ESNS19: Dit was de woensdag van Eurosonic 2019 ESNS19: Dit was de woensdag van Eurosonic 2019

De Zweedse Linn Koch-Emmery is superverlegen en gaat verborgen achter een gordijn van lang, lichtbruin haar. Haar op plaat puntige rockliedjes komen live wat minder brutaal over. Het klinkt zelfs wat mat – hoewel dat ook kan liggen aan het feit dat je haar zang nauwelijks hoort. En dat terwijl die liedjes vaak leuk en catchy zijn. Maar vanavond vlamt het niet echt – komt het door de zenuwen? Op zo'n moment komen de rocksterrentrucjes tussen de nummers (effe piepen met die gitaar! Drumsolo! Freaky jamintermezzo! Gepassioneerd op de knieën vallen!) wat geforceerd over. En toch: laatste nummer en doorbraakhit Waves lijkt precies genoeg op 'Gold Soundz' van Pavement. Cool liedje. (CvW)

Voor fans van: Dream Wife, Sunflower Bean, noisy rockliedjes met nonchalant-poppy refreinen.

Waar hopen we dit te zien? Als die liveshow een beetje bijtrekt kan dit prima tussen alle next best things op London Calling.

Luister: Waves

'Ik droomde dat ik een vliegtuig was dat gedoemd was neer te storten', vertelt Long Tall Jefferson. 'Op het moment dat ik realiseerde dat we allemaal dood zouden gaan, schrok ik wakker en schreef het volgende liedje.' Nee, een echt vrolijke noot is de Zwitser niet, ondanks z’n gezellige 70’s-hemd en olijke snor. Een steady slide guitar glijdt overal doorheen, hij zelf jengelt country lijntjes, de rest van de band doet wat koortjes. Vaak kabbelt het prettig voort, zodat het hele verhaal couplet voor couplet verteld kan worden. En toch, zelfs met die zware onderwerpen, zakt de spanning in het optreden snel weg. Als Long Tall in z'n eentje speelt, blijft het knap overeind, maar juist als de band het geluid uitbouwt wordt het vrij tandeloos. Vrij vals ook bovendien, en dan niet zoals Dylan er op zijn beste momenten mee wegkomt, maar gewoon écht vals. Balen, dit soort seventies folk had een verrassend frisse start kunnen zijn op het nog steeds door synthpop gedomineerde Eurosonic. (RHH)

Voor fans van: Tallest Man on Earth, Kevin Morby, Bill Calahan.

Waar hopen we dit te zien? Take Root, Into the Great Wide Open .

Luister: Pharaoh

‘Aahhhhhh!’ ‘Iehhhhh!!!’ ‘Oempfhhh!!!’ Wanneer Koen ter Wardt effe niets te doen heeft, en zijn band richting de vurigste climaxen stuwt, is hij geneigd z’n inner Thom Yorke te kanaliseren. Of misschien lijkt hij eerder het lieve neefje van Maarten Devoldere, de duivelse helft van Balthazar. Maffe schreeuwtjes, zijn handen theatraal de lucht in, een vrolijk dansje, headbangen als een overstuurde Muppet, de hele reutemeteut. Wat een verschil met het Klangstof van een paar jaar terug, toen we het nog voornamelijk als introvert soloproject van de verse Moss-bassist zagen. Wat is er sindsdien veel veranderd: de groep bracht een prachtplaat uit, tourde meermaals door de VS en speelde zelfs op Coachella. Het geluid werd groter en groter, en kreeg zelfs snufjes shoegaze en Sigur Rós-spanningsbogen mee. Na een halfjaar livepauze betreedt de band het podium van Eurosonic met een handvol nieuw materiaal. Veel daarvan moet nog een beetje landen, sommige songs worden nog niet zo episch uitgesponnen als je hoopt, maar ze spelen inmiddels met de geestdrift en het heilige vuur van een Grote Band. (TP)

Voor fans van: orgastische climaxen om bij naar de schoenen te staren.

Waar hopen we dit te zien? Een clubpodium bij jou in de buurt, als het effe meezit doen ze een groot rondje na het releasen van een nieuw album.

Luister: Everest

Er heerst een hardnekkig misverstand: roep iets over Jungle by Night en mensen vullen het aan met "Ah ja, die band met die toeters, dat Afrikaanse toch?" Laat dit de laatste keer zijn dat het daar over gaat. Natuurlijk zit er een bak Ethiopische invloeden in hun geluid. Noordafrikaanse ook. Maar intussen klinkt Jungle by Night toch echt als Jungle by Night. Er komen house- en synthpop-knipogen langs, Turkse psychedelische, Britse 70's prog. En over die blazers: heb je wel eens gehoord hoe goed die toetsenist is? Die space solo in dé track van hun nieuwe album Hangmat bijvoorbeeld. Eerst fluisterend, dan galmend en uiteindelijk weer terug in de groove. Of die non-stop priegels van de gitarist, de piepkleine trillers op percussie, die rubberen bas: iedereen geeft iedereen de hoofdrol in de band. En als klap op de vuurpijl veranderen ze het stugste festivalpubliek van Nederland in een voetbalkoor bij het langgerekte slot. Jungle by Night kan gewoon wéér een jaar alle festivals af. (RHH)
 
Voor fans van: Jungle by Night vooral. En ach kom: Fela Kuti, Moğollar, Depeche Mode.

Waar hopen we dit te zien? Op elk festival in Nederland.

Luister: Hangmat

'My baby is the antichrist! I'm a teenage queen!' Queen Zee is het soort band waar Brexit-stemmers hartstikke kwaad van worden - maar dat vinden deze Liverpoolse glampunkers alleen maar heerlijk. Puntige liedjes à la Buzzcocks, met de krijsende politieke woede van X-Ray Spex, gekruist met de brutale glamour van New York Dolls, teksten over gender, klootzakkerige mannen en porno. 'Brexit, this one's for you!' schreeuwt androgyne frontpersoon Zee halverwege de set, met een typisch Brits handgebaar erbij: twee vingers in de lucht. Up yours! Subtiel of hoogdravend is het allemaal niet; juist super speels en daarom aanstekelijk. Een stalen hardrockdrummer houdt het zooitje in het gareel. Je snapt meteen waarom Iggy Pop fan is. (CvW)

Voor fans van: oorbellen dragen ongeacht je geslacht, de kleur roze, heel hard gillen en politieke statements. En lekker kwaaie glampunk.

Waar hopen we ze te zien? Queen Zee doet het vast goed in een klein tentje op Down The Rabbit Hole. Of zorgen voor een echt goed feestje in Skatecafé of Sexyland.

Luister: Hunger Pains

Er is nogal wat om laaiend over te zijn in IJsland. De nasleep van de bankencrisis, bijvoorbeeld. Het ijzige zeeklimaat. Het feit dat die verschrikkelijke folkpopnageboorte Kaleo tegenwoordig de grootste band van het land is. Het lijkt er allemaal uit te komen bij Une Misère, een loeiharde hardcoreband uit IJsland die afgelopen jaar triomfeerde met drie shows op Roadburn. ‘We hebben zoveel aan je te danken, Walter!’, roept de frontman naar de oh zo bescheiden festivaldirecteur die ergens in de zaal staat en nu vast tot over zijn oren bloost. De zanger heeft een chique coltrui aan, maar gromt als een beest met de scheermesjes ergens halverwege zijn bloedende keel en zwalkt ziedend over het podium. Lenig is–ie ook. Hopla, hij klapt zo op z’n knieën naar achteren dubbel en klautert even later headbangend de speakers op. De band achter hem is al net zo destructief. Fenomenale show, en het slotnummer over de vriend die geplaagd door depressies en verslaving uiteindelijk zelfmoord pleegt is kippenvelmateriaal.  (TP)

Voor fans van: hardcore en metal van het gemeenste soort.

Waar hopen we dit te zien? Deze vrijdag spelen ze in Rockcafé Ozzy te Apeldoorn (verzinnen wij ook niet) en ze zijn waarschijnlijk te heavy voor Lowlands, dus gewoon weer op retour bij Roadburn. Daar worden ze ongetwijfeld met open armen ontvangen.

Luister: Wounds

Met hun fusie van grime en punk staat duo Nova Twins al op de radar van NME en zijn ze verkozen tot Guardian Band of the Week. De opzet is simpel: een dominante basgitaar fungeert als backing voor de Stormzy-esque woordsalvo’s die frontvrouw Amy Love afvuurt met haar diepe altstem. Af en toe worden de vocals afgewisseld met snoeihard gitaargejengel, hier en daar zelfs een scream-uithaal à la Flyleaf. De show wordt gedragen door Love, die bloeddorstig de zaal inkijkt en aan het einde van de show het publiek inspringt om heur haar in het gezicht van een onschuldige toeschouwer te zwiepen. Prima moshpit-materiaal, maar niet genoeg om de ESNS-bobo’s te overtuigen hun ellebogen in de strijd te gooien. Uiteindelijk is het imago van de band een beetje een trucje.  (MM)

Voor fans van: Is er een of andere vreemde niche die Rage Against the Machine kruist met Stormzy’s woordensalvo’s en Azealia Banks' attitude?

Waar hopen we dit te zien? Het liefst in een kraakpand bij jou in de buurt, voor het maximale effect.

Luister: Bassline Bitch

Die lul die weigerde het vliegtuig te pakken om de afstandsrelatie te redden? Die krijgt er nogal van langs. Die lerares die haar dromen niet serieus nam? Ja, die zet de Britse zangeres Mahalia ook te kakken. ‘Ik wil een bad bitch zijn’, zegt ze, een onafhankelijke vrouw die knokt tegen de one-night-stand-cultuur. Ze heeft weliswaar liefdesliedjes waar kazigheid ontzettend op de loer ligt, maar die weet ze stijlvol te omzeilen met haar venijnige teksten en producties . Ze begon ooit als gitaarfolkmeisje, tourde op haar dertiende (!) met Ed Sheeran en heeft zich inmiddels ontwikkeld tot een coole alt-R&B-heldin met scherpe dictie en veel fellere tong dan je op basis van haar songmateriaal zou zeggen. Ergens hoor je die akoestische gitaar nog in haar schrijfbenadering, maar helaas: haar gitaar begaf het vijf minuten voor showtime en puur die bassist en backingtrack als begeleiding is misschien wat dun. En toch pakt ze iedereen in. (TP)

Voor fans van: Erykah Badu anno 2018.

Waar hopen we dit te zien? Op Lowlands stond ze afgelopen jaar al en ITGWO deed ze in 2017. Misschien zou ze via North Sea Jazz kunnen doorstoten naar de ereklasse?

Luister: Surprise Me

Het is dringen in de kleinste kerk van het festival. Met aan beide kanten van haar een enorm orgel, staat Anna Leone voor een volle Lutherse Kerk. En het is best rumoerig, omdat ze wat later begint dan gepland. Genoeg tijd om uit te vinden dat de bouwer van het oudste orgel hier begraven ligt. En dat-ie heeft meegetimmerd aan het grote orgel in de Martinikerk. Binnen tien seconden nadat Anna Leone in haar eentje op het podium is gestapt ben je dat vergeten, en kun je een speld horen vallen. Het minimale getokkel op gitaar, de snik in haar stem en de eindeloze stroom aan goede melodieën: Anna Leone bewijst dat er nog altijd sixties folk wordt gemaakt die de moeite waard is. Prachtig is het. Benieuwd of een wat langere set of straks een heel album net zo kan boeien. (RHH)
 
Voor de fans van: Alela Diane, Laura Marling, Adrianne Lenker.

Waar hopen we dit te zien? Le Guess Who?, Into the Great Wide Open, Vondelkerk.

Luisteren: My Soul I

Afrobeat á la Ebo Taylor (en dan met name die vette plaat met The Pelikans), met een jazzy randje: het 9-koppige KOKOROKO maakt het hun missie om de muziek die thuis werd gedraaid naar een jonger publiek te brengen. Dat gaat goed: KOKOROKO's eerste release, Abusey Junction, is een streamingsucces en vond via de wondere werking van YouTube-algoritmes zijn weg naar menig woon- en slaapkamer. Op het podium zijn de Britten nog wat onwennig, en vooral aan het begin van de avond oogt het blazers-trio houterig. Maar met een mojo-man van een percussionist, soezende zanglijntjes en swingend trompetspel weten ze naast het publiek uiteindelijk ook zichzelf mee te krijgen. Aan het einde van de avond dagen ze de toeschouwers uit tot een “How low can you go?" op een Fela Kuti cover, waarop de hele zaal door de knieën zakt. Er zit absoluut meer in dan één streaming-hitje, maar KOKOROKO moet wel even aan die show trekken. (MM)

Voor fans van: Ebo Taylor, Fela Kuti, maar ook Alfa Mist.

Waar hopen we dit te zien? North Sea Jazz

Luister: Abusey Junction

Ergens in het begin van de set doet iemand een dappere poging om een moshpit te starten. Dan denk je nog: arme ziel, dat gaat je nooit lukken met deze stijve boekers en vertegenwoordigers. Die komen hier nors kijken en beoordelen, verder niks. En toch, of het nou komt door de hitte, de drukte, of gewoon de pijlsnelle postpunk: uiteindelijk krijgt SONS de massa wonder boven wonder aan het moshen. De vloer is nat van zweet en bier, ogen rollen in hun kassen, en op het podium gaan de Vlamingen als gekken tekeer. Huize Maas is bijna Lowlands’ X-Ray: razende drums, schreeuwende refreinen en gruwelijk pompende bas. Gewoon heel leuk. Niks meer aan doen, behalve heel hard springen! (CvW)

Voor fans van: Nou, SONS is in elk geval fan van IDLES, en die vergelijking is niet heel vergezocht. De drummer heeft een IDLES-shirt aan. Goed teken. 

Waar hopen we ze te zien? Dit is een band die je in het Groningse Vera moet zien. En de eerste act voor het Casbah-podium op Best Kept Secret is bij deze ook geregeld. 

Luister: Ricochet

Ze is een natuurlijk podiumbeest, één en al zwiepende manen en armbewegingen, alsof ze niet haar echte gitaar maar de luchtvariant bespeelt. Haar liedjes lopen uiteen van rock à la The White Stripes tot ballads op fluistertoon, maar de ster van de show is LION's rasperige stem. Overigens klinkt ze verdacht veel als Taylor Momsen van The Pretty Reckless (en haar liedjes ook, maar dan minder emo). Jammer genoeg is het af en toe een beetje gekunsteld, met name tijdens ballad Garden. Een beetje vibrato is mooi, maar LION laat de lucht rond mijn oren trillen met sonische schokgolven. Jammer, want gedurende de rest van de set wordt het duidelijk dat haar stem haar handelsmerk is, zolang ze het er maar niet te dik bovenop legt. (MM)

Voor fans van: The Pretty Reckless, Dorothy, Gin Wigmore.

Waar willen we het zien? London Calling.

Luister: Fiction

Rijen dik staat het voor Vera, in de miezerregen. Het maakt niet uit wat voor bandje je hebt, of je bij Peter Weening in het voetbalteam zit of al vier jaar de pollwinnaar hebt voorspeld: het is vol. En dat voor een band die nog maar één officiële single uit heeft. Waarvan niemand echt weet hoe je het uitspreekt. Daar zijn de Britten goed in, zo’n buzz opbouwen. Maar met het eerste nummer is meteen duidelijk dat die buzz compleet terecht is. Onnavolgbaar is het wat deze jonkies uit Londen doen. Mathrock vol hoeken, afslagen en wendingen. En dan weer funk zoals Talking Heads het speelden, maar dan zo nerveus alsof ze al weken niet geslapen hebben. Iets later zingt de frontman (die uit Clockwork Orange lijkt gestapt) volkomen bezeten, met gekke stemmetjes. Waarna de razende drummer en gitarist plots een metalmuur bouwen en weer iets later filmdialogen uit een telefoon door een gitaarversterker worden gehaald. Die de zanger dan weer maniakaal meepraat. Geen idee waar het over gaat, nog steeds geen idee hoe je die ene single moet uitspreken, en er is geen touw aan de muziek vast te knopen. Maar het is wel duidelijk dat we hier nog veel meer van willen horen. (RHH)
 
Voor fans van: Talking Heads, Battles, Suuns, Ought.

Waar hopen we dit te zien? Le Guess Who?, bovenaan de Verapoll,  Worm. In april komen ze terug naar Nederland voor Motel Mozaique festival.

Luister: bmbmbm

Ze zijn met zijn vieren, Villejuif Underground. Drie Fransen doen de instrumenten, een Australiër de zang. Als je nu denkt: huh, een Australiër op Eurosonic?! Dan verwijs ik je graag naar het Eurovisie Songfestival, waar Australië sinds 2015 ook aan meedoet. Om er nog een continent aan toe voegen: de zanger klinkt alsof-ie tegelijk Lou Reed en Julian Casablancas heeft ingeslikt. Met een enorme New York cool knauwt hij over rammelende slackpartijen heen. Overal zit galm over, of het nou de vastlopende drumcomputers zijn, de overstuurde toetsen of dat surfgitaartje. Een best wel leuk liedje hebben ze. Alleen spelen ze dat in een stuk of 12 varianten 50 minuten lang. Echt waar. Misschien is het de galm, misschien is het het gebrek aan dynamiek van de frontman? Een stuk of vijf nummers lang is dat ene nummer nog cool, alles daarna is teveel. (RHH)
 
Voor fans van: The Strokes, Mac DeMarco, Ariel Pink, Lou Reed.

Waar hopen we dit te zien? CBGB, Eurovisie Songfestival, Best Kept Secret.

Luisteren: Villejuif Underground