in België op. Haha!” Arjan vertelt dat hij toen midden in de nacht vanaf Leiderdorp naar huis in Leiden Noord is gelopen om zijn oude Volvo te halen. “Alle spullen van de band werden in die oude auto gepropt. De volgende dag kon ik hem naar de sloop brengen. De as was bezweken onder het gewicht van onze apparatuur.”
Na de hectische periode rond de eeuwwisseling stopte gitarist Annemiek in 2002. Ze werd niet vervangen en Maximum Overdrive werd het viertal dat ze nu nog steeds zijn. In 2005 maakten ze hun eerste en enige cd tot nu toe: ‘Crash’. Helemaal gevuld met eigen nummers, Engels- en Nederlandstalig. De band speelde in de periode daarna veel in de Leidse regio. Ze traden op met hun eigen nummers en met covers van bands die hun stijl beïnvloeden. Foo Fighters, The Cult, Black Keys, Jimmy Hendrix, U2 en Red Hot Chili Peppers zijn bands die spontaan worden genoemd. “En Justin Bieber,” zegt Henk zonder ironie. “Ik zag hem op Lowlands dit jaar en vond hem te gek!” “Henk, dat is alweer niet zo goed voor ons imago,” zegt Arjan, die zich daar zichtbaar zorgen over maakt. “Schrijf nog maar Seether, Queens of the Stone Age en Wolfmother op. Dat is beter.”
Er wordt nog maar eens een biertje open getrokken. “Willem Gressie is onze manager. Hij heeft 25 jaar lang onze boekingen en contacten geregeld. Daar heeft hij heel veel geduld voor moeten hebben. Hij is als een vader voor ons,” grapt Arjan en hij krijgt bijval van alle bandleden. “Proost Willem!”
“Moeten we het nog over Rubberen Henkie hebben?” “Niet per se,” van Marcel. “Dat is een uit de hand gelopen grap. We deden zes jaar geleden als Rubberen Henkie mee met Cover Box. Dat sloeg aan en we werden gevraagd voor allerlei feestjes. Nog steeds en dat is natuurlijk lachen en leuk om te doen. Tijdens repetities zijn we liever Maximum Overdrive.”
25 jaar Maximum Overdrive wordt op 23 september in Gebr. de Nobel gevierd. “We hebben zin in ons feestje. Onze vrienden van 10Electric en Plaatjes vullen Gaatjes doen ook mee.” “Wordt er naast lekkere harde punk nog wat anders gespeeld, Henk?” “Ja, natuurlijk. We spelen net als altijd covers van onze lievelingsbands en het beste van ons eigen werk. We nemen het publiek mee op reis langs 25 jaar Maximum Overdrive. Zorg dat je er bij bent!”