Clairo: 'Ik wil iemand zijn die ik zelf als moeder wil hebben' Clairo: 'Ik wil iemand zijn die ik zelf als moeder wil hebben'

Kinderen, daar ben je toch nooit écht klaar voor? Begin maar eerst bij een hamster of een goudvis, of nog beter: een puppy. Een kwispelende bom aan energie die altijd om je aandacht vraagt. ‘Een echte test,’ zegt Claire Cottrill (23) alias Clairo. Met haar hond Joanie naast zich – vernoemd naar de Canadese singer-songwriter Joni Mitchell – vertelt ze over de sterke band die ze met het haar gekregen heeft. Ze legt uit hoe ze door haar hond nu in staat is niet zichzelf, maar iets of iemand anders centraal te stellen. ‘Ouders doen dat de hele tijd, ik heb nooit begrepen hoe dat voelt. Natuurlijk is het hebben van een hond niet hetzelfde gevoel als bij een echt mens, maar wat ervoor nodig is om voor iets of iemand anders te zorgen, dat respecteer ik heel erg.’

Het moederschap is een onderwerp dat voorheen geen grote rol in Claire’s leven speelde. Maar sinds ze een hond kreeg en door de lockdown meer met haar moeder in contact kwam, houdt het topic haar goed bezig. ‘Misschien is het omdat ik ouder ben en beter luister, maar het voelt alsof ik het nu allemaal voor het eerst hoor. Ik sprak er veel over met mijn moeder tijdens quarantaine en het werd echt de ziel van de plaat. Alle andere onderwerpen op het album zoals relaties, manieren waarop ik mijzelf kan verbeteren en alle spijt die ik heb kwamen hieruit voort. Je kan nu kiezen iemand te zijn die je zelf als moeder wilt hebben, en dat is wat ik nu een beetje aan het doen ben. Ik denk dat Joanie een heel nieuwe deel van de wereld voor me heeft geopend. Ik heb wel andere huisdieren gehad, maar het is nog nooit zo intens geweest.’

Een maand lang werkte ze samen met producer Jack Antonoff op de top van een berg in de staat New York, in de Allaire Studios. Een plek waarvan het lijkt alsof het zo uit de jaren zeventig gegrepen is. Geen wonder dus dat Clairo's nieuwste album Sling vol zit met invloeden uit dit tijdperk. ‘Het was alsof ik in een foto was gestapt van een band uit de 70’s. Het voelde als de juiste omgeving om geïnspireerd te worden door dat tijdperk. Ik ben heel erg geïnspireerd door The Carpenters, zij waren de reden waarom ik het album zo groots wilde laten aanvoelen met de blazers en veel meerstemmigheid. Dat zat ook veel in hun muziek en dat wilde ik belichamen. Ik stelde mezelf de vraag: “Kan ik van dit album iets maken dat als ik het toevallig tegen zou komen, ik het ook echt leuk zou vinden?”’

De meerstemmigheid hoor je dan ook sterk terug op het album. Zoveel zelfs, dat haar stem een instrument op zichzelf is geworden. ‘Er staan veel instrumenten op de plaat, maar dat hadden er veel meer kunnen zijn. De meerstemmigheid vult soms als het ware de plek waar een snare, een hoorn of een bas had kunnen zitten. Ik denk dat het mijn manier was om Karen Carpenter te eren, of in ieder geval te proberen.’

Naast de vele lagen van Claire’s stem, zijn ook de stemmen van haar grote idolen Lorde en Phoebe Bridgers terug te horen op het album. Claire ontmoette Lorde via een Facetime gesprek dat ze met Jack Antonoff had, geheel onverwachts. ‘”Hey, mijn vriend wil even gedag zeggen,” zei hij. Toen bleek het Lorde te zijn. Ik was totaal niet voorbereid, maar het was heel erg leuk. Later dat jaar toen ik echt met Jack begon te werken tastte ik een beetje bij hem af of ze misschien iets met me wilde zingen, en dat wilde ze!’ Zodoende is Lorde te horen op meerdere tracks op Sling én is Claire ook te horen op Lorde’s Solar Power. ‘We hadden de mentaliteit om elkaar te helpen en het eindproduct zo goed mogelijk te maken. Het voelde zo mooi, oprecht en het was ontzettend leuk. Ik kan nog steeds niet geloven dat het echt gebeurd is.’