Goldband: kameraden tot in de eeuwigheid Goldband: kameraden tot in de eeuwigheid

Boaz slaat met zijn vuist op tafel. ‘Ik weet nog een show die we leeg gespeeld hebben!’ Hij springt op van tafel, begint bulderend van het lachen te vertellen over een show bij een corporale studentenvereniging die finaal de mist in ging. Of nou ja, mist? In een wolk van 25 kilo stucmiddel, om precies te zijn. ‘Die zak stond vroeger op de rider, want da’s lachen. Bij het een-na-laatste nummer zei Milo: “Gooi die zak in het publiek.” Ik die zak opensnijden en over het publiek gooien. Nou, dat was dus het slechtste idee ooit. Dat spul is puur gif. Mijn ogen, mijn longen, alles brandde.’ 

Totale chaos, natuurlijk. De hele zaal zat onder het stucmiddel, die boze corpsballen ook, en ze waren er meteen klaar mee. Milo grinnikt. ‘Sommige mensen konden er wel om lachen, maar genoeg mensen dachten: “Wie zijn deze chappies?!” Wij weg, met de staart tussen de benen. Lopen we langs de wc, staan er allemaal vrouwen half huilend met allemaal shit in hun ogen.’ Karel: ‘Eigenlijk is het ook helemaal niet grappig, hè?’ 
Milo: ‘Twee meisjes waren vol geraakt, die hebben half kotsend de nacht doorgebracht. We hebben nog nieuwe schoenen voor ze gekocht, want die waren helemaal vies.’
‘Vans voor fans’, grinnikt Boaz.
Milo zucht. ‘Alle apparatuur moest worden opengeschroefd en schoongemaakt, dat optreden heeft 3500 euro gekost. Toen hebben we die zak goldband meteen van de rider afgehaald. Moest van de manager.’ 

Die uit de hand gelopen liveshows, daar ontwikkelde Goldband een reputatie voor. Door culthitjes ‘Witte Was’ en ‘Mijn Stad’ stonden de drie Haagse jongens bij Lowlands 2019 opeens voor een uitpuilende Sexyland Stage. De januari daarop braken ze met een nieuwe EP Noorderslag af. Die gast die naderhand met één schoen de zaal uit strompelde kan het je navertellen. Deze vrijdag komt hun debuutalbum uit, Betaalbare Romantiek, en het grappigste is nog wel dat je bij de meeste tracks kunt voorstellen hoe ze live zullen uitpakken: ravage op de dansvloer, zo niet op je huisfeestje. Het album is een clubby allegaartje. Albumopener ‘Ik Zie Je’ heeft wat weg van die monsterhit van The Blaze, ‘Wakker Worden’ doet denken aan de aggro-EBM van DAF en de synthmelodie van ‘Stijl’ knipoogt naar italo-classic ‘Passion’ van The Flirts, om vervolgens linksaf te slaan naar drum ’n bass breaks. Goldband is een kind van de club, en dat hoor je.

De club dus, dat is precies waar ze op een vrijdagmiddag om twaalf uur komen aanzetten. In de tuin van PIP staat een picknicktafel, waaraan Boaz, een potige gast met een zonnebril op, achterover leunt. Hij steekt een sigaret op. ‘Ik heb mezelf vanochtend voorgenomen om niet te drinken vandaag, maar ik heb nu alweer zin in een biertje.’ Karel, vandaag gekleed alsof hij regelrecht uit Miami Vice komt aanzetten, kijkt gespeeld streng. ‘Effe aankijken hoe het gaat.’ Milo, met zijn babyroze matje, schiet meteen in volle nostalgie-modus. Kijk, wijst hij naar de clubzaal, daar speelden ze hun allereerste show ooit. ‘Voor vier, vijfhonderd man. Alleen maar vrienden.’ Boaz: ‘We waren fuuuuuuuucking zenuwachtig. We hebben flink lopen boeven, of niet?’ Hij kijkt samenzweerderig naar Milo, die keihard begint te grinniken. ‘Het was een thuiswedstrijd. Iedereen kende de nummers ook al. Later zeiden vrienden tegen me: “Die eerste EP? Die was kankerslecht.” Maar ze stonden er wel om alles mee te zingen. Da’s typisch PIP.’

Op dat moment scharrelden Milo en Boaz al jaren rond bij PIP. Boaz werkte er al tien jaar, Milo ondertussen zo’n zeven. Als creatief duo bouwden ze gekke decors, deden ze vreemde theaterperformances in de nacht, en hielden ze inzamelingsacties. Karel en Milo maakten ondertussen al jaren samen muziek, vooral voor de lol, maar in 2019 besloten ze er werk van te maken, vertelt Milo. ‘Karel had net zijn produceeropleiding achter de rug, en zei tegen mij: “Yo, Milo, dit is het enige wat ik kan. Laten we dit gewoon doen.” Nou, Boaz erbij, die liep ook maar gewoon rond bij PIP voor zes euro per uur. Die kon ook wel iets doen om zijn leven in de volgende versnelling te gooien. We hebben een week zitten schrijven met oude beats van Karel, en het laten mixen en masteren in Den Haag door Savas, onze geluidstechnicus.’ Boaz begint te lachen. ‘Dat contract dat Milo voor hem had opgesteld was zo mooi. Met een gebroken pols: “Contract: 10 nummers voor 200 euro afmixen en masteren.” Dat hangt nog steeds in Savas’ studio. Kankerzielig als je erover nadenkt. Wist hij veel.’

(tekst gaat verder na de video)

Van het ene op het andere moment begon het te vliegen bij Goldband. Mede te danken aan die connecties vanuit PIP, maar die Noorderslagshow, die gaf een flinke boost. En dat terwijl ze die avond zelf heel anders over de show dachten. ‘We dachten echt dat we het verneukt hadden,’ zegt Karel. Milo: ‘Onze dj Jessy had een fucking hersenschudding en fokte het eerste nummer op door te beginnen terwijl de presentatrice nog aan het praten was. Niemand zat er lekker in, voor mijn gevoel begon het pas halverwege te lopen.’
Boaz: ‘Ik moest echt een zegeltje klappen daarna.’
Milo: ‘Naderhand zijn we naar de strip gegaan, helemaal lam, de ene na de andere bar in. Kwam die lijst met de beste shows op Noorderslag en toen stonden we op nummer vijf. Nou, dat was wel een momentje, hoor. Een keerpunt ook wel. Heel onwerkelijk. We werden goed onthaald, de boekingen vlogen opeens binnen, opeens werd het een toekomstbeeld. En als we ergens vertrouwen in hebben, dan is het wel dat we die liveshows kunnen killen.’ 

Moet je je voorstellen hoe zuur het was dat corona hun hele festivalseizoen kaapte. ‘We hebben wel even huilend aan de telefoon gezeten met zijn drieën’, zegt Boaz. ‘Huilend? Nou, nou…’  sust Karel. Hij klinkt wat bedachtzamer. ‘Soms ben je afhankelijk van het moment. Je hebt een kans om door te brengen, en doe je dat niet, dan mis je die. Maar bij ons is dat niet zo, denk ik. Eigenlijk is onze fanbase alleen maar gegroeid.’ 

En dat is behoorlijk bijzonder, want als artiest was het afgelopen anderhalf jaar behoorlijk lastig om momentum te bouwen. Goldband lukte het met een stel bescheiden hitjes, waaronder ‘Ja Ja Nee Nee’, alhoewel die laatste bij een boel mensen in het verkeerde keelgat schoot vanwege het refrein: ‘Eerst zei ze nee, nee, nee, nee, nee, nee, nee / Toen zei ze ja.’ Voor de band gaat het liedje over Boaz, en hoe hij zijn huidige vriendinnetje liet zijn dat hij de ware voor haar was. Maar van luisteraars kregen ze de kritiek dat het vrouwonvriendelijk was, rape-y zelfs. Milo: ‘Natuurlijk hadden we er van tevoren over nagedacht, en advies gevraagd van vrouwen die we kenden. Die hadden het goedgekeurd, dus dit zagen we niet aankomen. Daar hebben we wel een paar slapeloze nachten van gehad, ja. Natuurlijk snappen we waar mensen vandaan komen. Als je op een dansvloer staat en je hoort nee, dan moet je niet doorgaan. Maar dit nummer gaat daar niet over.’ 

Toen de band kort daarna met Sophie Straat een track uitbracht om de stem-op-een-vrouw campagne te promoten, waren een boel mensen behoorlijk sceptisch. ‘Wat was die comment nou?’ zegt Boaz. ‘Goeie woke-washing na die rape-anthem? Kijk, ik snap best dat mensen dachten dat we het deden om ons eigen hachje te redden, maar dat was totaal niet zo.’ Milo: ‘Maar “Ja Ja Nee Nee” heeft nu wel een nare bijsmaak gekregen, waardoor we ervoor hebben gekozen om het niet op het album te zetten. Terwijl het als single mega goed gestreamd werd.’ 

(tekst gaat verder na de video)

Als je die gasten zo ziet zitten, denk je misschien dat Goldband nogal lang-leve-de-lol is. Maar ze zijn het steeds serieuzer gaan nemen en stoppen superveel persoonlijks in hun muziek. Ja, wel met een knipoog. Op Betaalbare Romantiek staat een soort rockopera-liedje over de dood, en dan is er nog het mierzoete ‘Kinderwens’, een onwijs kneuterig singer-songwriterliedje inclusief gospelmomentje, waarin ze zingen over ecologische luiers en door oma gebreide truien. ‘We zullen het niet toegeven, maar wij worden ook een dagje ouder, hebben bepaalde wensen,’ zegt Karel met een uitstreken gezicht. Boaz: ‘Ik heb vanochtend nog geprobeerd mijn vriendin te bezwangeren!’ Milo glundert. ‘Het begon echt als fatoe, maar iedereen die het hoort smelt helemaal weg.’

Serieuzer van toon is ‘Dit Is Voor Jou’, geschreven voor Moederdag. Milo verloor zijn moeder net voordat ze de band begonnen. ‘Als je in een band zit leer je ELKE kant van elkaar kennen’, zegt Milo. ‘Als je naar iemand kijkt of er iets ligt op iemands tong over wat ze kwijt willen. Je kunt het niet meer verbergen. Ik weet nog dat we “Ik Zie Je” maakten. Ik zat er die dag helemaal doorheen, ben naar het trappenhuis gegaan en heb fucking hard lopen huilen. Het ging heel erg om mijn moeder, en ik wilde hen er niet mee belasten. Ik liep de studio weer in, zag Karel en moest gelijk weer fucking huilen. Ze hadden allang door dat er wat met me was, iedereen kwam me knuffelen, ze zeiden dat ze er voor me zijn. Vandaar dat nummer. “Ik ben er voor je, ik zie je, en je hoeft niets voor me te verbergen.” Mijn eerste reactie is om me terug te trekken en er niet over te praten, maar het komt zo terug in het album. De vriendschap, de persoonlijke angsten, het verdriet. We zijn in de eerste plaats vrienden, daarnaast een band. Dat is soms lastig, je wil op werkniveau het meeste van elkaar eisen, maar we halen er ook veel meer uit door die vriendschap. Je wil 100 procent je best doen. Niet alleen voor jezelf, ook voor de ander.’

En Betaalbare Romantiek is het product van dat broederschap. Het eindigt met ‘Requiem’, een song van Borsato-proporties die alle kanten op schiet: van dramatische pianoballad naar hyperblije 80s Nederpop naar opruiende hardrock. ‘Iedereen gaat dood, en jij ook, en jij ook, en jij ook!’, brullen ze met een bitterzoete grijns op het gezicht. Milo: ‘Wij luisteren zoveel oude bands terug, zo van: “Dit is zo sick.” Straks over dertig jaar is er een tiener die oude projecten van ons terugvindt en denkt: “Die gasten hebben lijpe dingen gemaakt!”’ Karel haakt in: ‘Net als kunstschilders, dat we pas bekend worden na onze dood. Daar teken ik wel voor.’ Boaz: ‘Ja? Teken je daar wel voor? Op dat we nederpoplegends worden!’