Familiebedrijf Pip Blom: 'Als de dozen weg moeten hoor ik het wel' Familiebedrijf Pip Blom: 'Als de dozen weg moeten hoor ik het wel'

De vader van Pip Blom is ook de vader van 3voor12. Dat klinkt gek maar het is echt zo: Erwin Blom stond in 1998 aan de wieg van het VPRO platform, zoals hij twee jaar eerder aan de wieg stond van Pip. Haar moeder, Leonieke, runde ooit de 3voor12 redactie, zoals ze nu de merchandise stand van Pip runt: met een gulle lach maar ook met een vinnige vastberadenheid. En de kleine Pip en Tender, hun kinderen, liepen al rond op Lowlands toen de Arctic Monkeys nog een zinderende doorbraak-act waren. Je begrijpt dat we vreemd opkeken toen die kleine Pip ineens muzikant werd en die stip op de horizon zette: ik wil op Glastonbury spelen. Ja maar, dat is toch, is die al zo oud? Zeker, zo oud was ze alweer. Negentien jaar en het vizier op de wereld. 

Dat doel ligt alweer lang en breed achter ons - been there, done that - en Pip Blom is toe aan album nummer 2: Welcome Break. ‘Nee, natuurlijk was ik er nog niet klaar voor’, lacht Pip als ze terug denkt aan het blog waarmee ze dat ambitieuze doel stelde. ‘Het is ook raar als ik eraan terugdenk. Ik ben altijd heel verlegen geweest en helemaal niet zo van de spotlights. Nog steeds niet eigenlijk. Ik snap gewoon niet wat er gebeurd is dat ik op de een of andere dag dacht: ik wil op een podium staan.’

Hoe het ging: Pip Blom ging dus al van jongs af aan mee naar concerten, vooral met haar moeder, die haar dochter van de ene naar de andere gitaarband sleepte. Ook op Lowlands dus, waar ze tot haar negentiende elk jaar met haar ouders naartoe ging, in de camper. Waarom ook niet, want haar vrienden hielden allemaal van totaal andere muziek. Ze zat ook op zang- en gitaarles. ‘Maar dat was eigenlijk meer om elke week iets leuks te doen met mijn beste vriendin. Muziek maken interesseerde me eigenlijk niet echt, het maakproces zeg maar. En toen nam mijn moeder me op een dag mee naar Parquet Courts. Ze hadden net hun doorbraakalbum Light Up Gold uit, en ze zaten in een hele energieke fase. Energiek maar gefocust. Ik vond de dynamiek in de band geweldig om naar te kijken. Hoe een bandlid dat een foutje maakt automatisch contact zoekt met een van de andere bandleden, de lachjes onderling. Ik dacht: het is toch vet om met vier vrienden iets te doen dat er zo leuk en intens uitziet.’

Het probleem was: Pip Blom had dus geen vrienden met wie ze in een band kon. Ja, haar broertje Tender had ze wel. Ze probeerde het op de klassieke manier: een briefje in de oefenruimte. ‘Het was als de meest verschrikkelijke Tinder date. Muziek maken is iets heel kwetsbaars, vind ik, en als ik dat moet doen met mensen die ik nog helemaal niet ken, klap ik gewoon dicht. Dus ik dacht: ik begin een blog, dan kan mensen die ik cool vind benaderen. Het waren wel vooral mensen die ouder waren dan mijn vader, maar het werkte wel. Zo heb ik ook Willem ontmoet.’

Willem, dat is Willem Smit, frontman van Personal Trainer en voorheen Canshaker Pi. Hij is de geliefde van Pip Blom, maar ook de zoon van Scram C Baby-frontman John Cees Smit en de spil van een hele scene in Amsterdam, met bandleden die in meerdere bands zitten en die vooraan staan bij elkaars optreden. Het stel woont boven Erwin en Leonieke. Of eigenlijk: boven Tender. ‘We wonen allemaal in één pand’, legt Blom uit. ‘Mijn ouders hebben heel lang geleden een veel te groot huis gekocht voor heel weinig geld. Toen kon dat nog, nu gaat niemand meer weg. Waarom zou je? Het maakt het voor ons ook veel makkelijker om te leven van onze muziek.’ 

Willem en Pip hebben elk een eigen wand in hun huis die hun totaal verschillende karakters weerspiegelt, vertelt Blom. ‘Op die van mij hangen twee prikborden met foto’s van familie, vrienden, tours. Vastgemaakt met spelden, maar dan wel aan de zijkant. Niet ín de foto, zodat je hem nog een keer kunt gebruiken. Willem’s muur hangt vol met posters, foto’s, post-its, uitgescheurde pagina’s. Die muur wordt steeds dikker omdat hij van alles over elkaar heen plakt. Dan valt er weer wat vanaf. Het ziet er heel cool uit, maar ik zou het zelf nooit zo kunnen. ik ben super georganiseerd, soms zelfs té, Willem is veel losser en werkt minder strak gestructureerd dan ik. Nee, we lijken echt totaal niet op elkaar, maar we hebben wel dezelfde interesses.’

Een verdieping lager woont dus Tender Blom, al sinds het begin de gitarist van de band. Ze zijn altijd goed met elkaar geweest, vertelt Pip. Zelfs toen zij nog op zoek moest naar muzikale vrienden was Tender al ‘kamp Pip’. Hij woont er met Lena Hessels. Om de stamboom compleet te maken: zij is dan weer de dochter van Terrie Hessels van The Ex. Het kan haast geen toeval zijn dat zo een heel netwerk ontstaat van muzikanten uit een muzieknest, al denkt Pip Blom van wel. ‘Weet je, onze ouders komen inderdaad allemaal uit de punkscene. Dat was een grote scene in Nederland, met veel leeftijdgenoten die min of meer in dezelfde periode kinderen kregen. Het is komisch en ook echt leuk om te zien dat nu weer zo’n scene ontstaat. Maar ik vind het belangrijk om uit te stralen dat die scene geen gesloten wereld is. Als je nu 19 bent en naar Amsterdam komt, kun je ook aansluiting vinden. We ontmoeten voortdurend nieuwe mensen.’

Maar al met al is Pip Blom dus wel een familiebedrijfje geworden. Vader Erwin stapt wel eens achter het stuur van de bandbus, moeder Leonieke werkt aan plannen om de inkomenspositie van de bandleden te verbeteren. Plus: de woonkamer staat vol met backline en dozen vol T-shirts. ‘Dat is wel erg’, lacht Pip. ‘We hebben best een groot huis, maar het staat wel helemaal vol met kisten en dozen. We hebben wel gezocht naar opslag, maar dan zegt mijn moeder: dat is toch helemaal niet handig? Ja, ze herleven ook dingen die ze zelf hebben gedaan, de DIY cultuur. Ze zeggen in elk geval dat ze het heel erg leuk vinden. Dat zie je ook gewoon als mijn moeder achter de merch gaat staan. Dan gaat ze er ook echt helemaal voor, vanaf het begin van de avond tot de laatste bezoeker weg is. Maar als de dozen weg moeten, hoor ik het wel. Dan gaan ze weg.’

Terug naar de bovenste verdieping van huize Blom. Daar zitten twee songschrijvers bij elkaar met heel verschillende karakters. Dat moet ook een heel andere visie op songs schrijven met zich meebrengen. ‘Totaal anders’, beaamt Blom. ‘Willem ademt muziek, hij luistert de hele dag muziek, maakt de hele dag muziek. Ik vind het ook prima om een jaar niks te maken, en als het nodig is ga ik ervoor zitten. Heel functioneel. Ik hou ook helemaal niet zo van gitaarspelen. Ik vind het leuk om mezelf te begeleiden, maar het is niet zo van: oh, ik heb een uurtje vrij, ik ga even gitaar spelen. Als ik muziek maak doe ik dat meteen een hele dag. En als ik dan een uurtje afgeleid word, heb ik meteen het gevoel dat het mislukt is. Of ik het jammer vind dat ik die drive niet heb? Nee, niet echt, maar ik voel me daardoor niet echt een muzikant. Het voelt soms alsof ik mensen in de maling neem.’

Dat zal wel meevallen met twee albums op zak, maar het gevoel is wel te verklaren. De meest bewonderde muzikanten stralen dat per slot van rekening vaak uit, dat ze muziek ademen, dat het uit hun poriën komt. Maar dat is natuurlijk deel van de mythe. Het kan duidelijk ook anders. Want ook op Welcome Break staan weer elf pakkende indiepopliedjes met fijne harmonieën. Liedjes over wankele relaties, maar - zo bezweert Pip - er is geen ‘trouble in paradise’. ‘Je zou met die titel denken dat het een break-up album is. Maar de liedjes gaan zeker niet allemaal over mij. Ik gok dat 40% over mezelf gaat. Maar dan kunnen ook twee zinnen in een liedje zijn, en dan de rest niet.’

Dat zit zo: Pip Blom schrijft eerst de muziek, en dan de teksten. En in de tussenfase zingt ze de melodie in klanken. ‘Die klanken passen binnen de melodielijn, en soms ontstaan er echte woorden uit. Zeg: house. Dan ga ik op zoek naar woorden die daarmee matchen, op Rhymezone. En dan ontstaan verhalen, die soms over andere mensen gaan, soms geïnspireerd zijn op films of boeken, soms verzonnen zijn. Het kan zijn dat ‘de ander’ in een liedje meer op mij zelf lijkt.’

Maar een rode draad is er wel degelijk. Al haar liedjes zijn reflecties op hoe mensen met elkaar omgaan, in relaties maar ook als vrienden of binnen een band. ‘Toen ik die plaat schreef zat ik niet zo lekker in mijn vel. Ik vind sowieso contact met mensen vaak moeilijk. Dan kwetst iemand me, en vraag ik me af waarom. Misschien bedoelt diegene het helemaal niet zo, en ligt het aan mij. Ik ben bijvoorbeeld best wel gevoelig voor als mensen bezig zijn met zichzelf en mij vergeten, bijvoorbeeld door een half uur te laat te komen zonder dat netjes te melden. Dat betrek ik dan op mezelf. Ik moet leren relativeren. Als ik banden met mensen aanga, neem ik dat heel serieus, maar dat betekent niet dat iedereen er hetzelfde in hoeft te staan als ik. Dat is veel werk hoor, relativeren!’

Intussen heeft Pip Blom dus heel wat manieren gevonden om die sociale hobbels over te komen. Haar band is nu steady, en in de studio heeft ze het proces strak ingericht. 22 dagen zat ze in een Engelse studio, 16 liedjes werden opgenomen. Aan de muur vellen vol strakke schema’s: wie, wat, wanneer, en een lijstje dingen die oorspronkelijk niet in het plan stonden maar die toch nog moeten gebeuren. Het waren lange dagen, maar zo doet ze dat nu eenmaal graag. Eerst de hele dag met de band alles inspelen, en dan ’s avonds de vocalen inzingen. ‘Dat hadden we allemaal heel goed voorbereid, dus dat was prima.’

En dan is er toch een streep door de rekening: net nu alles af is, het vinyl bijna van de band rolt, nu de eerste shows weer plaatsvinden, zakt Tender er doorheen. Haar broer en trouwe gitarist was er bij recente shows niet bij, Willem Smit verving. ‘Hij voelde zich mentaal niet goed. Dat is een proces, heel vervelend natuurlijk. Je wilt niemand onder druk zetten, maar die druk is er nu eenmaal. De plaat komt eraan. Het zijn moeilijke afwegingen, want de gezondheid van de bandleden staat altijd op nummer 1. Het grootste ding met corona was dat je veel te veel tijd had om dingen te gaan overwoekeren. Is dit wat ik wil gaan doen de komende vijf jaar? Hoe gaan we dat dan doen? Die zeeën aan tijd waren fijn, maar tegelijk best wel drukkend.'

Met Tender gaat het weer beter en hij is er zoals het nu gaat straks gewoon weer bij. Maar hoe staat ze daar dan zelf in? De zelfverklaarde nep-muzikant die vooral een band wilde om leuke mensen te leren kennen? Gaat Pip Blom zelf dat commitment aan? ‘Ik ga mijn agenda ervoor leeg maken’, stelt ze. ‘Dat doe ik omdat ik dit eigenlijk gewoon het allerleukste vind dat er is. Ik voel me comfortabel als ik mijn eigen liedjes speel, als ik mag spelen met mijn beste vrienden.’