Op het nieuwe Paradiso-feest TRIBES worden Zuid-Afrikaanse tweelingbroers ontvangen als sterren, maar het is de lokale held die ze er allemaal uit draait. Amsterdam is klaar voor meer amapiano, en Waxfiend mag het ze gaan geven.

Amapiano thuis luisteren is een beetje als een technosetje over je laptopspeakers opzetten. Leuk hoor, maar dat gaat natuurlijk nergens over. Je moet die bassen voelen trillen, tot in je botten. Liefst over een groot geluidssysteem, zoals hier in de grote zaal van Paradiso. Dan vóél je hoe je erop moet dansen, dan zwieren je ledematen als vanzelf mee op die gesyncopeerde baslijnen. Hoewel amapiano qua tempo nogal in de buurt ligt van house, ga je er totaal anders op swingen door het gebrek aan four to the floor-kicks.

Amapiano dus, een genre dat in Zuid-Afrika over de afgelopen twee jaar is geëxplodeerd. Maar echt: Vrienden van Amstel in Zuid-Afrika zit vol amapiano-sterren, en ook in de rest van de wereld wint het genre aan populariteit. Het is nadrukkelijk dancemuziek: tracks duren zeker 6 a 7 minuten met lange intro’s om in te mixen, meestal net iets onder de 120BPM, en hoewel vrijwel elke track ook vocalen bevat, herbergen ze ook altijd flinke instrumentale stukken, percussieve breaks met jazzy akkoorden en af en toe natuurlijk een pianosolo. Dit feest van Paradiso, TRIBES, moet een van de eerste Nederlandse feesten zijn die het genre zo in de spotlight zet, naast genres als afrohouse en gqom.

Nederland is klaar voor amapiano, blijkt zondagavond al vroeg. Op veel feesten kun je de openingsdj best skippen, maar kom om half 7 ’s avonds binnen terwijl Waxfiend staat te draaien, en je hebt direct spijt dat je niet eerder bent gekomen. We kennen hem als gezicht van Encore, als geweldig hiphop-dj, maar ook als lansbreker voor nieuwe genres. Hij is het brein achter TRIBES, met de Rotterdamse dj Cincity, en eerlijk gezegd geeft hij gewoon de allerbeste set van de avond. Hij draait geduldig, weet precies hoe hij over de loop van een aantal platen spanning kan opbouwen door steeds een tandje bij te schakelen, hier de diepte in te duiken, daar een meer poppy plaat in te mixen en op het juiste moment ook even wat houseys in te mixen, en ziet dus hoe heel de zaal al in beweging komt. Vooraan staat een gast op een ravefluitje te blazen (nu is dat nog leuk, later vanavond hoop je steeds meer dat–ie hem per ongeluk zal inslikken), naast hem zwaait iemand met een Zuid-Afrikaanse vlag. Het is sowieso een prachtig kleurrijk publiek: hier een beer van een vent met een grote sierlijke hoed, een pluizige cape en een coole zonnebril, daar een gast in leren giletje met peroxideblond haar, veel durags, chicks met gemillimeterd turquoise haar. En niet onbelangrijk op een feestje: deze dansers ruiken allemaal VEEL lekkerder dan die zweterige ravers die net uit RADION zijn komen rollen. Heerlijk.

TRIBES: Ziongate x Cloud8

Zondag van 17.00-00.00 in Paradiso

Gezien: WaxFiend, Cincity, Major League Djz, DJ Lag, Scratchlard, Arnold Arakaza, Buruntuma en Culoe De Song

Het hoogtepunt: dat Waxfiend al vroeg op de avond iedereen meekrijgt in zijn amapiano-platen

De sfeer: een kleurrijke bende die keihard voguet en nog lekker ruikt ook

De plaat: 'Ungangi Bambi'

(tekst gaat verder na de foto)

Al die mooie mensen beginnen direct te brullen wanneer ze een glimp opvangen van Major League Djz, eeneiige tweelingbroers uit Johannesburg die eerder ‘new age kwaito’ maakten maar in coronatijd met een reeks Balcony Mixes uitgroeiden tot grote amapiano-sterren. Ze draaien een stuk platter dan Waxfiend, zijn ook niet per se goeie dj’s maar moeten het vooral hebben van hun HITS. Die hebben ze gelukkig in overvloed.

Daarna schakelt de grote zaal via de Portugese dj Buruntuma, Rotterdammer Cincity en de Zuid-Afrikaanse ster-dj Culoe De Song over op een andere sound, die van afrohouse en afrotech. Steeds dieper, steeds minder vocalen, steeds meer loopy, en daar is ook de four to the floor die we op ADE overal al hoorden. Magisch moment bij de eerste plaat van Cincity: opeens wordt een waanzinnige danseres uitgelicht, haar torso is groen en zwart geschilderd, uit haar hoofd steken vlechten die tot kleine handen zijn gevormd en ze zwiert op en neer op de dj booth.

Zeer indrukwekkend beeld, maar het publiek zit vanavond minder op die afrohouse-sound te wachten. De grote zaal druppelt al vroeg leeg, naar huis, of naar de kelder van Paradiso. Daar is ruimte voor avontuurlijkere dj’s die zich focussen op het stevigere gqom-genre. Bij Scratchclart, een Brit die zijn platen uitbrengt op het vermaarde experimentele Hyperdub, hoor je direct aan zijn grimey wobbelende baslijntjes dat hij uit de UK komt. Je zou hem ook gerust in Garage Noord kunnen neerzetten, of op een feestje met de Hessle Audio-kliek, maar ook hier komt hij goed tot zijn recht. zijn, en vanuit de gqom bewandelt hij allerlei spannende zijpaadjes. Telkens weer neemt hij een afslag van de ene naar de andere hoek. Zo niet DJ Lag, de gqom-pionier uit Durban is juist heel honkvast. Hij draait de ene na de andere stevige plaat met duistere chants. Leuke dj om naar te kijken ook, het ene moment hangt hij totaal in zijn eigen trip, het volgende maakt hij grijnzend oogcontact met de mensen die tegen zijn booth geplakt staan. Die gqom is een geweldige sound, maar je moet echt helemaal in de speakers gaan hangen om echt je sokken te voelen wapperen. Kan het geluid hier in de kelder niet wat harder?

Uiteindelijk verandert het in de kelder desalniettemin in een totale chaos bij Arnold Arakaza: het is halfleeg, het tempo is ver omhoog geschroefd en opeens staan we op een ballroomfeestje. Er staan hier extravagante figuren te voguen, ze laten zich telkens weer op de grond vallen in imposante death drops en juichen elkaar extatisch toe. Vet. Wie daarna rond half 12 verzadigd naar boven loopt om de jas uit het kluisje te halen, hoort opeens muziek uit de kleine bovenzaal van Paradiso komen. Wat blijkt: die hebben ze ook nog effe opengegooid voor nog meer amapiano-muziek. Niemand weet wie er precies staat te draaien, maar de zaal is vol, hier wordt het allerhardst gedanst en de ene na de andere tune wordt ontvangen als een winnend WK-doelpunt. Het is duidelijk: het Nederlandse publiek is ready, smacht zelfs naar een amapiano-dedicated clubnacht. En daar mag ook Waxfiend gewoon de hele avond draaien. Heel graag!

Meer ADE21 in ons dossier.