Welk appeltje hebben Donald Glover en Janine Nabers te schillen met The Beyhive, de fanatieke aanhang van Beyoncé? Nee, niet met Beyoncé zelf, met haar stans. Deze week verscheen bij Primevideo een komische horrorserie over een obsessieve fan van een superster, en de scriptschrijvers doen wel héél erg hun best om de clues in het sleutelverhaal zó nadrukkelijk te maken. Te beginnen bij de titel: Swarm. Zwerm, bijenkorf, BeyHive. Kan niet missen. De superster in het verhaal is een bloedmooie r&b/popzangeres uit Houston, Texas, die ook nog eens kan dansen. Ze heeft een lange carrière en meer Grammy’s gewonnen dan wie dan ook. Ze lanceert in het verhaal ook nog eens een verrassingsalbum en gaat op tour met haar man Caché, die onlangs vreemd gegaan is. De tour heet - jawel - Running Scared II (in plaats van On The Run II). En dan laten we de mini-details die ook allemaal met dikke wijsvingers naar die ene hele concrete superster wijzen nog maar even zitten. En oh ja, er is nog een disclaimer voor elke aflevering. Die luidt: This is not a work of fiction. Any similarity to actual persons, living or dead, or to actual events, is intentional. Dus ja, hoe zit dat?
Veel zelfspot
‘Beyhive: don’t kill us. It’s not that bad. It’s actually, like, pretty cool’, zei Donald Glover tijdens de première op SXSW in Austin, een paar dagen voor de officiële release bij Amazon. Het is Glover’s eerste grote tv-productie sinds Atlanta, de succes-serie over een tweederangs rapper en zijn manager (die laatste speelt hij zelf). Hij bedacht Swarm dus samen met Janine Nabers, tevens showrunner. Van haar hand zagen we recent de super intense serie Watchmen, een sinistere en interessante variant op de vele superheldenverhalen van de laatste jaren, een serie die gaat over racisme en het slavernijverleden. Swarm kijkt een beetje als een zijstap van Atlanta, want de muziekwereld wordt er op een soortgelijke manier op de hak genomen, met veel zelfspot en inside knowledge.
Het is alsof ze het erom doen: midden in onze Maand van de Fan komt Primevideo met de nieuwe serie Swarm, een bloederig verhaal over een fan die wel héél ver gaat om haar idool te eren. Van de makers van Atlanta en Watchmen, dus het bingen waard.
VIP tickets
Glover kiest dit keer niet het perspectief van de insider, maar van iemand die juist wanhopig probeert achter de schermen terecht te komen: Adrea ‘Dre’ Greene, een begin-twintiger die er alles voor over heeft om in de buurt te komen van Ni’jah, haar koningin, haar godin. Ze vraagt een nieuwe creditcard aan, enkel en alleen om VIP tickets aan te schaffen die ze zich helemaal niet kan veroorloven. Al in de eerste aflevering wordt duidelijk dat Dre een jonge vrouw met allerlei complexen is, die zich maar moeilijk staande kan houden in het leven. Ze worstelt met haar werk, is bang voor seks, drank en drugs en projecteert al haar onzekerheden op de onaantastbare Ni’Jah. Meteen al ontrolt zich een persoonlijk drama in de band tussen haar en huisgenoot/pleegzus Marissa, waardoor bij Dre de stoppen doorslaan.
Swarm loopt in veel opzichten het standaard traject af van de gewelddadige seriemoordenaar, maar dan dus slim verweven met de excessen van de moderne fancultuur die we in deze Maand van de Fan al eens beschreven. Zo is Dre volstrekt geobsedeerd door haters die casual lelijke dingen zeggen over haar idool, in het echte leven maar ook op sociale media. Van Beyoncé stans is wel bekend dat ze inderdaad als stekende soldaten op mensen af stormen die zich kritisch uitlaten over hun Queen B, en dat gegeven hebben de makers tot in het extreme doorgetrokken.
Stripclub
Plot-technisch maakt Swarm daarbij soms nogal grote sprongen: bijna iedere aflevering worden we voorgesteld aan nieuwe personages die we eigenlijk wel langer zouden willen volgen, maar die na een aflevering alweer uit het verhaal verdwijnen. Zo gaat Dre op pad met een stel strippers uit een club waar ze zelf ook even werkt, een hilarisch groepje wilde vrouwen. Dre valt daar niet erg in de smaak bij de klandizie, omdat ze alleen maar op een deprimerend nummer van Ni’Jah wil dansen. In een stripclub geldt maar één doel: de pikken moeten hard.
Billie Eilish en Paris Jackson
Twee opvallende bijrollen zijn er voor mensen die in het echte leven maar al te goed weten wat stan culture inhoudt: Paris Jackson (de dochter van Michael) en Billie Eilish. Die laatste krijgt het volle licht in een aflevering over een halfzachte (maar ondertussen heel gevaarlijke) cult waar Dre per ongeluk in belandt als ze op weg is naar een Ni’Jah show op Festival Bonnaroo. Deze zijtak van het verhaal is losjes gebaseerd op de befaamde NXIVM cult, waar de docuserie The Vow over is gemaakt. Billie Eilish speelt de onuitstaanbare maar zeer doeltreffende leidster van de sekte, en daarmee leggen de schrijvers een directe lijn tussen festivalcultuur, VIP- en gastenlijst privileges en de non-religieuze spirituele gekte van NXIVM. Spannende take wel.
Dan Paris Jackson, aka collega-stripper Hailey. Als iemand in haar jeugd de excessen van knettergekke fans van dichtbij heeft meegemaakt, dan moet zij het zijn geweest. Bij Michael Jackson trad hetzelfde proces op dat we ook rond de BeyHive en rond de fictieve Swarm zien: bloedfanatieke fans treden op als verdedigers van hun idool, belagers van de vijand, maar maken tegelijk met hun obsessieve gedrag een normaal leven voor de superster onmogelijk. Voor je het weet vliegt een fan uit het publiek op je af om letterlijk een hap uit je lichaam te nemen… uit liefde. Super geestig moment: Hailey en Dre zitten samen in een café als Hailey zegt: ‘Ik ben bij mijn laatste relatie weggerend omdat hij niet kon accepteren dat ik zwart ben.’ Dre: ‘Wat, ben jij zwart?’ Jazeker, legt de inderdaad nogal witte Hailey uit, maar ik ben ‘white-passing’, en daarom noem ik mezelf op het podium Halsey. Het is een een gedurfde metagrap, wetende hoe gevoelig de huidskleur-transformatie van vader Michael was. Het is ook een steekje onder water naar popzangeres Halsey, die geboren werd uit een zwarte vader en een witte moeder, en die veel kritiek kreeg op sociale media als ze zich als wit ogende vrouw identificeert met zwarte cultuur en zwarte problematiek als racisme.
Wespennest
Goed, terug naar de fancultuur, de rode draad in deze geestige en sinistere serie, waarin het zoals je al merkt barst van de knipogen en plaagstootjes. Blijft de vraag: wat willen Glover en Nabers nou precies met hun sleutelserie over de BeyHive? Ze hadden ook een fictief personage op kunnen trekken uit een hele verzameling bestaande sterren met een obsessieve aanhang. Een beetje Beyoncé, wat van de Little Monsters, een snufje Swifties, en tadaa: een herkenbaar verhaal over fancultuur waar niemand zich persoonlijk door aangesproken hoeft te voelen. Dat de schrijvers dat wel doen dient natuurlijk maar één doel: lekker stoken, provoceren, wel degelijk die spiegel voorhouden waar je als stan niet uit kunt wegkijken. Kijk, zo dicht zitten jullie bij totale waanzin, lieve gekke gevaarlijke stans. Want Glover en Nabers weten precies waar ze in prikken, niet in een beehive maar in een wespennest.