Een super gespierde jongeman rekt zich uit op zijn balkon en overziet de straat. Hij oogt fit, maar ook alsof hij gisteren al deelgenomen heeft aan de activiteiten voor zijn deur. Zou hij tot diep in de nacht doorgegaan zijn bij Bambounou in de loods? Heeft hij een trofee meegenomen naar zijn appartement? Zou hij de verwachtingen waargemaakt hebben? En dat gebouw, dat immense wooncomplex, stond dat er nou vorig jaar ook al of is dat uit de grond gestapt, als een gigantische bedreiging voor het ooit zo afgelegen industriële complex dat NDSM-werf heet? Vanuit alle hoeken van noord komen de DGTL-bezoekers aan. Het handigste is natuurlijk de rechtstreekse pont, maar er lopen ook talloze verdwaalde toeristen kilometers lang over bedrijventerreinen, met dank aan de verwarrende aanwijzingen bij het Centraal Station. Maar ach, kilometers zullen ze toch wel maken vandaag.
Dag twee van DGTL 2023 begint volgens het patroon dat we inmiddels wel een beetje kennen. Het lichte zonnetje wordt versterkt door de doorzichtige daken van de AMP en de Frequency tent, in de donkere loodsen wil voorlopig niemand zijn. De grote tent zal de hele dag in het teken staan van suffe recht-door tech-house van Hot Since 82 en The Martinez Brothers, in de gezellige kleine Frequency klinkt de hele dag snappy house en wat disco. Van ISAbella bijvoorbeeld, een Spaanse dj die een hoog queer-gehalte in haar luchtige set legt. Haar werk is niet per se bijzonder, maar er is al snel sfeer. En de Japanner Soichi Terada met zijn grote glimlach, die het lullige kleine effectkastje waarmee hij een vrolijke zoem door zijn retro-house vlecht omhoog houdt alsof hij Slash met zijn Gibson Les Paul is. Terada, het verhaal is inmiddels wel bekend, werd door Rush Hour onder het stof vandaag gehaald met een compilatie van vergeten tracks uit de jaren negentig. Onlangs maakte hij zowaar een nieuwe plaat, die net zo feelgood is als zijn oude tracks.
Een buitenfestival met Pasen, het blijft een gok, maar dit weekend zit alles mee en laat DGTL zich strelen en pleasen, met onverwachte verrassingen in donkere hoekjes. De kop is eraf.
Golden hour
Je kunt wel even proberen een blik te werpen op de andere velden, maar de techno-tent is nog zo goed als leeg en Alberta Balsam ratelt je zo weer naar buiten met ongezellige IDM. Nee, beter volg je de flow van de dag, en die leidt naar de scheepshelling, waar dit jaar voor het eerst een Boiler Room opgetrokken is. Aan het begin van de middag heeft men nog niet helemaal door dat je hier lekker achter de dj kunt gaan staan, lekker aandacht vangen. Er is een dj nodig die het goede voorbeeld geeft om het feestje daar aan de praat te krijgen. Haar naam is Valentina Luz, een dj uit Sao Paolo, waar DGTL ook een eigen festival heeft. Ze draagt een nogal pikant pakje - doorzichtig truitje met daaronder slechts sterren op haar tepels - en ze maakt die verschijning schaamteloos onderdeel van haar appeal. Dat kennen we van haar Boiler Room in eigen land, een paar maanden terug. Daar liet ze zich flankeren en serveren door allerlei dansvloer queens, liet ze haar handschoentjes aantrekken tussen het mixen door, en ging ze voor in het dansen. Een beetje een aandachtstrekker dus (nou ja, een beetje...), maar het werkt aanstekelijk. Ook hier staat een extravagante figuur achter haar, die eerder entourage lijkt dan toevallig publiek. Samen grinden ze op Beyoncé’s ‘Cuff It’ en scherpe house met Zuid-Amerikaanse ritmes.
Zo flamboyant als Valentina Luz, zo bescheiden en doodgewoon oogt Bonobo, een Engelse veteraan met grijzende slapen die al heel vaak op DGTL te zien was. Soms live met band, dit keer als dj. Hij staat bekend om zijn verfijnde house met flarden jazz erdoor, lichtjes bedwelmend en elegant. Je kent op zomerfestivals vast wel het gevoel van het golden hour, het uurtje voor het duister inzet. De zon verandert van geel naar oranje en geeft zijn laatste warmte af, versterkt door opstuivend zand en rookmachines. Dat golden hour lijkt vanmiddag in het lentelicht wel drie uur te duren, en Bonobo is voor velen de perfecte soundtrack. We zijn met zijn allen een wandelende aftermovie, je zou er haast van in slow motion gaan dansen. Na hem verlengen we dat breezy gevoel nog even bij Budino, en dat is weer een nieuwe naam. De Italiaanse disco-digger stond wel al eens in EKKO en een keer in De School, maar verder heeft ze nog totaal geen reputatie opgebouwd in ons land. Ze draait disco met een pulse, heel anders dan Bonobo en toch een logisch vervolg aan de ontspannen middag.
Tijd voor wat krassen
En dan wordt het tijd om even wat krassen te zetten. Ja, even wat lelijke knallers tussen alle lome sierlijkheid. Genoeg gesnoozed, tijd voor actie. Even kijken bij Cera Khin, de koningin van Verknipt. De Tunesische is een vertegenwoordiger van de harde, snelle techno die het laatste jaar uit zijn voegen barstte. Moeilijke breaks en snelle techno, het zijn twee grote trends die aan DGTL een beetje voorbij lijken te gaan vandaag, want het is bij Cera Khin lang niet zo druk als bijvoorbeeld vorig jaar bij KI/KI, maar haar gooi en smijtwerk is wel degelijk een leuke afwisseling. Toch wel gek om je te bedenken dat zij vier jaar geleden debuteerde op het Red Light Radio podium van Lente Kabinet, zo’n beetje het meest cutting edge festivalpodium van Nederland. Inmiddels is ze doorgestoten naar het grote publiek met een harde maar ook speelse en toegankelijke sound. Met haar scherp opgemaakte ogen en aanstekelijke grijns gooit Cera curveball na curveball. Hectische rave doorspekt met hardcore stabs, felle spoken word teksten, dan ineens een Fatboy Slim klassieker. Het is hollen en stilstaan en wie een doorlopende groove wil kan lang zoeken, maar het is wel echt even lekker om met beide armen te zwaaien na al dat zachtjes wiegen met het hoofd de hele middag. Cera geeft zelf het goede voorbeeld door haar hoge laarzen op de tafel te zetten en de boel nog wat verder op te zwepen.
We naderen de finale, de uren waar je ogen en oren tekort komt. Rush Hour kopstuk Hunee is weer eens in vliegende vaart house en disco aan het draaien (altijd goed). Er worden nog zes grote bier aangerukt maar er is iemand kwijt en dus krijgt de random buurman er een in handen gedrukt. Etuitjes worden tot de laatste korrel leeggeschud. Eris Drew en Octo Octa dansen op elkaars platen in een spervuur van euforische house, Eris in een oversized tuinbroek met doek op haar hoofd, Octo Octa met dat kwajongenspetje van haar. Terwijl Octo Octa in de kist duikt op zoek naar een nieuwe 12 inch met een smiley toont Eris Drew haar scratch-skills. De filmische emo-pop van Moderat is misschien een beetje te ‘concert’ voor het ongeduldige brein in tijdnood. Beter nog even naar Sherelle, die vingervlugge UK house en 2-step vlamt alsof ze vuursteentjes tegen elkaar ketst. Leuke vrouw om te zien ook, iel en vinnig met een brutale vibe. Ze eindigt met een weirde edit van Bootsy Collins’ ‘Rather Be With You’, een lome p-funk klassieker die ze opschroeft naar dubbel tempo.
De hoofdweg van deze DGTL-zondag leidde langs herkenbare en toegankelijke geluiden. De DGTL bezoeker koos er vooral voor gepleased te worden en gestreeld door de prille lente. Maar wie af en toe een donker zijpaadje indook vond toch genoeg uitdaging. De kop is eraf, 2023 is officieel geopend.