Aan het einde van deze maand vol dansvloerverhalen hebben we er nog eentje voor je in petto. Een jaar na het sluiten van de dansvloer vroegen we vier nachtvlinders en paradijsvogels wat de dansvloer voor hen betekent. Vier hyper persoonlijke verhalen over de liefde voor de nacht.

© Timo Pisart

Sasha

was te vinden op feesten als Spielraum, De School en illegale raves

'De eerste keer dat ik uitging was in Club 11, als zeventienjarige, met iemand van mijn middelbare school. Ik had het al een paar keer geprobeerd en was altijd geweigerd, tot nu. Dus natuurlijk kende ik daar niemand. We waren te jong, echt outsiders looking in. Wat ik zag, de mensen, hoe ze met elkaar omgingen, kende ik alleen uit films. Dat wil ik ook, dacht ik. Jaren later kwam ik in Trouw, en zo ontmoette ik eigenlijk alle vrienden die ik nu heb.

'In clubs kom je mensen tegen die op zoek zijn naar hetzelfde: elkaar. Overdag voelen ze zich niet de baas over de plekken waar ze komen. 's Nachts wel, dan zijn zij de standaard. Ik viel altijd al wel een beetje uit de toon toen ik jonger was. Dat is iets van mij, en ik vind dat prima, maar het is óók fijn om een veilige thuishaven te hebben waar dat niet zo is. Dat heb ik het afgelopen jaar gemist: dat je ergens heen kunt waar mensen jou verwachten en verwelkomen, mensen die overdag ook uit de toon vallen. Om wat voor reden dan ook.

'De klap kwam niet toen de clubs plots dichtgingen, maar door hoeveelheid cancellations die volgde. Facebookevents waar je op attending stond, gecancelde tickets... Die scene, van een paar honderd, misschien duizend mensen, hangt aan elkaar door de feestjes. Daardoor voel je je hecht, en dat viel opeens event na event uit elkaar. Plotseling ben je heel klein. Een individu. Terwijl ik daarvoor dacht: we zijn sámen iets.

'De dansvloer is een vorm van therapie. Een heleboel mensen staan op die dansvloer door hun shit te werken. Dat bereik je niet in je huiskamer, maar door je te begeven in een ruimte met relatieve vreemden, waar je je veilig kunt voelen ondanks dat je helemaal losgaat. Iedereen gooit alle emoties van die week in een potje, dat potje gaat mee naar de club, en samen laat je het los. Heel intuïtief dan, je bent totaal niet bezig met het rationele. Met totale vreemden gesprekken voeren over je jeugd, iemands levensverhaal aanhoren, dat soort dingen maak je niet mee overdag. Het niet ontmoeten van vreemden is een extreem gemis, al is het maar een beste vriend voor die ene avond. Het feit dat je iemand tegenkomt die waarden of ideeën met jou deelt is heel geruststellend. Dan voel je dat je samen bestaat in de wereld.’

© Timo Pisart
©

Eva Slierendrecht

verspreidt de blijheid glitter na glitter op festivals als Paradigm tot Thuishaven

'Met mijn entertainmentbedrijfje Vitamine Blij zorgen we voor allerlei performances en randprogrammering op festivals. Ik ben echt juffrouw glitter, dus we doen veel schmink area’s, maar ook: decors bouwen, hoelahoepen met LED-hoepels, ravestokken knutselen, dildo’s kleien op Milkshake en Keltische boomhoroscopen. En ieder jaar gaan mijn ouders mee naar Into The Woods, om zich te verkleden als kabouters.

'Wat het voor mij betekent om op die festivals op te treden? Het voelt als een bevrijding van het keurslijf waar je door de maatschappij in wordt geduwd. Ook al probeer ik me daar niet al te druk om te maken, onbewust denk je soms toch: “Wat zouden mensen hiervan denken?” Als performer maakt het je niet meer uit. Het is maar net welke kant je durft te laten zien. Of zelf durft te zien. Soms ben ik mezelf aan het schminken en denk ik: “Wow, is dit ook een kant van mij?”

'Een voorbeeld? Een tijd geleden was ik voor Mystic Winter Garden gevraagd voor een vuurshow. Ze hadden me gevraagd me heel duister en industriëel te schminken, en met al dat vuur erbij voelde ik me plotseling ook zo. Heel duister. Dat is juist een kant van mezelf die ik buiten de deur probeer te houden. Liefde, positiviteit en blijheid, dáár wil ik meer van in de wereld. Woede en negativiteit heb ik altijd uit mij leven geweerd. Maar als je in zo’n rol moet stappen, dan moet je ook die negatieve emoties omarmen. Anders kun je het niet uitstralen. Dat is best confronterend, want voor mij is het natuurlijk om die kant van mezelf aan andere mensen te laten zien. Al helemaal niet op een podium. Uiteindelijk, als ik op zo’n podium sta, dan komt er ook wel een lachje vanaf, hoor. Dat zit gewoon in me. Maar weken later daalt het wel in: ieder mens heeft licht en donker, en het is niet gezond om daarvoor weg te rennen.'

© Timo Pisart
© Timo Pisart

Love Masisi

trad als drag queen op bij plekken als NYX en Milkshake

'Ik ben opgegroeid in New York, in de tijd van de nineties house. ’s Avonds sloop ik het huis uit – 14, 15 was ik– en dan stond ik die hele nacht in de club. Bovenop de speakers. De mensen daar? Dat was mijn tweede familie. In de nacht kwamen de clubkids en de drag queens, de outcasts en de misfits, uit alle hoeken van New York en New Jersey. Mensen die je overdag nergens zag, alleen maar in de clubs. 

'Mijn familie is heel conservatief. In die tijd heb ik een paar maanden drag gedaan, en toen stopte ik. Tot vier jaar geleden, toen ik opnieuw uit de kast kwam als Love Masisi. Mijn hele leven was ik ervoor weggerend. Ik was getrouwd, woonde in een gigantisch huis in Texas. Mijn man zat in de olie, dus we hadden het behoorlijk goed. En toch wist ik: dit is niet wat ik wil. Mijn coming-out werd niet bepaald hartelijk ontvangen. Mijn man vroeg me een contract te ondertekenen. Ik moest een keuze maken: ons leven samen, of drag. Ik koos drag. 

© Timo Pisart

'Wat drag voor mij betekent? Als man moet je een rol spelen. En als je die goed speelt, dan gaan de deuren van de wereld voor je open. Maar je verliest ook een stukje van jezelf: je kwetsbaarheid, je zorgzaamheid, de “vrouwelijke” kwaliteiten. Mannen proberen die weg te duwen, maar door drag sta ik mezelf toe er dichterbij te komen. Iedereen draagt maskers vanaf het moment dat ze de deur uit stappen, maar de meeste mensen vergeten dat. Het masker dat ík opzet, komt juist dichterbij mezelf dan mijn schminkloze gezicht. Omdat ik zeg: ik neem mezelf niet te serieus, ik mag alles zijn wat ik wil.  

'Daardoor neem ik ook de controle terug. Iedere dag bepalen mensen wie of wat jij bent, op basis van je huidskleur, je kleding, of je mooi of lelijk bent. Maar door drag ligt de keuze bij mij, om te laten zien wat ík wil laten zien. Wie ik ben, kan niemand voor mij bepalen. Met drag maak je zo’n fantasie werkelijkheid, net zoals de dansvloer dat kan doen. Het is een wereld in het klein, maar dan een utopische versie. De mensen die je er ontmoet accepteren elkaar, lachen samen, en even geloof je dat de wereld zo zou kunnen zijn, ook al is het vaak niet zo. Misschien dat meer mensen het werk zouden doen dat ik doe, als ze zichzelf zouden toestaan om in die fantasie te blijven geloven.'

© Timo Pisart

Spikey Lee (dj)

was te vinden op de dansvloeren van NYX, Spielraum en in Berlijn

'Toen ik als 21-jarige voor het eerst voet op een gay-feestje zette, ging er een wereld voor me open. Ik was net naar Amsterdam verhuisd, vanuit een dorpje dichtbij Breda. Daar werd ik altijd nagekeken op mijn kledingstijl: bandshirts, kilts en grote kisten. Daar had ik altijd wel schijt aan, maar toen ik de queerscene in Amsterdam ontdekte besefte ik: anders zijn, en sámen gek doen, dat kan dus wel.

'Op de meeste queer technofeesten kan je aan en uittrekken wat je wilt, niemand doet daar moeilijk over. De sfeer is heel open en sex positive. Heus niet iedereen is aan het jagen, maar als je seks wilt, dan kan dat. Doordat je vrij kan zijn in je seksualiteit, en het niet iets is om je voor te schamen, durf je ook meer uit jezelf te halen. Go for it. In de queerscene omarmen we die eigenheid, en hoef je niet na te denken over wat de “normale”, heteronormatieve wereld je oplegt.

'Toch merk ik dat ook in de traditionelere gayscene het soms lastig is jezelf te zijn. Zeker wanneer masculiniteit de standaard is. Je hoort vaak: ‘Als we op “femme" boys zouden vallen, zouden we toch gewoon hetero zijn?’ Gender zou geen rol moeten spelen. Toch zit er bij velen nog een angst om “te" vrouwelijk te zijn, of niet mannelijk genoeg. En dat zelfbewustzijn projecteren ze soms op anderen. Op nieuwjaarsdag was ik met vrienden naar Is Burning. Daar ontmoetten we een groepje extreem gespierde mannen. Super intimiderend, omdat wij ons heel feminine voelden. Achteraf bleek dat zij zich door ons geïntimideerd voelden. Juist omdat wij ons niet aantrokken van die hokjes! Gelukkig konden we dat open bespreken, anders hadden we elkaar nooit ontmoet. In de nacht kun je zo’n gesprek hebben, en je eigen vooroordelen bijstellen.

'Door die vrijheid ontdek je een eigen identiteit, en dat kun je ook weer meenemen in het dagelijks leven. Daardoor sta ikzelf ook sterker in mijn schoenen. Vorig jaar bijvoorbeeld verbaasde ik mezelf. Ik droeg mijn jas waar ‘FAGGOT’ op staat. Dat is mijn statement: vertel me niet wie en wat ik ben, dat weet ik zelf wel. Ik draag die jas dagelijks, dus natuurlijk krijg ik reacties. Vroeger durfde ik niets te zeggen als ik werd uitgescholden, maar tóen liep ik er in mijn eentje op af. “Wat wil je hiermee bereiken?” Ze schrokken zich rot. Een reactie hadden ze niet verwacht. Vroeger durfde ik niets te zeggen als ik werd uitgescholden, maar nu laat ik me niet meer intimideren.'

© Timo Pisart

Spikey Lee

Een jaar geleden was het doodnormaal: met duizenden in een hal, het geluid voluit, lichten uit, strobes aan. Een nacht doorhalen, of juist vroeg pieken, het kon allemaal, en tientallen artiesten verdienden daar ieder weekend hun brood mee. Het leek een cultuur die niet kapot te krijgen was. Al dertig jaar lang is de dancecultuur in Nederland volop gaande, en sommige van de dj’s in onze lijst van vandaag zijn al net zo lang aan die dansvloer verbonden. Tijd om een maand lang mooie dingen te maken over nachtcultuur. En dus introduceren 3FM, 3voor12, de NTR en FunX de Maand van de DJ. Elke zaterdagavond neemt een club of festival de 3FM livebox over. Achtereenvolgens zijn dat PIP, Drift, Draaimolen en Paradigm, met een line-up om je vingers bij af te likken. Je kunt de sets van PIP, Drift en Draaimolen allemaal al terugluisteren. Vanavond is Paradigm als laatste aan de beurt, met sets van Stranger, Sterac aka Steve Rachmad, Albert van Abbe, UlsT en Joannes. Luister vanaf 20.00 tot 02.00 mee tot 3FM.

Deze hele maand verschenen er op 3voor12 verhalen over dj's en de dansvloer. Hier vind je alle verhalen terug.