Angel Olsen (1987) heeft er een gewoonte van gemaakt: haar ziel en zaligheid blootleggen vanaf de eerste plaatgroef. ‘Hiding out inside my head, it’s me again, It’s no surprise I’m on my own now’ – zo begint het nummer ‘Lark’ op All Mirrors. O jee, daar heb je Olsen weer met een fikse portie ellende. En natuurlijk wordt ook nu weer de onbeantwoorde liefde bezongen. Op haar vroegste werk deed ze dat als folkzangeres, later als rock-’n-rolldiva en nu als crooner. Het grote gebaar is nooit ver weg. ‘Lark’ bouwt in ruim zes minuten op naar een drama van welhaast mythische proporties. Pas dan komt Olsen met haar noodkreet op de proppen: ‘What about my dreams? / What about the heart?’
Op een Amsterdams terras zet ze zelf de boor op de open zenuw. ‘Mensen zeggen dat ze van je houden, voor je zullen zorgen, je willen zien en je willen kennen. Maar als puntje bij paaltje komt, doen ze werkelijk niets om je te steunen bij datgene wat voor jou belangrijk is. En als je nauwelijks thuis bent, zoals ik, doen ze helemaal geen enkele moeite meer. Veel mensen in mijn omgeving vergeten dat ik nog meer ben dan “Angel Olsen de muzikante”. Ze denken dat je volkomen gelukkig bent als het je voor de wind gaat in je carrière. Dat is niet zo, want ik ben meer dan alleen kunstenaar.’ Een kostbare les na tien jaar in het muziekvak: ‘Het kost moeite om hechte vriendschappen te onderhouden.’ En nog een: ‘Gelukkig heb ik een paar goede vrienden, maar ik kan tegenwoordig ook in mijn eentje gelukkig zijn.’
(tekst gaat verder onder de video)
Voetbalfeitje: als er een doelpunt in de lucht hangt, valt het uiteindelijk ook vaak. Zo is het ook met de carrière van Angel Olsen. Dat de Amerikaanse muzikante groot wordt staat vast, het is alleen afwachten wanneer precies. ‘Niet iedereen begrijpt wat ik doe.’
Angel Olsen
op 22 januari 1987 geboren
in St. Louis, Missouri
2012 Half Way Home
2014 Burn Your Fire for No Witness
2016 My Woman
2019 All Mirrors
Kiekjes
Hoewel All Mirrors geen echtscheidingsalbum is geworden, markeert het maak-proces wel het eind van een hoofdstuk, want Olsen neemt afscheid van een aantal mensen. Ook van haar – inmiddels – ex. ‘Op een gegeven moment kocht ik een nieuw huis in North Carolina en daar was ik meteen gelukkig. Ik begon mijn leven te evalueren en nam vervolgens afscheid van alles en iedereen van wie ik weinig terug¬kreeg. Ik hoop dit soort periodes vaker mee te maken. Ik kreeg mezelf weer op de rails na een tijd waarin ik me verloren voelde.’ Olsen moet ermee leren leven, zegt ze. ‘Niet iedereen begrijpt wat ik doe. Niet als mens, maar ook niet als muzikant.’
Want ook muzikaal werd de periode na het verschijnen van My Woman (2016) er een van aftasten. De fans werden even zoet gehou¬den met Phases, een verzameling kliekjes uit de studio en de huiskamer, maar Olsen zelf zat midden in een leertraject. ‘Ik weet inmiddels alles van uitge¬breide vioolarrangementen. Ook wat betreft het schrijven heb ik veel geleerd. En ik ben erachter gekomen dat samenwerken goed kan uitpakken. Ik ben een controlfreak en moest dit keer in de studio zo’n beetje alles uit handen geven. Ik moest leren dat ik ook andere mensen bij mijn werk kan betrekken.’
Het proces dat direct na My Woman begon heeft geleid tot twee nieuwe platen. Eerst was daar het album zoals Olsen dat voor ogen had: een ruwe schets die klinkt als een demo. ‘Het was All Mirrors zoals ik het wilde maken. Dat had ik vast. En zo kwam er energie vrij om verder te gaan en mijn grenzen te verleggen.’ Met het soloalbum in de tas begon Olsen aan de studioversie van All Mirrors, die groots en dramatisch zou gaan worden, met een rijk palet aan geluid.
‘Ik ben een controlfreak, maar ik heb geleerd dat samenwerken goed kan uitpakken’
Barry Gibb
In 2010 zorgde Olsen met haar debuut-ep Strange Cacti voor een verfrissend briesje in de indiescene. Hier is ze op haar eenvoudigst te horen: zang, akoestische gitaar en de galm van een lege saloon in de kleine uurtjes. Olson houdt van demokwaliteit. Tijdens het opnemen van All Mirrors luisterde ze vaak naar The Eyes That See in the Dark Demos van Barry Gibb, een demoalbum met het origineel van ‘Islands in the Stream’, tot wereldhit gezongen door Kenny Rogers en Dolly Parton. ‘Alles op die plaat klinkt terloops en spontaan. Dat maakt het zo goed. “Midsummer Nights” staat er ook op, nog zo’n parel!’
Op elk album dat ze na Strange Cacti uitbracht, groeide Olsen en momenteel neemt haar sterrenstatus serieuze vormen aan. Op All Mirrors klinkt ze fenomenaal en ook de arrangementen passen bij de concertzalen die ze binnenkort aandoet. Als dat maar goed gaat, want na jarenlang investeren wil de platenmaatschappij natuurlijk ook een keer oogsten. Toch ervaart Olsen die druk helemaal niet. Ze is blij dat ze hier is gekomen en ze is trots op haar nieuwste werk. Misschien wel zó trots dat ze niet meer van plan is als een kip zonder kop rond te rennen of naar het pijpen van platenbobo’s te dansen. ‘Zo wil ik mijn leven niet meer inrichten. Ik zou het niet erg vinden als alles nu ophoudt, dat dit het was wat betreft mijn carrière. Ik weet alleen dat ik nog veel meer nieuwe muziek wil schrijven en hard wil blijven werken. Vroeger voelde ik die druk misschien wel. Ik heb zelfs een tijd gehad dat ik helemaal ziek werd van alles binnen de muziekindustrie wat niets met muziek te maken had. Het moment in de studio of op het podium dat alles in vuur en vlam staat is fantastisch. Ik kan dan echt buiten mezelf treden. Maar als andere mensen mij hun verwachtingen opleggen omdat het op hun manier moet gebeuren, vind ik het ongemakkelijk worden.’
Naar verwachting wordt de akoestische versie van All Mirrors ook dit jaar nog uitgebracht. Op 6 februari 2020 geeft Angel Olsen een
concert in Paradiso, Amsterdam.