Fan voor een dag: K-pop groep ATEEZ

‘Ha Emma, ready voor morgen? Ik kom je morgenochtend opzoeken in de rij. Hoe laat ga je die kant op? Al vroeg?’
‘Heyhey! Erg zin in, we gaan inderdaad vroeg weg! Ons mikpunt is er een uurtje of 7 te zijn. Misschien is het wel handig om te weten dat de regels zeggen dat fans pas vanaf 9 uur in de rij kunnen staan, maar uit ervaring zijn mensen daar wel flexibel mee haha. Ik heb een dikke jas aan, en onze ATEEZ Europe Fanbase heeft een project georganiseerd waarbij we handwarmers aan andere fans gaan geven die in de rij staan!’

Het is me altijd een raadsel geweest waarom fans voor een concert uren of zelfs dagen in de rij gaan zitten, terwijl ze met een kaartje gewoon naar binnen mogen. En het is me een nog groter raadsel als ze dat doen op een nachtvorstdag, zoals vandaag. Maar dit is het moment om erachter te komen, want ik ben Fan Voor Een Dag van K-pop groep ATEEZ, een boyband met zes zangers en twee rappers die in ZiggoDome speelt. ATEEZ, ik had er werkelijk nog nooit van gehoord, maar dat past wel bij het parallele universum dat K-pop is. Op een verdwaalde BTS-hit na hoor je het in Nederland nauwelijks op de radio, maar de jonge fans weten alles. Ze weten niet alleen alles over de acts en hun individuele leden, over de liedjes maar ook hoe je je hoort te gedragen als fan. Dat wil zeggen: hoe je je liefde en betrokkenheid als fan kunt tonen.

‘Weet je al of er lightsticks zijn?’, app ik Emma. Ik ken haar via de ATEEZ Europe fanclub, die de Europese tour flink aan het hypen is. Emma is 21 en ze is de Nederlandse admin. Ze wil me wel inwijden in de fanwereld van ATEEZ. ‘Die hebben ze! Je kan alle merch die ze verkopen morgen terugvinden in de shop van ZiggoDome.’ De lightsticks van K-pop artiesten zijn een fantastisch concreet voorbeeld hoe fans de shows van hun favoriete artiesten naar een hoger level tillen met hun dedication. Stel je een zaklamp voor met een speciaal design van de groep. In het geval van ATEEZ een soort globe met een lichtgevende zandloper erin. Dat heeft iets te maken met het concept van de groep: ze zijn als tijdreizigers die de wereld komen redden uit zijn dorre, emotieloze sluimerstand. Goed, die lightstick verbind je met een app aan het concert, en vervolgens kan de lichttechnicus jouw lampje inzetten in de show. Een zee van licht, een special effect waar de meest bands alleen maar van dromen. ‘Ze zijn wel duur’, waarschuwt Emma me. ‘€70,-‘

Heb ik zeventig euro over om me vandaag een echte fan van ATEEZ te voelen? Met die vraag in mijn hoofd stap ik even voor negen uur in de ochtend de trein uit op station Bijlmer/Arena. De tassen, stickers en hoodies kunnen me gestolen worden, maar zo’n luxe gadget dat echt wat bijdraagt aan een concert, dat wil ik wel hebben. Overal op de ArenA Boulevard lopen plukjes K-pop fans zigzaggend op weg naar de Ziggo, en eenmaal bij de zaal zie ik dat zich voor de deur drie rijen fans opgesteld hebben. De rij loopt tot het fietspad, een stuk of honderd elk. Dit zijn de die-hards, de fans die VIP-kaarten gekocht hebben. Zij mogen om 14:00 uur naar binnen om de soundcheck te zien en hun plekje vooraan bij het podium in te nemen.

Emma heeft woord gehouden, ze is er al. Ze zit samen met haar vriendin Imke bijna vooraan. Om haar heen zit iedereen onder dekentjes en van die goudkleurige onderkoelingswikkels. Ze geeft me een handwarmertje, een soort pittenzakje dat begint te gloeien als je het tussen je vingers beweegt. Het schijnt dat half Seoul met die dingen loopt, dus het is geen toevallig accessoire. Terwijl Imke haar plek in de rij bewaakt (geen probleem, zorg dat je kort genoeg wegblijft dat men je gezicht onthoudt), loopt Emma met me mee naar de merch, die een beetje voelt als de afhaalbalie van een vuurwerkhandel in de Intratuin. Tassen vol gaan over de toonbank, complete combi-pakketten. Ze wil een hoodie en een tas scoren, en ja, ik moet die lightstick hebben. Natuurlijk moet ik die hebben.

Emma heeft een wit shirt aan met gaten erin, waar ze met rode en zwarte stiften op heeft geschreven: Open your eyes. Break the wall. Guerrilla!’ Het zijn woorden uit het anthem dat deze tour draagt, ‘Guerrilla’, een revolutionaire banger waar de huidige tour zijn naam aan ontleent. Een stukje zelfgemaakte merch dus, en dat is net zo waardevol als een hoodie van acht tientjes. Emma heeft ook vers haar: links zwart, rechts wit. ‘Een van de leden van ATEEZ had dat een tijdje terug, en je zult zien dat best veel fans dat hier vandaag ook hebben. Sowieso moet je maar eens opletten: veel outfits die je ziet zijn afgeleid van videoclips van de groep.’ Naar een K-pop show ga je duidelijk niet in je normale kloffie, zoveel is me duidelijk. Je ziet inderdaad veel zwart-wit-contrasten, soms punk of gothic-achtige stijlen, dan weer juist heel veel kleur. Overal jonge mensen (voornamelijk meiden) op zoek naar hun eigen plek, die hun zoektocht spiegelen aan de muziek van ATEEZ.

Als je een beetje cynisch redeneert kun je stellen dat K-pop acts supergoed zijn in het exploiteren van hun loyale fans, maar ik ben vandaag niet cynisch, ik ben fan. Ik dompel me onder in de vreemde mix van hebberigheid en gulheid van het K-pop fandom. Er is namelijk niet alleen een extreme en ongekende focus op fysiek bezit, er wordt ook volop uitgedeeld. Pal naast het Jaz-hotel, dat grenst aan de ZiggoDome, is een groepje van vijf meiden aan het dansen op ‘Halazia’, de nieuwste ATEEZ-single die iedereen te gek vindt maar die ze waarschijnlijk niet gaan spelen vanavond. Een jongen met een camera filmt ze, terwijl op een paar meter afstand fans staan te joelen bij elke acrobatische move. Voor de ingang van het hotel staat Jeanine, alias Mochi Crew. Ze komt uit Almere maar heeft gisteren en vandaag een kamer in het hotel, waar ze af en toe even op kan warmen. Nu staat ze met haar gigantische tas voor de deur. Daarin zitten geplastificeerde kaartjes en polsbandjes. ‘Omdat we tegenwoordig mobile only tickets krijgen heb je geen aandenken meer, niet eens een pdf die je kunt printen.’ En dus heeft Jeanine die zelf laten maken, met eigen geld en donaties. Net als 6.000 papieren banners met daarop een songtekst in het Koreaans. De Engelse vertaling staat eronder: ‘If I can save only one memory, it would be this moment’. De bedoeling is dat iedereen die vanavond omhoog houdt bij ballad ‘Turbulence’, een emotioneel nummer waar veel ATEEZ-fans een traantje bij zullen laten. Het is ook het favoriete nummer van Emma, vertelde ze me.

Terwijl Jeanine Mochi Crew me uitlegt dat ze dit soort acties eens in de zoveel tijd bij grote shows doet komen plukjes mensen op haar af. Jij bent van de wristbands, toch? Jazeker. Ik heb er twee besteld, heb je mijn echte naam nodig of mijn Insta? Er vormt zich een groepje fans rond Mochi Crew, waarvan me niet helemaal duidelijk is of ze haar nu kennen of zojuist ontmoet hebben. ‘Er waren een stuk of twintig fans die hier al vanaf dinsdag sliepen’, zegt een van hen. ‘Daar!’ Ze wijst naar de parkeergarage van de Johan Cruyff ArenA. ‘Gewoon in een slaapzak op een stoel. Knettergek!’

Even later sta ik tussen een groepje van zes jonge meiden die kaartjes aan het uitwisselen zijn, zelfgemaakte collectors items van hun favoriete zangers, glimmende zakjes met snoepjes erin en armbandjes. Een 15-jarige fan die werkelijk prachtig gekleed is in een Bordeaux-rode jurk en een heleboel juweeltjes vertelt dat dit vanavond haar allereerste concert ooit wordt. Ze heeft een boodschappentas bij zich met kleine glimmende buideltjes. Ze is maandenlang bezig geweest met zoveel mogelijk van die ‘freebees’ in elkaar te knutselen. ‘Heb je al een favoriet groepslid?’, vraagt Jeanine Mochi me lachend, want ze ziet dat ik me ondanks mijn vers gekochte lightstick toch een beetje opgelaten voel. Ik heb natuurlijk nog werkelijk geen idee van de karakters van de helden die ik vanavond ga zien. Maar wel snap ik meteen wat de lol is van in de rij staan voor een concert. Het is de perfecte voorpret en zelfs meer dan dat: je voelt dat híer de community gesmeed wordt en niet straks in de zaal als de lichten uitgaan. Ik ben hier nu al uren en heb me nog geen moment verveeld. Ik heb al gehoord van fans die de hele tour achter ATEEZ aanreizen, en ook gesproken met fans die al hun geld bij elkaar leggen om dit ene concert te kunnen bekostigen. Ik begin zelfs te begrijpen waarom sommige fans van K-pop acts naar de venue komen zonder kaartje.

Ik heb wel een kaartje, een reguliere staanplaats. Dat betekent dat ik al mijn vers-gemaakte vriendinnen naar binnen moet laten gaan en zelf nog een paar uur moet overbruggen. Even na acht uur bundelen we de krachten weer als ATEEZ het podium betreedt. Emma staat vooraan tegen het hek geplakt, Jeanine zwaait naar me vanaf de eerste ring. Vanaf het begin is het concert overweldigend. De acht leden van de groep krijgen gezelschap van minstens zoveel extra dansers, en ze bewegen collectief en individueel, zoals we dat natuurlijk ook kennen van de klassieke westerse boy bands, en van de grote Michael Jackson. Het is waar wat Emma vanmorgen tegen me zei: ATEEZ levert echt. Ze zingen (en rappen) daadwerkelijk live, terwijl ze voortdurend in beweging zijn. They put in the work, zeg maar.

ATEEZ maakt popmuziek voor een generatie die overprikkeld geboren is. Er is zo waanzinnig veel te zien en te horen. Alleen al de musical opening - ‘New World’ - is ongehoord: in Jedi-pijen en met lichtzwaarden lopen de jongens hun catwalk over, overstemd door een oorverdovend gegil. De lightsticks knipperen wit en rood en geven de zaal een aanblik die ik nog nooit bij een concert heb gezien. Vergis je niet: minstens een derde van de bezoekers heeft zo’n ding gekocht, bovenop dat peperdure ticket. In bijna drie uur tijd komt zo’n beetje alles langs wat anno nu relevant is in de popmuziek, soms zelf met meerdere genreswitches binnen een nummer. Je hoort hyperpop met een trap-break en een EDM-drop. Je hoort een zoetsappige ballads, bombastische rock en kittige reggaeton, je hoort swingbeat r&b vermengd met monsterlijke dubstep bassen. De liedjes zijn grotendeels in het Koreaans, met af en toe een hook in het Engels, alles tot in de perfectie doordacht en gechoreografeerd. En perfectie zit hem in dit geval ook in de losheid. Want hoe goed moet je op elkaar ingespeeld zijn wil je uit de dansrol kunnen springen om een grote ballon weg te trappen en perfect weer in de houding verder dansen?

Het is bekend dat K-pop groepen met militaire discipline getraind worden en dat ze aan strenge regels onderworpen worden. Dat is voor ATEEZ niet anders. Bijna alle leden liepen al eens serieuze blessures op tijdens hun werk. En zichzelf zijn, dat kunnen ze natuurlijk niet. Ze spelen een rol, zorgvuldig uitgedacht naast elkaar. Dat maakt het des te fascinerender dat hun boodschap daar precies haaks op staat. De show wordt op een gegeven moment onderbroken door een zoetsappig intermezzo dat hint naar mentale gezondheid. ‘Just keep it up’, klinkt even later in ‘Sunrise’. Ik kijk om me heen en zie een meisje huilen tegen de schouder van haar vriend. Ik zie trouwens ook een man van minstens 2.20 met een vriendin van 1.50, en dat is het beste beeld van de avond.

Er is natuurlijk geen ruimte om de jongens op het podium echt te leren kennen, al praten ze veel. Ook dat hoort erbij, lange praatjes tussen blokjes nummers door. Handig om even op adem te komen, maar ook een cultuur-ding. Zo leer je de karakters toch een beetje kennen. De namen ken ik natuurlijk nog steeds niet, maar ik zie hoe het zit: de zanger met bruin-blond haar is de leider, de captain van de groep. Er is er een met babyvetjes in zijn gezicht, hij heeft duidelijk het meest aegyo, schattigheid. Hij is ook de man van de hoge noten. Die met die losse lok is het meest sexy, maar de ster van de avond is de rapper met het roze haar. Dat heeft ie pas sinds kort, en het slaat in als een bom. Of misschien is het dat we weten dat hij er een tijdje uit lag wegens angststoornissen, en dat hij zich terug geknokt heeft in de discipline van ATEEZ, waardoor hij nu net iets menselijker voelt? Hij is in elk geval het stoerst, en tegelijk flitsen alle lightsticks in de zaal spontaan op roze als hij in de spotlights staat.

Cross-over hits zoals BTS die heeft mis ik een beetje bij ATEEZ, maar er zitten zeker sterke songs tussen. Mijn favoriete nummers zitten in het voorlaatste blok. Eerst ‘Cyberpunk’, een soort ‘Blinding Lights’ achtige duistere synthrocker, waarvoor de jongens zich omkleden in zwart leer. En even later natuurlijk publieksfavoriet ‘Guerrilla’, de emo rebellie-banger, die switcht van Beastie Boys-raps naar Justin Timberlake-pop met een hardrock-climax. Elke fan weet dat het vooral om het laatste refrein te doen is. Break the wall! Break the wall! Break the wall! We are the guerrillas! Whoa-ah-ah! De rode en witte lichten knipperen in overdrive, de dansers springen op en vallen neer, en de fans worden helemaal gek. De adrenaline en emotie dendert door de ZiggoDome heen.

Emma appt me een filmpje van ‘Guerrilla’ van de eerste rij. ‘Kwaliteitgefilm’, schrijft ze erbij, met drie slappe-lach smileys. Haar telefoon lijkt wel onder stroom te staan bij het laatste geschreeuw. Precies wat het moet zijn dus. Ze appt me ook dat haar vriendin mijn lightstick wel over wil nemen als ik hem na het concert niet meer nodig heb. Ik app haar terug dat ik nog even moet bedenken wat ik ermee wil. Ik vrees dat als ATEEZ volgend jaar nog eens komt, ik weer tussen de gillende meiden sta.