Snail Mail: ‘Rolling Stone noemt me een wonderkind? Dan moet ik dat iedere dag bewijzen’ Snail Mail: ‘Rolling Stone noemt me een wonderkind? Dan moet ik dat iedere dag bewijzen’

‘Hoe bedoel je? Ik ben dol op Valentijnsdag!’ kirt Lidnsey Jordan (22) alias Snail Mail. Maar het is je vergeven als je die indruk niet kreeg, na de videoclip van ‘Valentine’. Daarin speelt de Amerikaanse indierocker een kamermeisje van een bourgeois hofdame. Ze hebben een geheime affaire… totdat ze haar geliefde met een ander ziet. Dan raakt ze zo overrompeld door emotie, dat ze hen allebei neersabelt met een keukenmes. 'Why’d you wanna erase me, darling valentine?’ zingt ze, terwijl het bloed als ketchup over haar gezicht kloddert. Tja. In romcoms verloopt Valentijnsdag meestal toch net anders.

‘Ik heb misschien een zwak voor tragiek…’ grinnikt Jordan. Ze kan het niet laten. Ze is nu eenmaal een sukkel voor de liefde. Een hopeloze romanticus! Wanneer ze verliefd wordt, is dat intens. En haar break-ups zijn dat evengoed. Luister maar naar haar tweede plaat, die vandaag verschenen is. Valentine klinkt als een verzameling brieven aan een ex, van het soort dat je uiteindelijk maar niet verstuurt omdat letterlijk niemand daar beter van wordt. Ongefilterd en rauw, en schommelend tussen extremen. De meest gebruikte woorden zijn ‘liefde’ en ‘haat’, ‘alles’ en ‘niets’, ‘nooit’ en ‘altijd’, ‘baby’ en… ‘sterf’. Zegt genoeg, toch?

Jordan, een jonge vrouw met een kort kapseltje en Oasis-bandshirt, veert op. ‘Oh mijn god. DUDE! Dat is letterlijk mijn héle persoonlijkheid. Ik ben zó extreem. Het is alles of niets.’ Dat zie je zo. Lindsey Jordan is een bonk energie. Het ene moment schakelt ze van een verhaal over die keer dat ze de dag voor Valentijnsdag gedumpt was ('Ik had alles al gekocht! Een bos bloemen! Chocolatjes! Een gigantische waaier van joints!')  naar de vraag of de Harry Potter franchise wel succesvol was geworden als Harry een meisje was geweest. ('Hij zeurt letterlijk honderd pagina's over dat-ie geen tovenaar wil zijn. Kun je je voorstellen hoe dat zou zijn overgekomen als hij een meisje was? Haha, ja precies ja. Harry is weer ongesteld, hoor!'). Ze is een stuiterbal! Een woordenwaterval! En vooral: onwijs ongefilterd. Ook in haar liedjes, en dat is niet altijd ideaal. Wanneer ze uit woede schrijft, bijvoorbeeld. ‘Haat is lelijk. In ‘Ben Franklin’ zing ik letterlijk: ‘Sometimes I hate her for just being you.’ Geef toe, dat is een lelijke gedachte. Ik klink als een lul.’ Ze lacht. Dan betrekt haar gezicht. ‘Het is niet per se een kant van jezelf die je graag deelt. En ik wil niemand pijn doen. Toen die single uitkwam, vroegen meerdere mensen: “Dat gaat toch niet over mij?” Vreselijk, vond ik dat. Maar ik wil wel eerlijk kunnen zijn over wat ik voel. Niet meer bang zijn voor mijn eigen lelijkheid. De afgelopen jaren kwam ik erachter hoeveel anxiety ik had. Om mezelf te zijn, om anderen op de tenen te trappen. Doodvermoeiend, is dat.'

Snail Mail brak door in 2018, toen het geweldige Lush uit kwam. Een gitaarplaat vol jaren negentig invloeden, even schatplichtig aan Pavement als de Amerikaanse indierockkoningin Liz Phair. Het was zo’n plaat die bij iedere blog hoog, vaak bovenaan in de jaarlijstjes stond. Snail Mail werd gebombardeerd tot grote belofte onder de beloftes, Rolling Stone ging zelfs zover om haar een ‘indierock wonderkind’ te noemen. Jordan was nauwelijks zeventien. ‘Tijdens de tour ben ik opgegroeid. Ik was zo vaak alleen, de druk lag hoog. Radio-interviews, tv-optredens, festival-shows voor een publiek dat véél groter is dan je had verwacht. Het is allemaal doodeng. Als je in het publieke oog staat is er een constante druk om niet over te komen als een totale idioot. Ik dacht steeds: nu moet ik laten zien dat ik de ruimte die ik inneem waard ben. Rolling Stone noemt me een wonderkind? Oké, dan moet ik dat iedere dag bewijzen.’

Jordan peinst. ‘Ik ken zoveel vrouwen die hiermee worstelen.’ De afgelopen jaren is fort indierock bestormd door een legioen aan vrouwelijke artiesten. Phoebe Bridgers, Lucy Dacus, Julien Baker, Mitski, Adrienne Lenker, Weyes Blood, de voorbeelden zijn eindeloos. Maar dat ze altijd in één adem worden genoemd? ‘Weird! Vanochtend las ik de Stereogum-review van Valentine, en dude, ze vergeleken met allerlei mannelijke songwriters die ik respecteer. Ik moest oprecht janken.’ Ze lacht. ‘Elliott Smith is mijn muzikale nummer één. En soms wil ik óók gewoon een Sandy (Alex) G vergelijking. Kijk, het is echt niet dat die mannen zoveel verder of beter zijn dan de vrouwen waar ik mee vergeleken word. Maar ik waardeer de vergelijking zoveel meer als ik weet dat het niet alleen is omdat ik een vrouw ben. Sterker nog, vaak denk ik: deze persoon klinkt helemaal niet zoals ik. We zijn gewoon vrouwen met gevoelens,’ grinnikt ze. ‘Dat is geen genre!’

De optelsom van al die dingen – een piepjong jonkie zijn in een volwassen industrie, je weg daarin vinden als queer vrouw, en de gewoonlijke stress van het tweede album – maakte dat het Snail Mail allemaal even te veel werd. Over de details en de aanleiding wil ze liever niet te veel kwijt (behalve dat het ‘pure traumaporno’ is waar ze niet op in wilt gaan), maar halverwege het albumproces checkte Jordan in bij een afkickkliniek in Arizona. Alhoewel dat heftiger klinkt dan ze misschien wil toegeven. Zoals ze erover praat, klinkt het eerder als een stilte-retraite. ‘Ik was pas halverwege het album en ongemotiveerd, en ik dacht: die plaat moet binnenkort af, ik moet in vorm zijn. Het was misschien een wat extreme oplossing voor wat ik nodig had...’ Uiteindelijk bleef ze er vijfenveertig dagen. ‘Geen telefoon, geen muziek, vijfenveertig dagen lang. Vooral heel veel huiswerk. Er was een intimiteitscoach die me onwijs veel heeft geleerd over hoe je gezonde relaties onderhoud, en niet over je eigen grenzen heengaat. Als ik nu worstel, weet ik wat ik moet doen. En ik kan er ook beter voor anderen zijn. Dat is een ervaring die ik nooit op zou willen geven, hoe kut het ook is om in een afkickkliniek te zitten midden in een woestijn.’ Ze lacht.

Toen ik naar buiten kwam dacht ik: “Ik houd van muziek, ik houd van rondrijden, van mijn telefoon, fuck it, ik houd van e-mails checken. Je gaat echt gekke dingen missen als je 45 dagen helemaal niks zelf kunt invullen. Het enige liedje waar ik aan heb gewerkt is 'Ben Franklin', en alleen de lyrics. Ja, er was een akoestische gitaar, maar ik had niet eens wat om op te nemen. Maar die reset was goed. Zo cool om de energie te voelen terugvloeien. Toen ik de kliniek uitkwam voelde ik me zelfverzekerder dan ook. Ik dacht: “Damn, ik heb een plaat te maken!”

Vandaag is het album uit, binnenkort gaat ze op tour. ‘Ik blijf maar inpakken en uitpakken. Het is zo raar. Voor het eerst in mijn leven ben ik goed in het onderhouden van stabiliteit. Ik sport, mediteer, ik heb mijn eigen boekenplankje, eindelijk ben ik een domestic bitch.’ Ze giechelt. ‘Accepteren dat alles gaat veranderen is moeilijk en raar. Ik houd van controle, en die moet ik opgeven. Als artiest is controle sowieso een illusie. Je weet nooit hoe een plaat ontvangen wordt, hoe lang je ermee kan gaan touren… maar ik ben niet bang. Deze keer weet ik wat ik doe.’