Vier de muziek! Vier het vinyl! Zaterdag 21 april was het Record Store Day, een internationaal evenement dat ook in Breda neerstreek. Dit jaar telde onze stad de meeste instore optredens van heel Nederland. Ja, ook meer dan Amsterdam! Onze verslaggevers holden van platenzaak naar platenzaak om een kijkje te nemen bij deze sets, die voor de zonnige gelegenheid bijna allemaal naar buiten verhuisden.
Certain Animals
Record Store Day Breda begint met een wachtrij voor Velvet, dat is al jaren zo. Eigenaar Arend van Maaren bedacht daarom iets ludieks voor de trouwe klanten en Record Store Day fans: een gezellig ontbijt tijdens het wachten! Sommigen staan er al vanaf 07:00 uur, 3voor12/Breda sluit aan met nummertje 27. De bakken met de unieke RSD-items blijven nog bedekt tot 09:00 uur en er is vers brood, croissantjes, koffie, sap en beleg en... Certain Animals.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Waarschuwing vooraf: rockband Certain Animals speelt op volle kracht. Om kwart over acht 's ochtends, net na je ontbijtje, krijg je dikke, energieke rock met psychedelische randjes geserveerd door drie mannen met gevoel voor rock 'n roll en show. En dat smaakt prima.
De nieuwe single 'Down The Rabbit Hole' werd gisteren gepresenteerd op een loeiheet dak van De Doelen in thuisstad Rotterdam en ook nu brengen de drie het nieuwe nummer vol vuur. Certain Animals speelde op korte tijd al vaker in Breda, met twee optredens tijdens Popronde 2017. En bij Velvet Breda, dat zijn ze niet vergeten: "Vorig jaar speelden we hier buiten," zegt zanger en gitarist Thijs van Leeuwen, "volgens mij zit er nog een scheur in de muur omdat het zo hard ging." Waarna zanger en bassist Niels-Jan van Dijk grapt om nog een keer lawaai te maken, voordat de buren gaan klagen. Certain Animals speelt 26 mei weer in de stad, als voorprogramma van Birth of Joy in Mezz. (DH)
Kookenhaken
Green Vinyl opent de dag met Kookenhaken, een band waarover je online weinig kunt vinden, maar die toch al zo'n vijfentwintig jaar bestaat. De groep heeft al heel wat albums uit, met de zelf in de repetitieruimte opgenomen cd 'Far Away From The Maddening Crowd' als jongste resultaat. Deze namen ze mee naar de platenzaak.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Op de cover van het hoesje prijkt zelfs een Record Store Day 2018 sticker. Toch speelde Kookenhaken al eens in het voorprogramma van Moss in Mezz, vertelt bassist Rob van Hoesel, in de tijd dat die band net begon. Een van de vele fans vooraf, loopt voorbij: "Het is de beste band uit Gilze!" De trouwe fans maken het al vroeg gezellig druk.
Het verhaal is ook mooi, vier vrienden die elke donderdagavond samen muziek maken en af en toe wat opnemen en uitbrengen. Geen grote ambities en zonder haast. Met als resultaat eerlijke songs en lofi, indie muziek die soms neigt naar britpop, wat vooral komt door de zang van de zanger die ook cajon speelt. Soms zingt hij niet maar brengt hij pratend de teksten. Met liedjes als 'Pleased As Punch', over rondhangen in platenzaken zonder grote dromen, of 'Footloose And Fancy Free' over een vriend die singletjes verzamelt en er meer dan 40.000 heeft, kun je natuurlijk aankomen op Record Store Day. Fijn, gemoedelijk optreden. (DH)
Awash
Gotta take one for the team, right? Het is de mentaliteit waarmee een recensie van Awash het beste te benaderen is. De band staat voor Velvet de apparatuur in te pluggen en te stemmen. In het halfuur dat het nodig heeft, komt de politie voorbijgelopen en spreekt de eigenaar van de zaak aan. Of het niet te hard gaat, vroegen zij zich af.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Daar hoeven ze niet bang voor te zijn, want deze muziek daagt niet uit. De band lijkt dat toch te willen bereiken met een opbouw, want eerst wordt een akoestisch deel gedaan door zanger Geert van der Burg, later een stuk waar toetsenist Maarten van de Raad speelt en uiteindelijk is het aan de volledige bezetting.
Zo’n vier jaar terug is in een interview met de band gezegd dat het goed gaat omdat ze gedraaid werden op 3FM. Dat komt omdat het een van de lichtelijk wanhopige pogingen van de jongerenzender is om toch wat commerciële rock door jonge oren te laten vibreren. Ergens is het begrijpelijk dat zoiets met dit soort muziek niet gaat lukken. Als dit je kennismaking met rock zou is, zou je het genre meteen afzweren. Awash lijkt op het scenario als muziekdocenten een bandje beginnen.
Hoe dan ook, wat ze spelen is niet storend, vrij solide en op de eerste zonnige zaterdag van het jaar best te doen. Alhoewel een koud drankje is lekkerder op het moment. Ergens is de titel ‘Bredase Nickelback’, van onze recensie van de band op Breda Barst zó toepasbaar: je kunt deze band niks kwalijk nemen, behalve hun middelmatigheid. (MM)
The Hazzah
Demo-opnames van rockbands klinken veelal krakerig, ongepolijst en het is niet allemaal zuiver. Bij The Hazzah is het andersom en juist het live-geluid. "Als je de juiste versie van onze nieuwe EP wil horen, moet je het vinyl kopen", zegt frontman Edo Storm. Een marketingtruc, natuurlijk, maar ook het weglachen van hun onzekerheden.
Klik op 'open' om verder te lezen.
"Wie maakte een foutje?", klinkt het in de microfoon. Tsja, blijkbaar heeft elk bandlid zich even vergist. Het past bij de groep, zo’n klungelige uitstraling: loshangende broeksriemen, ongelijk opgerolde broekspijpen en nu we het toch over kleding hebben: Shoutout naar de gitaarsokken van gitarist Pepijn Kops.
De ongein gaat nog even verder. Gitarist Sten Kasman speelt op de achterkant van zijn gitaar tijdens tussenstukken waar hij het rustig heeft. Hij switcht dat ding razendsnel om als er wat akkoorden gespeeld moeten worden en als je even niet oplet, speelt Kasman weer luchtgitaar.
Voor de gelegenheid heeft de groep een nieuwe track meegenomen. 'Rain' heet ie. Volgens de frontman klinkt het hard, maar het is en blijft een surfrockband. Maar oké, de hi-hat wordt volop gebruikt en het basgeluid dringt zwaarder door. Misschien wachten tot de plaat met dat nummer erop uit is, want dan weet je pas hoe dat het hoort te klinken. (ML)
Fake Billy & The False Prophets
Ergens tussen de platenbakken pakt de eigenaar van de Velvet een van de False Prophets vast en beveelt de band om het op een rustiger pitje te zetten. Of ze dat doen?
Klik op 'open' om verder te lezen.
“We spelen tot de politie komt”, jubelt zanger Martijn Crins door de microfoon. Het zonnetje schijnt, maar Fake Billy & The False Prophets schijnen harder. Ze houden veel voorbijgangers vast met hun aanstekelijke garagerock. Een kind blijft staan om te dansen. Hij snapt het. Dat passieve gedoe van de lui die straat hier vullen, klopt niet bij deze muziek. Beweeg: headbang, dans, doe iets, want de energie die hier overslaat, moet eruit. (MM)
The Spvrk
Op het binnenhofje waaraan de Green Vinyl gelegen is, staan enkele stoelen en een rode bank om de akoestische set van de band heen. Drumster Roos heeft zich genesteld op de bank, om haar bandleden aan te moedigen. De stoelen worden bezet door kennissen. De andere leden van poppunkband The Spvrk (Die V spreek je uit als een A, want zo is de band makkelijk te vinden op internet, aldus frontzangeres Lotte), staan op te treden.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Bassist Hannah, doet de tweede stem en de twee gitaristen Wout en Rinus zitten met een akoestische gitaar op een krukje achter de twee zangeressen. En of het nou ligt aan deze andere set-up: het groepje weet zich niet echt een houding te geven. Hannah staat het grootste deel van haar tijd tussen de bandleden en heeft net iets te vaak geen functie.
De aanstekelijke hooks van elektrische nummers vallen akoestisch helaas een beetje weg. Wat wel blijft staan, zijn de vocalen en gelukkig zijn de teksten enigszins memorabel. Daar druipt wel een Nederlands accent doorheen en als het groepje kennissen begint mee te zingen, krijg je het gevoel alsof je naar een schoolbandje aan het kijken bent.
Dat idee wordt steeds sterker. Het is niet zo vreemd, want dat is ook hoe de groep ontstaan is: Hannah richtte de band een paar jaar geleden op met drie schoolgenoten en een maand later sloot zus Lotte zich daarbij aan. Ach als je nog niet eens je middelbare schooldiploma op zak hebt, maar dit presteert, is dat alleen maar hoopvol te noemen. (MM)
The Grey Pants
Dit nieuwe project van Henk Koorn, die van Hallo Venray, en Elke van Zevenbergen is pril. Zo breekbaar als de liedjes klinken, zo verlegen staat het duo op het podium. Het is dan ook hun eerste semi-akoestische set.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Het is aan van alles te merken dat dit een nieuwe setting voor ze is. "Beetje droog", zegt Koorn. "Beetje lastig", zegt Van Zevenbergen als ze aan het klooien zijn met de ritmebox. Ze zijn stil, kijken elkaar lachend aan. Lief lachend, zoals een verliefd stel dat doet.
Dat preutse kan ook het imago van de band zijn, want zodra de versterker het midden in 'Kevin' begeeft en deze semi-akoestische set ineens volledig akoestisch is, word je naar de show toegezogen. Deze fluisterliedjes zijn compleet als je je oren moet spitsen om nog nét te kunnen horen hoe ze zingen over die ene Kevin.
Ze sluiten af met een liedje dat net uit is: 'The Cat'. Althans, dat gaan ze proberen, zeggen ze in de microfoon. Het wordt een beetje irritant, twee volwassen mensen die nog onzekerder ogen dan een gemiddelde 13-jarige. Het is dan wel weer leuk dat we de desbetreffende kat te zien krijgen. Niet in het echt, helaas, want hij is inmiddels overleden. Hij prijkt nog wel op de platenhoes die Van Zevenbergen aanwijst. Dat maakt een heleboel gestuntel in het optreden goed. Dat is namelijk wat katten doen. (ML)
Clean Pete
Clean Pete, dat is de tweeling Loes Wijnhoven en Renée Wijnhoven met band. Ze beginnen met z'n twee, bij Velvet voor op straat, in tennisoutfits met Loes op zang en gitaar en Renée op cello en zang. Het oogt lieflijk, maar schijn bedriegt.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Clean Pete kijkt net zo goed naar de passerende winkelende mensen als andersom en spelen met het publiek. Bijvoorbeeld in 'Verlegen Jongens' als twee brede mannen met tatoeages passeren en reageren op de tekst "dit is voor alle verlegen jongens en dat zijn er veel hier in Breda zo te zien." Na een paar nummers voegen bassist Sam en invaldrummer Illan zich bij de meisjes en wat later pakt Renée een basgitaar.
Clean Pete speelde in het voorprogramma van The Kik in Mezz en het is simpel om te zien waarom: scherpe teksten met vrolijke melodieën en een luchtige show. Clean Pete heeft zelfs een covertje in de set. Of ja, covertje? Loes: "het is helaas niet van ons, anders waren we rijk," waarna ze 'Wil Je Dansen Met Mij' spelen, op de melodie van 'Do You Wanna Dance'. Clean Pete, is vrolijk en zonnig en tegelijkertijd serieus en doordacht, bijvoorbeeld in de tekst van slotnummer en titeltrack van het huidige album ‘Afblijven’. (DH)
Nouveau Vélo
In deze korte set lijkt het even dat Nouveau Vélo steengoed is geworden, dat was tijdens hun show in het voorprogramma van Moss eind vorig jaar nog wel anders. Maar alsnog weten ze de aandacht weg te sturen van hun eigen optreden. "Wanneer begint de volgende band, eigenlijk?", vraag je je ineens af.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Waar het eerst onduidelijk was waar het misging met Nouveau Vélo, is tijdens dit optreden in Grey het kwartje gevallen. Het optreden begint met een aantal frisse indiepoptracks, gespeeld door één bandlid minder dan normaal. Frontman Rolf Hupkes heeft de drumpartij overgenomen. Hierdoor is meer leven in de brouwerij. In plaats van drie bijna stilstaande bandleden en een weggestopte drummer, heb je nu twee bijna stilstaande bandleden en een actieve frontman.
Het is genieten met zulke opbeurende gitaarriedels van Nouveau Vélo, totdat de tussenstukken ellenlang worden, geen opbouw hebben en eigenlijk niks toevoegen aan de liedjes. Er is niks mis met een lang instrumentaal stuk, zolang het je meesleept in het nummer. De interludes van deze groep lijken meer op een wachtmuziekje: Stilte vullend. Zo zonde, want in de eerste helft van de set lijkt Nouveau Vélo een heerlijke festivalband. (ML)
André van den Boogaart
Bij Roots Mail Music zijn de optredens binnen, in de nieuwe winkel van Joop van Gool. André van den Boogaart opent met een verhaal over zijn nieuwe plaat 'Op De Terugweg Van Nergens' en de hoes: De titel in vette vingers op een vieze wagen.
Klik op 'open' om verder te lezen.
We waren lang aan het zoeken, tot ik bedacht: mijn auto is ook vies." Van den Boogaart speelt onversterkt, op akoestische gitaar en zijn sterke, rauwe stem. We kennen hem van de Brabantse blues en ook op dit album is het weer zover: het gaat over 100% mislukte relaties, de drank, maar ook over de rijke, zielloze wijk De Blaak in Tilburg waar hij een tijdje woonde, het prachtige 'Het Gooi Van Het Zuiden' ("In De Blaak is het altijd raak") en het 'Brandend Land', het Nederland dat André niet meer herkent. Maar hij sluit positief af met 'Het Is Morgen Pas Voordat De Wereld Vergaat', over vandaag doen wat je nog wilt doen. Sterke songs, met bezieling gebracht en interessante verhalen, nu onversterkt, op het album met band De Tornado's. (DH)
Jellephant & The Phantoms
Je zou het maar voor elkaar krijgen: Met alternatieve muziek het Van Coothplein boeien, voorbijgangers stil laten staan en terrassers om laten kijken. Jellephant doet het.
Klik op 'open' om verder te lezen.
Jellephant & The Phantoms komt net uit Popronde gerold en staat nu voor de meest obscure platenzaak van Breda: Grey. Ze maken een mengeling van garage, surf, psychedelica en zelfs een klein beetje country. Het is een bijzondere mix, maar het werkt, want het ze staan in het middelpunt van de aandacht op het broeierige Van Coothplein.
Je zou denken dat als een paar jonge gasten op hun gitaren staan te raggen, dat zoiets een publiek aantrekt dat of zelf een jonge gast is of jonge gasten leuk vindt, maar de jeugd is onderbezet. Misschien omdat hun tracks een sixities en seventies-gevoel met zich meebrengen en een aantal voorbijgangers een vleugje nostalgie cadeau doet.
Daarnaast is het toegankelijk wat ze maken. Je mag dan wel een mengeling van verschillende genres spelen voor die platenzaak vol collectorsitems, Jellephant is helemaal niet zo moeilijk voor het oor, juist prettig, en dat bewijzen die nieuwsgierige voorbijgangers. (ML)
Zea
De - nu Amsterdamse - Zea is een interessante verschijning. Hij speelt in underground band The Ex, flinke herrie dus. Daarnaast maakt hij Friese troubadoerliedjes over dingen en zaken zoals gordijnen en de dood. Een flink contrast op meerdere vlakken, toch?
Klik op 'open' om verder te lezen.
Zea start met een Fries liedje. "Om erin te komen", zegt hij. De singer-songwriter praat de show tof aan elkaar met anekdotes over onder andere de stofwinkel van zijn ouders, waar hij het heel leuk vond om als jochie te spelen. Ook heeft hij Engelstalige liedjes, maar die komen amper voorbij in dit halfuur. Bij eentje die hij wel in het Engels zingt, is de verklaring dat alle planten en dieren hem kunnen horen.
Z'n mini-toespraken worden steeds maffer, maar zijn muziek eigenlijk ook. Het begon met een beetje humor, in die gordijnenwinkel, en daarvoor was een liedje over de dood. Het paste nog wel bij elkaar, omdat het in beide gevallen een man met gitaar was. Tegen het einde is zijn ritmebox steeds belangrijker en komen er harde, snerpende tonen uit die keihard over zijn zang heengaan. Ah, toch een beetje die underground erin. Heerlijk, totdat het irritant wordt.
Het meisje in de roze tutu vooraan heeft totaal geen last van een zogenaamd vervelend achtergrondgeluid. Ze gaat helemaal los en Zea spreekt haar daar op aan. De laatste is voor haar. Het is een Afrikaans klinkend up-tempo nummer. "Een Ethiopisch ritme", meent Zea. De laatste tellen dansen ze nog even samen. Achossie. (ML)
.