St. Vincent strijkt bewust tegen de haren in St. Vincent strijkt bewust tegen de haren in

Wat te doen als je een controlfreak bent? Dan verzorg je gewoon lekker zelf je eigen voorprogramma. En dan niet één, maar twee keer. De avond begint namelijk met de korte horrorfilm The Birthday Party, onderdeel van het vierluik XX en geregisseerd door Annie Clark. Erg bijzonder is de film niet, er wordt veel gesleept met een lijk en de spanning moet vooral komen van geluidseffecten. Stilistisch past het echter erg goed bij hetgeen dat later die avond zal volgen. 

Wanneer de zangeres zelf ten tonele verschijnt, doet ze dat aan de rechterzijde van de zaal, half verscholen achter een zwart gordijn. Gekleed in een glimmend roze latex pakje, met enorme laarzen en een soort pluizige wokkels in haar armen zingt ze ‘Marry Me’, van haar inmiddels alweer tien jaar oude debuut. Wat volgt, is het eerste deel van de set waarin ze in chronologische volgorde een aantal hoogtepunten uit haar oeuvre speelt. Zonder band, want alle muzikale begeleiding blijkt vanavond te komen van een geluidsband. Alleen St. Vincent en haar gitaar voegen daar live een extra laag aan toe. Naar de reden voor het ontbreken van live begeleiding is het gissen. Is het een statement? Gezien de thema’s die worden aangesneden op Masseducation zou je denken van wel. 

Het publiek aan de rechterzijde van de Ronda zal blij zijn geweest dat er beeldschermen naast het podium hangen. Het gordijn op het podium belemmert ze namelijk geheel het zicht. Nummer voor nummer gaat het gordijn langzaam verder open, terwijl St. Vincent op verschillende vaste plekken op het podium haar liedjes vertolkt. Mannen met bivakmutsen voorzien haar steeds van de kenmerkende, speciaal voor haar gemaakte, Ernie Ball-gitaren die deze avond in alle kleuren van de regenboog voorbij komen. Hoogtepunten uit het eerste deel van de set zijn het liggend op het podium in foetushouding gezongen ‘Strange Mercy’ en een vlammende versie van ‘Rattlesnake’, waarin Clark weer eens toont wat een virtuoos gitarist ze is. 

Na een kledingwissel is het tijd voor het derde en laatste deel van de avond. Op een kleine ronde verhoging op het podium speelt St. Vincent Masseducation van voor naar achter, in dezelfde volgorde als op het album. Op een enorm videoscherm worden ondertussen strak gestileerde beelden vertoond waarin zij zelf een hoofdrol vertolkt. De felle kleuren zijn de perfecte begeleiding van de vaak uitermate dansbare muziek.  Het contrasteert echter enorm met het statische gedrag van de zangeres op het podium. Tijdens haar vorige Utrechtse show op Le Guess Who? in 2014 stond haar show nog bol van de ingestudeerde choreografieën, nu komt ze niet eens van haar plek, terwijl de nieuwe nummers daar juist wel om lijken te vragen. Samen met het ontbreken van een liveband zorgt het ervoor dat het wat steriel wordt en daardoor niet bevalt bij een deel van het publiek. Het overgrote deel eet echter uit haar hand en neemt de rariteiten voor lief. 

“It’s is not the end” zingt St. Vincent als een soort mantra in afsluiter ‘Smoking Section’, waarna bij de laatste klanken de klassieke filmwoorden ‘The End’ op het scherm verschijnen. Annie Clark hield de regie vanavond strak in handen. Het resulteerde in een show die bevreemdend was, maar muzikaal spannend, ook al kwam het grotendeels uit een doosje.