Het is een regenachtige donderdagavond, half negen. Een drietal mensen staat op de trap voor de voordeur van Vera geduldig te wachten tot die opengaat. Eenmaal binnen, verhullen de dubbele deuren van de grote zaal een ruimte waarin gordijnen zijn opgehangen, om de illusie te geven van een zaal die nét iets kleiner is dan normaal. De show van vanavond is gratis voor clubkaarthouders, maar een volle bak wordt duidelijk niet verwacht.
Vera clubkaarthouders konden donderdagavond genieten van een optreden van Britse indierockband The Orielles met een voorprogramma van ‘onze’ Waterleaf. Het publiek druppelde langzaam binnen, maar droop vrij snel weer af.
Waterleaf
De zaal druppelt nog steeds langzaam vol als de Groningers van Waterleaf het podium oplopen met een enorme glimlach op hun gezicht. Zangeres Margrieke Hoornstra straalt nog het meest; haar groene glittertopje reflecteert al het licht dat op haar schijnt weer terug de zaal in. Ze zegt dat ze heel dankbaar is om als lokale act te mogen openen ‘voor zo’n grote show’. Direct voor het podium zit een enorm gapend gat waar publiek had kunnen staan, daarachter lopen er beetje bij beetje meer mensen de grote zaal in.
Waterleaf maakt dromerige synthpop, die je nostalgisch maakt voor de jaren ‘80, zelfs als je toen zelf nog niet op aarde was. Denk aan Simple Minds, New Order, Kate Bush. Je kunt ze kennen van hun optreden tijdens Grunnsonic, of van onze Het Beste van Groningse Bodem-show in Vera. Margrieke wordt ondersteund door een vierkoppige band, op gitaar, bas, drums en synthesizer, maar zij steelt toch echt de show. Ze zingt de longen uit haar lijf, huppelt over het podium en probeert met het publiek te praten: “Het volgende nummer heet Extasy, zijn er ervaringsdeskundigen in de zaal?”
Maar hoe hard Margrieke ook haar best doet, het publiek is moeilijk mee te krijgen. Op de vraag over drugs tillen een paar mensen aarzelend hun hand op, maar de meesten kijken aarzelend om zich heen. Als de band speelt, knikt het publiek beleefd mee op het ritme van de muziek - als er iemand danst, dan is diegene goed verhult door de zee - of beter gezegd: regenplas aan stilstaande mensen aan de zaal.
The Orielles
Om tien voor half elf is het eindelijk tijd voor The Orielles. De Britse band is voor het eerst in Groningen en heeft voor de gelegenheid geleerd om ‘dankjewel’ te zeggen in het Nederlands. Ze spelen indie-rock met synthpop-invloeden en hun muziek heeft ook wel iets psychedelisch. Dat wil zeggen: het beste geconsumeerd onder het genot van psychedelica, of die extasy van Waterleaf. Dat wordt vooral benadrukt door de dromerige vocalen en de lichtshow, waarbij af en toe licht in de kleuren van de biseksuele pride-vlag uitwaaiert.
Misschien zit er wat in het water vanavond, maar ook tijdens de hoofdact wordt er weinig gedanst. Sterker nog; na driekwartier druipen de eerste mensen af, en tegen de tijd dat het toegift wordt gespeeld staat nog maar een kwart van de bezoekers in de zaal. De mensen die er nog zijn, praten door de muziek heen, staan te gapen en geven een erg kort, onovertuigend applaus. The Orielles komen in oktober weer terug naar Stad, het is ze een enthousiaster publiek gegund.
De nieuwe single van Waterleaf, A Man Is A Man is nu uit en te beluisteren via Spotify.
©
Martsen Hut
©
Martsen Hut
©
Martsen Hut