Jack Antonoff en de beroemdste band die niemand kent

‘Komt er nog iemand in de Zoom call?’ Het is vijf over zeven en de PA van Jack Antonoff hangt in de mail. Fuck, nee toch, over een uur pas, toch? Het is zo’n klassieke timezone fout die je nou net niet wilt maken bij de drukste man in de muziek bizz. De meest gevraagde producer van het moment, die in zijn studio Taylor Swift aflost met St. Vincent en Lorde, als Lana del Rey er niet nog even tussendoor komt wandelen. Maar Jack Antonoff blijkt in een relaxte bui, blijkt uit de mail die vijf minuten later volgt: we snappen het, afgelopen weekend is daylight saving ingegaan, Jack is terug over een uurtje. En dat is hij, ontspannen kletsend over zijn nieuwe album met de band waarvan hij zelf de frontman is. Of dat meer of minder druk oplevert dan zo’n nieuw Taylor Swift project? ‘Ik weet het eerlijk gezegd niet.’

Hoe moeten we Bleachers nu eigenlijk noemen? Een hobbyproject? Jack Antonoff’s ziel en zaligheid en hoofddoel? Zelf doet-ie duidelijk niet aan rangschikken. ‘Ik heb het altijd zo gedaan, van jongs af aan. Ik schreef liedjes en produceerde muziek van mijn vrienden. Dat heette toen niet zo, we klooiden maar wat aan. En daarnaast had ik altijd mijn eigen bands. Dat was hoe mijn interactie met de wereld verliep, dat is de taal die ik spreek.’ Bleachers is dus ‘zijn eigen band’, en dat al vier albums lang, maar het staat niet los van zijn andere projecten: de bandleden zijn er altijd, en ze speelden op een aantal van de grootste platen van de laatste vijftien jaar. Taylor Swift’s ‘Anti-Hero’? Present. Lana del Rey’s ‘Norman Fucking Rockwell’? Dat zijn zij. Lorde’s ‘Green Light’? Daar zijn ze weer. In feite is Bleachers het moderne equivalent van de Funk Brothers, de studioband van Motown, of de legendarische Wrecking Crew in de jaren zestig, de huisband van Phil Spector, Frank Sinatra, The Byrds en ga zo maar door. ‘Ik vind het leuk als mensen de puntjes met elkaar verbinden’, zegt Antonoff, ‘en beseffen op welke projecten deze kleine groep mensen allemaal speelt.’

Bleachers is in elk geval geen stelletje studio-kluizenaars, beweert Antonoff. Op ‘Modern Girl’, een van de singles van de nieuwe plaat, zet hij ze nadrukkelijk neer als tourende band. Het is een komisch en chaotisch Bleachers-anthem, met de vibe van de E-Street Band. ‘Het moest voelen als een band middenin een concert, vol zweet en adrenaline’, vertelt hij. Zelf komt hij in het liedje voor met zijn bijnamen: New Jersey’s Finest New Yorker, pop music hoarder. Mooi beeld, een hoarder is zo iemand die zijn huis tot de nok toe volbouwt met verzamelingen. Hij noemt ook twee andere Bleachers-leden bij naam: Mikey ‘Freedom’ Hart (‘we play you like a heartattack’) en Evan Smith met zijn ‘tiny sax’. Typische dubbelzinnige tourhumor. ‘De beste manier om Bleachers tot leven te wekken is iedereen in de zeik te nemen, inclusief mezelf.’ Dat we Bleachers hier in Europa eigenlijk nauwelijks kennen als liveband (slechts twee gigs ooit, allebei in 2015, waaronder een op Lowlands) is zonde, vindt Antonoff. ‘Het had met allerlei labelgedoe te maken, maar we maken het de komende tijd goed!’

Bleachers is organisch ontstaan, vertelt Antonoff. ‘In mijn vorige band Steel Train speelde een drummer genaamd Jon Shiffman, en via hem ontmoette ik Mikey Hart. En van daar werd het een domino: we ontmoetten iedereen via elkaar. Wie ik ook in deze context graag zou willen noemen: Zem Audu. Ook met hem heb ik heel veel muziek gemaakt, ik vind hem briljant. Ook hij zit al heel lang in mijn kring. Op dit punt in mijn leven ben ik meer geïnteresseerd in het uitdiepen van relaties dan in het aangaan van nieuwe. Ik vind het heel bijzonder om muzikanten in mijn studio te mogen ontvangen om mee samen te werken, maar het doet me nog meer om te kijken hoe ver je kunt komen met iemand die way back gaat. Daarom ben ik ook zo blij dat het Bleachers album klinkt als een band die al jaren bij elkaar is. Dat hoor je gewoon.’

Antonoff’s loyaliteit gaat verder dan alleen zijn AAA-collaborators in zijn huismuzikanten. Wie de credits van het nieuwe album verder uitpluist komt nog twee terugkerende namen tegen: studio engineer Laura Sisk en de Zweedse songwriter Patrik Berger. Die laatste kennen we vooral van snappy elektronische pophits als ‘Dancing On My Own’ van Robyn en ‘I Love It’ van Icona Pop. Heel anders dus dan de subtiele organisch klinkende producties waar Antonoff om bekend staat. ‘Maar als je iemand vraagt iets te doen dat haaks staat op waar hij om bekend staat levert dat soms juist verrassende resultaten op. Hij heeft de laatste twee Bleachers albums met me geproduceerd. Dat klinkt misschien gek, dat ik als produceren iemand nodig heb om mijn muziek te produceren, maar een album maken is een intiem en raar proces, dat ik graag doorloop met een klein team om me heen.’

‘En Laura? Laura is een schat en ze is geniaal. Bij elk project dat ik doe is zij het enige andere oor in de kamer. Wij spreken dezelfde taal, sonisch gezien. Kijk, mensen denken dat samenwerken met anderen voor mij heel makkelijk is, maar dat is helemaal niet zo. Het is juist heel zeldzaam dat er een klik ontstaat, en Laura Sisk heeft de kwaliteit te begrijpen wat ik in mijn hoofd hoor. We kunnen heel snel schakelen en we voeden elkaar. Kun je het geluid laten klinken alsof het onder water zit? Hier moet het geluid over de rand klotsen, dit moet zo. Zij begrijpt dat, ze hoort wanneer het klopt en wanneer niet. We zijn daardoor ook niet bang om fouten te maken en dat geeft ruimte om dingen uit te proberen. Wij pushen elkaar altijd richting spannende keuzes. Als ik de mist in ga vangt zij het op of andersom.’

Dat leverde de laatste jaren waanzinnig spannende mainstream popmuziek op, juist door af te wijken van de loudness war die zo dominant was. Antonoff en zijn team getrouwen leidden Taylor Swift naar die waanzinnig succesvolle balans van authentiek/persoonlijke hitparadepop, ze maakten het meesterwerk ‘Venice Beach’ van Lana del Rey, een negen minuten meanderende psychedelische droomwereld. En ze maakten nu dus ook die vierde van Bleachers. Jack Antonoff is misschien niet zo’n briljante frontpersoon als sommige van de ‘modern girls’ die hij in zijn studio ontvangt, maar in zijn songwriting en productie is ook hier steeds van alles te vinden waar je oor bij blijft hangen. En zo loont het om eens verder te kijken dan de beroemdste namen in de credits van Bleachers. ‘Daar heb je helemaal gelijk in, het zal je verbazen hoe weinig mensen me vragen naar deze super interessante mensen.’